บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 3
ชมพูที่เพิ่งตื่นนั่งบนเตียง ตากวาดมองรอบๆไปมา ไม่เห็นใคร รู้สึกแปลกๆที่ หน้าเริ่มไม่ดี “แม่ขา..แม่ขา..” พลันตุ๊กตาหมีตัวเก่งถูกยื่นมาให้ตรงหน้า ชมพูรับไว้ก่อนหันไปมอง ไรวินท์ในชุดสูทขาวสว่างใส ยืนยิ้มอย่างเอ็นดูและเป็นมิตร ชมพูแปลกใจ แต่สีหน้าดีขึ้นทันที “คุณยุง..”
“อย่างอแงนะคะ คุณแม่มาแล้ว แล้ววันนี้ไปเรียนหนังสือ ตั้งใจเรียนนะคะ แล้วตอนเย็น เรามาเล่นชิงช้ากัน”
“ตกลงค่ะ”
ไรวินทร์ยิ้มสดใส ชมพูยิ้มตอบ
แพรขาวเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว เห็นชมพูกำลังนั่งอยู่บนเตียง ตามองไปทางหน้าต่าง แล้วหันมาทางแพรขาว
“แม่อยู่นี่ลูก ไม่ต้องร้องนะ” แพรขาวดึงลูกมากอด
“หนูไม่ได้ร้อง” ชมพูวิ่งออกไปที่ระเบียง “หนูอยากไปเล่น...ชิงช้า” ชมพูมองไปที่ต้นไม้ใหญ่ ใกล้ศาล เห็นชิงช้าอันใหญ่ห้อยลงมาจากต้นไม้ใหญ่ มีไรวินท์ยืนดูแล เหมือนเป็นคนเพิ่งทำชิงช้านั้น มีการลองดึงเชือก ทดสอบความมั่นคง น้ำหนัก ลองแกว่งไปมา
แพรขาวมองตาม แต่ไม่เห็นอะไร “ชิงช้า...อ้อ ชิงช้าที่สนามเด็กเล่นกลางซอยใช่ไหมคะ ไว้เย็น ๆ แม่จะพาหนูไปเล่นนะคะ”
ป้าสมพร เดินตามมาที่ระเบียง “มีอะไรหรือเปล่าลูก”
“เรียบร้อยดีค่ะ เจ้าตัวเปี๊ยกเขาแค่อยากเล่นชิงช้า..ที่สนามเด็กเล่น”
“ชิงช้าอยู่นั่นต่างหาก” ชมพูชี้มือไปที่หน้าต่าง เด็กหญิงเห็นไรวินท์แกว่งชิงช้า มองมาอย่างใจดี เป็นเชิงเชิญชวน
“ไม่เอาแล้วค่ะ แม่ว่าหนูชมพูไปอาบน้ำดีกว่า จะได้ไปโรงเรียนกัน นะคะ” แพรขาวพาลูกไปเข้าบ้านไป ก่อนไปหันมายิ้มให้ป้าสมพร
ป้าสมพรรำพึง “ชิงช้าที่..” ป้าสมพรหันไปมองศาลเจ้าเรือน ไม่เห็นอะไร แต่ยกมือไหว้ ส่ายหัวยิ้มๆ
ที่คฤหาสนต์โอฬาร พัสกรพยายามหนี คุณนายแถบทิพย์ตามมาดักจับแขนไว้ “เดี๋ยว ตากร มาคุยกันก่อน บอกมาซิ ว่าตั้งแต่ยายแพรขาวออกจากบ้านไป..แกได้โทรหาเมียแกบ้างสักครั้งหรือยัง”
พัสกรตอบส่งๆ “เขาไม่ยอมรับสายผมนี่นา”
“กร..นั่นเมียแก ลูกแกนะ ..คนที่ควรจะง้อเขาเป็นคนแรกน่ะ คือแก แบบนี้แม่กับยัยเขมก็เหนื่อยตาย พูดจนปากฉีกเขาถึงไม่ยอมใจอ่อน เพราะผัวของเค้าเองมันไม่ยอมแสดงความรู้สึกรู้สมอะไรเลยแบบนี้ไง”
“เดี๋ยวถ้าว่างๆ ผมจะลองโทรดูใหม่ละกันครับ”