บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 3 หน้า 3
สาโรจน์ขับรถเขมินีมาจอดฝั่งตรงข้ามรร. แล้วจอดซุ่ม เขมินีสวมแว่นดำ แอบดู เด็กๆกำลังเดินออก มีผู้ปกครองมารับ
“โรงเรียนน่าจะเพิ่งเลิกพอดีครับ หวังว่า..เราจะได้เห็นพวกเค้า”
“โรงเรียนแบบนี้เนี่ยนะ ที่ยัยแพรขาวให้ลูกมาเรียนเข้าไปได้ แล้วคิดดูสิ พวกเพื่อนๆของยัยชมพูจะเป็นลูกของคนแบบไหนกัน เป็นพวกชาวบ้านๆหาเช้ากินค่ำแบบนั้นเหรอ แล้วยายชมพูจะปรับตัวไหวมั้ยเนี่ย”
“ไม่แน่นะครับ..เขาอาจจะพักกันอยู่ในซอยนี้ก็ได้”
“หา..แล้วบ้านที่หลานสาวชั้นอยู่ มันจะเป็นบ้านแบบไหนกัน ไม่อยากจะคิดเลย โอ๊ย..” ชมพูเดินร่าเริง เต้นและร้องเพลงที่ครูสอนมา มีป้าสมพรจูงมือนึง เนยจูงมือนึง “นั่นไง แล้วคนพวกนั้นมันใคร..” มีสามล้อเครื่องรออยู่ ทั้งสามไปขึ้นสามล้อเครื่อง “หลานชั้น..ต้องขึ้นรถตุ๊กๆพ่นควันพิษแบบนี้เหรอ..โธ่ชมพู..ขับตามไปเร็ว ชั้นจะไปเอาตัวหลานคืนมา”
สาโรจน์อึ้ง “จะดีหรือครับ..”
“ทำไมจะไม่ดี ยัยแม่มันคิดอะไร..ทำไมมันปล่อยให้คนท่าทางพื้นบ้านๆแบบนี้มาดูแลหลานชั้น ไปสิ สาโรจน์ ออกรถเร็ว ซิ่งเลย”
“คุณเขม..ใจเย็นก่อนครับ เรื่องแบบนี้ ต้องเจรจากันดีๆก่อนนะครับ ตามกฎหมาย แม่เขามีสิทธิ์มากกว่าเรานะครับ“
เขมินีชะงัก อึ้ง เห็นด้วย
ที่ออฟฟิศแพรขาว แพรขาวกำลังปิดคอมพิวเตอร์ไป เอาหูแนบกับโทรศัพท์ไป”คุณแม่เสร็จงานแล้วค่ะ วันนี้เหรอคะ ไม่เหนื่อยค่ะ แล้วหนูล่ะลูกไปโรงเรียนเหนื่อยไหม... โอ้โห...เก่งจัง ค่ะๆ เดี๋ยวคุณแม่รีบกลับไปหอมหนูฟอดใหญ่ๆ เลย แล้วเจอกันนะคะ”
เจ๊ยอด หวานหวาน นลินยืนมองแพรขาวคุยกับลูกด้วยความเอ็นดู ปนสงสาร ใครคนหนึ่งที่เดินฝ่ามาเรื่อยๆ เพื่อนในออฟฟิศต่างตกใจ
แพรขาวเงยหน้าขึ้น หน้าเสีย ตกใจนิด ๆ
“ไง...แพรขาว”เขมินีหน้าเยือกเย็น
แก้วน้ำเย็น มาวางบนโต๊ะ เขมินีนั่งอยู่ มีแพรขาวนั่งอีกฝั่ง
“ทำไมเธอเอาหลานชั้นไปเข้าโรงเรียนสลัมๆ แบบนั้น”
“โรงเรียนที่ยัยชมพูเรียนอยู่สภาพแวดล้อมดีค่ะ ครูบาอาจารย์ก็ดูเอาใจใส่นักเรียนดี”
“เธอไม่มีปัญญาเอาลูกเรียนโรงเรียนดีๆ หลักสูตรอินเตอร์เหมือนเดิมเหรอ”
“แพรก็เรียนโรงเรียนวัด ก็ยังจบปริญญาได้”
“เธอเป็นลูกชาวบ้าน...ไม่เหมือนกัน”