บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 25 หน้า 3
ไรวินท์ชะงักหยุดมือ ไม่เขียนต่อ ถอนใจยาว สีหน้าหนักใจ ก่อนส่ายหน้าอย่างคิดตกว่าจะทำไปก็ไร้ประโยชน์ก่อนตัดสินใจขยำจดหมายนั้นทิ้ง นั่งคิดพิงหลังเหม่อคิดไปมาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วดึงลิ้นชักโต๊ะคุณหลวงออก เก็บรวบเอาทั้งจดหมายเจ้าปัญหาทั้งหลายที่มีในนั้นลุกเดินออกไป
มุมหนึ่งหลังบ้านมาลาตี แพรขาวก้าวตามไรวินท์เข้ามา “คุณจะตาสว่างก่อนที่จะสายเกินไป หรือจะโง่จนวินาทีสุดท้ายล่ะคะ คุณทวด”
ไรวินท์ไม่ตอบ แต่พยักเพยิดให้แพรขาวหันไปดู แพรขาวสะดุดหยุดเดิน เมื่อเห็นไรวินท์อดีตกำลังนั่งทำอะไรบางอย่างอยู่ที่พื้นสนามลับตาคน
ไรวินท์สุมกองไฟด้วยใบไม้ใบหญ้า แล้วเอากระดาษและจดหมายคุณหลวง ที่เก็บรวบมาเผาไปในกองไฟ รวมถึงร่างจดหมายถึงสุดสวาทที่ขยำทิ้ง ก็เผาไปด้วย
แพรขาวสะดุ้งไม่คิดว่าจะเจอไรวินท์ ตาลุกที่เห็นไรวินท์กำลังเผาจดหมายทั้งหมด “อ๊าย..เผาทิ้งทำไม นั่นมันของสำคัญมากๆเลยนะ คุณวิน!!” แพรขาวลืมตัว เดินเข้าไปบอกไรวินท์ แต่ไรวินท์ไม่ได้ยิน ลุกเดินไป แพรขาวเลยเดินเข้ามาดูที่กองเถ้าที่ยังลุกไหม้อยู่อีกบางส่วน เห็นซากของจดหมายคุณหลวงฉบับต่างๆ แพรขาวจะยื่นมือไปเขี่ยดู แต่ปรากฏว่ามีมือของใครบางคนยื่นมาตัดหน้าก่อน
เสียงมาลาตีร้องเบาๆ อย่างตกใจ “อุ๊ย!” แพรขาวหันขวับไป เห็นมาลาตีที่รีบมาก้มเขี่ยๆดู จนมีซากจดหมายลายมือตนเขียน ที่ยังไหม้ไม่หมด หลุดปลิวออกไป รีบคว้ามาใส่กองไฟจนไหม้หมดก่อนยิ้มกริ่มพอใจ
แพรขาวที่ไม่คิดว่าจะมาอยู่ในเหตุการณ์ระยะเผาขนขนาดนี้ หันมองมาลาตีอย่างไม่ชอบ และแอบสงสัยในแววตาบางอย่างของนาง แพรขาวหันมองมองไรวินท์ที่ยืนข้าง ไรวินท์พยักหน้าให้ตามมา
ที่ร้านทองแห่งหนึ่ง เจ้าของร้านยื่นชุดนิลในกล่องสวยงามวาวระยับให้มาลาตี มาลาตีกับนางมะลิที่ใส่ทองหยองแหวนเเพชรเต็มตัว พากันมองตาลุก
“โอ้โห แบบนี้แกไม่ต้องไปเสียดายเข็มขัดเส้นนั้นแล้ว”
“ก็จริงนะแม่”
“ไหนมาขอแม่ลองหน่อยสิ” มะลิจะหยิบสร้อยในกล่อง
มาลาตีรีบรวบ ดึงหลบ ปิดฝาทันที “อ้า..ของฉันนะแม่ แม่ได้ไปแล้วไง ไม่ต้องมายุ่งของฉัน ไปไป..กลับๆ แม่จะรีบไปไม่ใช่หรือเดี๋ยวเขาก็รอกันหรอก” มาลาตีรีบเก็บชุดนิลยื่นให้เจ้าของร้านใส่ถุงกลับมาให้
“โถ เอ็งนี่ ให้แม่หยิบดูนิดดูหน่อยก็ไม่ได้”
มาลาตีรับถุงหันเดินออกจากร้านทันที สวนกับแพรขาวและไรวินท์ ที่กำลังก้าวเข้ามาในร้าน “ไม่เอาล่ะ ฉันจะกลับไปลองของฉันที่บ้าน”
“เอ้อประเดี๋ยววันนี้พรุ่งนี้ข้ามือขึ้น มาซื้อใส่เองก็ได้ ไม่ง้อเอ็ง”