บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 25 หน้า 2
“นี่ แม่เด็กน้อย!” ไรวินท์ถอนใจยาว “..หยุด ฟังนะ” ไรวินท์จับเชิดคางมาลาตีขึ้นมา มาลาตีเบาเสียงสะอื้นไห้ลงแทบจะทันที คิดว่าไรวินท์กำลังจะโกรธ จะต่อว่าอะไรเธอ เลยเงียบฟัง “นับจากวันนี้พี่กับเธอจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก เพราะถึงอย่างไรพี่ก็รักเธอ..แม่มาลาตี พี่ไม่ได้จงเกลียด พี่ไม่ได้คิดทิ้งเธอ ได้ยินไหม”
“พี่ไม่เกลียด ไม่โกรธน้องแล้วพี่อภัยให้น้องแล้วใช่ไหมคะ?” ไรวินท์พยักหน้าตอบรับ ก่อนยิ้ม “น้องรักพี่ รักพี่ที่สุด น้องสัญญา น้องจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว” มาลาตีโผกอดไรวินท์ด้วยความดีใจ
“มาลาตี”
“คะ?”
“แม่มาลาตีคนงามของพี่” ไรวินท์ก้มมองตามาลาตีที่เงยหน้าขึ้นมา
แสงอาทิตย์กำลังลับลา สาดส่องเห็นรถไรวินท์จอดนิ่งอยู่ริมลำน้ำ ชายหญิงกำลังพลอดรักกันอยู่เงียบๆในความมืดที่กำลังคืบคลานเข้ามา
แพรขาวหันขวับมาที่ไรวินท์ ทั้งสองมาหยุดยืนคุยอยู่ใกล้ๆศาลเจ้าบ้านฯ “โอยๆๆ..ฉันจะหัวเราะหรือขยะแขยงก่อนดีเนี่ย “ แพรขาวหันมาเห็นหน้าไรวินท์หม่นหมองสุดเศร้า เลยชะงักไม่หลุดพูดต่อ ก่อนถอนใจแรงแบบเห็นใจก็เห็นใจ อึดอัดคันปากก็อยากจะพูดให้หมด “เฮ้อ..แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ก็ขอฉันพูดแบบหมดเปลือกไปเลยแล้วกันนะ ไม่อยากค้างใจ”
“ว่ามาสิ”
แพรขาวมองหน้าไรวินท์ช่างใจเล็กน้อยก่อนพูดออกไป “สมน้ำหน้า!” ไรวินท์ถึงกับสะอึก อึ้ง “คำนี้ละเหมาะกับคุณ..เอาล่ะ ฉันไม่ขัดอะไรคุณละ ต่อให้จบเถอะค่ะ”
“นี่ก็ดึกมากแล้ว..เธอไปนอนดีกว่า..เมื่อเธอหลับแล้ว ฉันจะได้พาเธอไปอยู่ร่วมในเหตุการณ์ชีวิตช่วงสุดท้ายของฉันได้อย่างไม่ขาดตอน”
“ชีวิตช่วงสุดท้าย..ของคุณ..”
“ใช่”
แพรขาวสีหน้าเหวอปนใจหาย แต่ก็ยังตื่นเต้นด้วยความอยากรู้
แพรขาวกราบพระสามครั้ง แล้วนอนลง เอาผ้ามาคลุมอก “ฉันพร้อมแล้ว..คุณไรวินท์..คราวนี้ ปริศนาเรื่องสาเหตุที่คุณต้องมาติดหนึบอยู่ที่นี่คงจะแจ่มแจ้งเสียทีล่ะ” แพรขาวหลับผล็อย
ไรวินท์กำลังเขียนจดหมาย “ถึง คุณสุดสวาท ผมรู้สึกเสียใจอย่างใจจริง..ต่อการกระทำใดๆก็ตามที่ผมกระทำลงไป โดยคิดไปในทางร้ายกับคุณสุดสวาท”
“ถึงคุณสุดสวาท ผมรู้สึกเสียใจอย่างใจจริงกับเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาที่ผมเข้าใจคุณสุดสวาทผิดมาตลอดเรื่องจดหมายพินัยกรรมคุณหลวง ผมอยากกราบขอโทษ..”