รีเซต

บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 3 หน้า 5

บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 3 หน้า 5
26 กุมภาพันธ์ 2559 ( 09:02 )
5.4M
เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 3
16 หน้า

แพรขาวหยุดกังวลไม่ได้ ตัดสินใจถามตรงๆ “คุณยาย คุณแม่ขา ไม่มีใครมาถามหาแพรกับลูกใช่ไหมคะ”

ป้าสมพรตอบ “ไม่มีนะ...สบายใจเถอะ..”

ยายเกสรเล่า “อ้อ ร้านอาหารฟากโน้นมีคนมาซื้อเจ้าใหม่แล้วนะ”

ป้าสมพรเสริม “คราวนี้เขาว่าไม่ทำแล้วร้านอาหาร แต่จะไปทำ สะ.ปาง สะ..ปาม อะไรสักอย่าง”

นลินแก้ “สปามั้งคะ ร้านนวดน่ะค่ะ”

“นั่นแหละ สปา”

นลินดีใจ “เปลี่ยนก็ดีค่ะ เดี๋ยวทำบุญเปิดร้านใหม่ อะไรๆ น่าจะดีขึ้นบ้าง เห็นรกร้างแบบนี้แล้วไม่ชอบเลย”

แพรขาวอึ้ง กินไม่ลง ยังคิดแต่เรื่องเขมินีมารังควาน ไม่สนใจฟังเรื่องอื่น

 

ใต้สะพานพระรามแปด รถจอดอยู่ สาโรจน์ยืนพิงรถ เขมินียืนทอดอารมณ์อยู่ไม่ไกล

“ตอนผมเรียนกฎหมายแถวนี้ เวลาคิดอะไรไม่ออกผมชอบมาตกปลาที่นี่ นั่งมองแม่น้ำเจ้าพระยา...มันสวยและกว้างใหญ่มาก มันทำให้เรารู้สึกว่าตัวเราเหลือตัวเล็กนิดเดียว..โลกนี้ใหญ่กว่าเรามากจริงๆ “

เขมินีสบายใจขึ้น “ฉันทำดีที่สุดแล้ว จริงไหม ฉันทำหน้าที่ของพี่สาว และของป้าของเด็กดีพอแล้ว ใช่ไหม “

“เรื่องแบบนี้ ต้องใจเย็นๆครับ มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน แล้วผมจะคิดหาวิธี ช่วยเอาหลานกลับมาให้คุณอย่างบัวไม่ช้ำ น้ำไม่ขุ่น กฎหมายเข้าข้างคนเป็นแม่มากกว่าเรา เราเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เราต้องรอบคอบ”

“น่าสงสารเด็ก ต้องเป็นคนรับกรรมจริงๆ”

“ผมว่า..อีกไม่นาน ถ้าแม่เขาลำบาก เขาก็ต้องติดต่อมา ขอให้ทางคุณช่วยค่าเลี้ยงดู..ตอนนั้น..เราอาจจะมีทางต่อรองได้ครับ “

“สาโรจน์..ถ้าคุณมีครอบครัว..แต่ถ้าไม่แน่ใจว่าจะเป็นพ่อที่ดีได้ไหม ก็อย่ามีลูกนะ “

สาโรจน์หัวเราะ “ผมไม่เคยคิดจะมีครอบครัวด้วยซ้ำไปครับ”

เขมินีต้องหน้าสาโรจน์ตรงๆ “ฉันก็เหมือนกัน คนอย่างฉันเห็นแก่ตัวเกินไป ฉันไม่สามารถให้ใครอีกคนเข้ามาแทรกในชีวิตของฉันได้อีกแล้ว” เขมินีหันไปมองเหม่อที่แม่น้ำ  

สาโรจน์แอบมองเขมินี แววตาชื่นชม

 

ที่ห้องนอน ชมพูกำลังนั่งเล่นวาดภาพอยู่บนเตียง แพรขาวกับนลินที่ใส่ชุดอยู่บ้านแล้ว เดินคุยกันที่ระเบียง

“พี่แพรคะ..พี่แพรยังรักพี่กรอยู่ไหม..ถ้ายังรักกันอยู่ น่าจะหาทางลองคุยกันดูนะคะ”

แพรขาวกล้ำกลืน “ไม่รู้สิลิน..สำหรับผัวเมียคู่อื่นๆ..ความรักมันอาจจะจืดจางได้แต่เรื่องราวดีๆ ที่เขาได้มีด้วยกันมันก็กลายเป็นความผูกพันที่ทำให้วันทุกวันเป็นวันที่มีคุณค่า..แต่น่าเสียดายที่พี่กับพี่กร เราแทบไม่มีเรื่องราวดีๆ ต่อกัน..มาหลายปีแล้ว...”

“พี่แพร...”

“บางทีพี่อาจเจ็บมานานจนไม่อาจรักหรือผูกพันกับเขาได้อีก” 


16 หน้า