บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 25 หน้า 4
แพรขาวเหลียวมองตามสองแม่ลูกไปพอดีกับป้าใหญ่ ที่เพิ่งเดินสวนทั้งสองเข้ามา ในร้าน และเหลียวมองตามไป อย่างคุ้นๆว่าเป็นใคร
“ป้าใหญ่..คุณป้าของฉัน..เป็นตัวละครสำคัญอย่างมาก ในช่วงชีวิตสุดท้ายของฉัน”
“ท่านช่วยคุณได้ไหมคะ”
ไรวินท์แตะนิ้วที่ปากตน ทำนองจุ๊ๆให้เงียบๆและฟัง แพรขาวหันไป สนใจ
ป้าใหญ่ถามเจ้าของร้าน “นั่นเมียเจ้าไรวินท์หลานชายฉันหรือเปล่า?”
“จ้ะ นั่นล่ะคุณนาย คุณมาลาตีกับแม่..เจ๊มะลิ”
“อืม..ดูมีอันจะกินกันเหลือเกินนี่”
“เดี๋ยวนี้เจ๊มะลิเขามีเงิน ไม่งั้นจะเข้าออกบ่อนเฮียซ้งหลังตลาดได้ทุกวันหรือ ทองหยองก็มาซื้อมาเปลี่ยนใส่เรื่อยๆ เงินทองดูไม่ขาดมือเลย”
ป้าใหญ่หูผึ่งทันที แพรขาวมองหน้าไรวินท์ ที่ดูปลงๆ
ศาลาสวดฯที่วัดแห่งหนึ่งยามค่ำ มีคนทยอยมาร่วมงานจำนวนหนึ่ง แพรขาวมายืนอยู่หน้าศาลาสวดฯ หันมองๆไปโดยรอบว่างานศพใครอะไรยังไง “แล้วนี่มันงานศพของใครกัน?”
“งานศพใครไม่สำคัญหรอก แต่มันสำคัญที่..เป็นงานที่ทำให้ชั้น..กับป้าใหญ่ ได้มาพบกัน”
แพรขาวพยายามมองเข้าไปในศาลา พลันเห็นไรวินท์เดินเข้ามากับเพื่อนร่วมงานตรงไปหาเจ้าของงานที่เป็นข้าราชการในกรมเดียวกัน ยืนต้อนรับแขกอยู่หน้าศาลา พูดคุยทักทายกันสั้นๆ ก่อนไรวินท์หันไปชะงักเล็กน้อย
ป้าใหญ่ยืนคุยอยู่กับแขกเหรื่ออื่นๆมุมหนึ่งไม่ไกล ที่หันมองมาพอดี ไรวินท์จำได้ ยกมือไหว้ทักทายทันที
ป้าใหญ่รับไหว้อย่างไม่อยากจะรับนัก มองนิ่ง คันปาก แพรขาวมองลุ้น
ไรวินท์เดินเลี่ยงผู้คนมานั่งคุยอยู่กับป้าใหญ่มุมหนึ่ง ขณะที่แขกในงานทะยอยกันมา และรอฟังสวด ไรวินท์พาแพรขาวมานั่งฟังที่เก้าอี้ข้างๆ
“เขาไม่ได้ทำน้ำอบไทยขายแล้วหรือครับ?”
“แม่สีนวลจะทำกระไรไหว ผู้หญิงตัวคนเดียว คุมคนงานก็คงไม่เป็น ขายบ้านขายกิจการ เอาเงินมากินมาใช้ไปวันๆ พ่อวินก็น่าจะรู้ดี” หางเสียงที่เหมือนประชดและตำหนิของป้าใหญ่ แล้วมองหน้า ทำให้ไรวินท์ชะงักไปนิด
“นี่ผมก็เพิ่งจะทราบ..”
“แม่สีนวลเป็นเมียตบเมียแต่ง แม่วารีเลือกสะใภ้คนนี้เอง พ่อวินไม่เห็นแก่แม่บ้างหรือ แม่ตายปุ๊บก็เลิกกับเมียปั๊บ เมียเขาทำอะไรผิดรึก็เปล่า”
“ผมไม่ได้ทิ้งขว้างสีนวลให้ตกระกำลำบากนะครับคุณป้า ผมก็มอบทรัพย์สินให้เขาไปหมด ผมหิ้วมาแต่กระเป๋าใบเดียวออกจากบ้าน ก็ยุติธรรมดีแล้ว”
“พูดออกมาได้ ยกสมบัติให้เมีย ก็ถ้าให้จริงแล้วทำไมถึงต้องมาเรียกคืน จนเมียจนกรอบทันตาเห็น”