บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 25 หน้า 5
ไรวินท์สวนทันควัน “ไม่จริงนะครับ ผมไม่เคยกลับไปเอาเงินสีนวลเลย นับแต่เลิกกัน“ ไรวินท์ชักไม่พอใจ “ผมยกทั้งบ้าน เงินทอง ทั้งทองหยองของแม่ ผมก็ยกให้เขาหมด เขารวยยิ่งกว่าผมอีกตอนนี้”
ป้าใหญ่ส่ายหน้า มองอย่างดูถูกดูแคลน “อย่ามาปิดบังป้า นี่คงไม่รู้ว่าป้าไปมาหาสู่กับแม่สีนวล เวทนาผู้หญิงอยู่ตัวคนเดียว ได้แต่ขายสมบัติไปเรื่อย กินอยู่เองคงไม่ กี่บาทหรอก แต่ต้องเอาไปให้ผัวด้วยนี่สิ มันเปลือง” ไรวินท์ฉุนหน้าแดง พยายามอดกลั้น “ผิดกับเมียน้อยที่มีทองใส่เสียแดงครึ่ดไปทั้งตัว จนใครต่อใครก็พูดว่าพ่อวินเอาสมบัติแม่ไปประเคนให้เมียน้อย”
“คุณป้าไปฟังพวกผีเจาะปากจากที่ไหน ช่วยกลับไปบอกพวกนั้นด้วยว่า ผมเป็นลูกผู้ชายพอ ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ เรื่องที่จะกลับไปเอาเงินเมียเก่า แม้แต่คิดก็ยังไม่เคย” ไรวินท์ทนไม่ไหว เดินหนีไปข้างศาลา ออกไปด้านนอก เดินหนีไปตามทาง
ป้าใหญ่ไม่ไว้หน้า ลุกตามไป
ที่ข้างศาลา ไรวินท์ทั้งโกรธทั้งอาย เดินก้มหน้างุด ดุ่มๆมา ป้าใหญ่ตามติด ทำให้คนหันมาสนใจไม่น้อย หน้าตาโกรธเกรี้ยวมากมาย
แพรขาว และไรวินท์ตามไปดู
“ไรวินท์ ฉันนึกแล้วว่าเธอต้องไม่ยอมรับ ที่จริงฉันก็ไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้าน ที่มาเตือนก็เห็นว่าพ่อวินเป็นหลาน แม่ก็ห่วงนักห่วงหนาว่าจะมีอันเป็นไปเหมือนพ่อ ที่มีเมียผิดคิดจนตัวตาย ใครๆก็รู้”
ไรวินท์หันขวับ เสียงแข็ง “ผมไม่เป็นอย่างพ่อครับ อย่างน้อยผมก็มีเงินเดือน เลี้ยงตัว เลี้ยงครอบครัวได้”
“ถ้าเลี้ยงได้อย่างปากว่าละก็ .. ก็เลิกไปเอาเงินเมียเก่าเสียทีนะ สงสารเขาบ้าง จนเมียจะไม่มีกินอยู่แล้ว”
“ผมไม่ทราบว่าคุณป้าไปเอาเรื่องอย่างนี้มาจากไหน ผมไม่เคยไปเอาเงินสีนวล แม้แต่สตางค์เดียว ทุกวันนี้ผมมีด้วยน้ำพักน้ำแรงของผมเองทั้งนั้น”
ป้าใหญ่หัวเราะหยันๆ “ย่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันก็จนใจ พ่อวินคงหาเงินเก่งจนแม่ยายมีเงินเสียไพ่ทีละมากๆ”
ไรวินท์ที่กะจะลาถึงกับหน้าชา อึ้งเงียบไป หันไปก็เจอแต่สายตาคนโดยรอบที่จับจ้องมองมาที่เขาเป็นตาเดียว
หนึ่งในสายตาคนรอบๆนั้น มีแพรขาวอยู่ด้วย “คุณป้าใหญ่นี่..เห็นหน้านิ่งๆ ที่จริงแซ่บมาก..”
“ดูฉันสิ..ช่างโง่งมราวกับตัวตุ่น “
ไรวินท์หน้าซีด อายผู้คน
ไรวินท์ก้าวลงจากรถ ตรงมาพูดใส่มาลาตีในชุดอยู่บ้านสวยพริ้ง ที่ทำหน้าที่ปิดประตูบ้านเสร็จ “เมื่อกี้ฉันเจอป้าของฉันในงาน ป้าบอกว่าสีนวลเมียฉันขายบ้านขายสมบัติ ไปเกือบหมด” มาลาตีชะงัก “ป้าพูดว่าฉันไปเอาเงินจากสีนวล”
“แล้วทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะคะ”
“น้ามะลิเอาเงินทองจากไหน..ให้ไปได้เสียที่บ่อนไพ่ตั้งมากมาย”
มาลาตีชะงักอึ้ง