บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 28 หน้า 5

คุณนายแถบทิพย์อ้าปากค้าง  พยายามขยับตัว  ขยับไม่ได้ คุณนายแถบทิพย์มองข้างเตียง  ประไพหลับอยู่บนที่นอนที่ปูนอน คุณนายแถบทิพย์พยายามจะจะออกปากเรียกประไพ  แต่ไม่มีเสียงออกมา “ประ..พะ..  ประ..พะ..”

คุณนายแถบทิพย์พยายามจะเอื้อมมือกวักเรียกประไพ  แต่มือกระดิกได้แค่ปลายนิ้ว คุณนายแถบทิพย์หันมามองพัสกรอีกที จู่ๆ พัสกรก็หันหน้ามาทางแถบทิพย์   หน้าตาเป็นคนปกติ  พัสกรร้องไห้น้ำตานองหน้า “กร..  แกเป็นอะไร  ใครทำอะไรหนู   กร แกต้องการอะไร“ พัสกร ไม่ตอบ แต่ยังร้องไห้ต่อไปไม่หยุด “แม่ก็กำลังจะทำบุญไปให้ไง  กร..ดีไหมลูก  แกจะได้ไปสบายๆไง”

พัสกรเปลี่ยนท่าที  นอนลงข้างแม่ พลันหน้าตาพัสกรกลายเป็นผีน่ากลัว  หันตะแคงมาตะโกนใส่หน้าคุณนายแถบทิพย์ระยะใกล้ “แม่จะเอาพระมาไล่ผมเหรอ  ผมจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น  แม่อยู่ที่ไหน ผมจะตามแม่ไปที่นั่น  แม่ได้ยินไหม ผมจะตามแม่ไปทุกที่  ตามไปทุกที่!!!!”

คุณนายแถบทิพย์ ตกใจกลัว ลุกนั่งสำเร็จ  และตะโกนออกมาดังลั่น  “อย่ากร  อย่า แกจะมารังควานฉันไปถึงไหน  โอ๊ย!  ช่วยด้วยๆๆ ไอ้กรมันมาอีกแล้ว..”

ประไพลุกมานั่ง  งงๆ  มึนๆ  แพรขาววิ่งเข้ามาดู  เห็นคุณนายแถบทิพย์ร้องไห้บนเตียง แพรขาวรีบเข้าไปกอดคุณนายแถบทิพย์ไว้  หันมามองหน้าประไพ ประไพส่ายหน้าท้อๆ แพรขาวรู้สึกกดดัน

เย็นวันใหม่ รถของแพรขาวเลี้ยวเข้ามาที่ลานจอดรถบ้านยายเกสร แพรขาวที่แต่งชุดทำงานมีท่าทีแน่วแน่ “คืนนี้แหละ ฉันจะต้องหาคุณให้พบ คุณสีนวล” แพรขาวเดินเข้าบ้านไป บรรยากาศดูน่ากลัวๆกว่าปกติ

หน้าศาลเจ้าเรือน  แพรขาวมาบอกไรวินท์ “คุณวินคะ เป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะคะ” แพรขาวหยิบดอกกุหลาบขาว มาปักที่ผม แล้วเดินออกไปทางท่าน้ำ

ไรวินท์ปรากฏตัวขึ้น  มองตามแพรขาวไปด้วยความเป็นห่วง “แพรขาว  สีนวลไม่ยอมให้ฉันรับรู้ถึงเขาเลย ระวังตัวด้วยนะ”

แพรขาวเดินมาหยุดยืนนิ่ง มือจับที่ประตูท่าน้ำ พร้อมกับตั้งจิตอธิษฐาน  แพรขาวพูดเบาๆ “ต็อก เธออยู่ไหน ช่วยพาพี่ไปพบคุณสีนวลด้วย หวังว่าต๊อกคงจะได้ยินที่พี่พูดนะจ๊ะ” ลมพัดแรงมาวูบใหญ่ แพรขาวลืมตาขึ้น มองออกไปที่ท่าน้ำ ต็อกปรากฏตัวขึ้น ด้วยชุดขาวที่แพรขาวทำบุญไปให้ “ต็อก  ช่วยพี่อีกครั้งนะ  พี่อยากเจอคุณสีนวล”

ต็อกหายไป มาปรากฏตัวใกล้ๆ แพรขาว  ชี้ไปที่ เรือนหลังใหญ่ “ผมมาช่วยพี่ได้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ...ผมต้องไปแล้ว..มา  ไปด้วยกัน  เมียคุณคนนั้นเค้าอยู่บนบ้าน...ชั้นสอง”

แพรขาวพยายามควบคุมสติ มองไปที่หน้าต่างนั้น ต๊อกเดินนำ  แพรขาวเดินตามไป