บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 3 หน้า 4
“ชมพูชอบโรงเรียนนี้ค่ะ...แล้วอีกอย่างก็ใกล้บ้านพัก ใกล้ที่ทำงานของแพร”
“เธอพักที่ไหน...ย่านสลัมแถวนั้นเหมือนกันใช่ไหม...ย้ายออกไปเถอะ..ไปหาที่อยู่ใหม่เอาที่สภาพแวดล้อมดีๆ เหมาะกับหลานฉัน....เดี๋ยวฉันจัดการให้” แพรขาวนั่งนิ่ง เริ่มลังเล ห่วงลูก เขมินีเห็นแพรขาวดื้อ เลยล้วงไปหยิบสมุดเช็ดในกระเป๋า ออกมาเซ็น “เธอจัดการเองก็ได้ ฉันจะเขียนเช็คไว้ให้ เธอไปใส่ตัวเลขเอาตามใจ โอเคไหม”
“แพรรับเช็คจากพี่เขมไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าแพรรับมา แพรรู้ว่าจะมีเงื่อนไขอีกมากมายตามมา....” แพรขาวไหว้ “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของพี่เขมที่เมตตาแพรกับลูกนะคะ...แต่แพรจะไม่มีวันยอมเสียลูกไปเป็นอันขาด”
แพรขาวมองเขมินีตรงๆ ไม่หลบตา
“เธอมันคนเห็นแก่ตัว จองหองที่สุด ลำบากคนเดียวไม่พอ...นี่ยังเอาลูกมาลำบากด้วย”
“ชมพูไม่ลำบากค่ะ ชมพูสบายดี...”
สาโรจน์ยืนรอที่รถ มองรอบๆ แล้วหันมามองรอ เขมินีเดินออกมาจากประตูอาคารมีแพรขาวเดินตามมาส่ง สาโรจน์จับตามองอย่างสังเกตอาการทั้งคู่ ว่าสำเร็จไหม
เขมินีหน้าเย็นชา เคืองๆในขณะที่แพรขาวดูสงบ พอลงมาถึงหน้าบันได แพรขาวไหว้ลา เขมินีรับไหว้แบบเชิดๆเริ่ดๆ แล้วเดินหยิ่งลงบันไดมา ก้าวแบบเร็วๆ สาโรจน์มองก็รู้เลย ว่าไม่สำเร็จ หน้าตากังวลขึ้นมา
สายตาจากหน้าต่างห้องบนบ้านชั้นสองแอบดูหลังบานหน้าต่างที่หุบครึ่งๆ เห็นชมพูที่อาบน้ำใหม่ๆ ประแป้งขาว เดินเล่นอยู่กับยายเกสร ป้าสมพร และเนย ทันใดแพรขาวรีบเดินเหมือนวิ่งเช้ามาที่สนาม มีนลินเดินตามมาห่างๆ เจ้าของสายตาค่อยๆหลบมาหลังบานหน้าต่างที่อ้าครึ่งๆ เห็นหน้าสีนวลที่มีแววตาอยากรู้อยากเห็น
แพรขาวตะโกนเรียก “ชมพู”
“คุณแม่มาแย้ว” ชมพูวิ่งไปหาแม่
แพรขาวกอดลูกแน่น ดีใจที่ยังเห็นหน้าลูกอยู่ แอบร้องไห้ แต่พยายามไม่ร้อง นลินมอง เศร้า สงสาร ป้าสมพร ยายเกสรต่างอึ้ง
สีนวลอยากรู้อยากเห็น โผล่มาดูอีกที ที่หน้าต่าง
ที่ระเบียงบ้านคุณยายเกสร ทุกคนพร้อมกันเพื่อรับประทานอาหารเย็น มีเนยคอยดูแลใกล้ๆ แพรขาวยังหัวใจหนักอึ้ง เพราะเขมินี
“วันนี้ คุณครูถามว่าใครชอบร้องเพลง ชมพูยกมือคนแยกเลยค่า”
แพรขาวพยายามยิ้มเอาใจ “เหรอค่ะ เก่งจริง”
“ไม่ใช่แค่ร้องนะคะคุณแพร ตอนเนยไปรับ ยังทันเห็นหนูชมพูเต้นไปด้วยอีกต่างหาก”
“ก็มันสนุกกว่า ยืนร้องเฉยๆ นี่นา”
ผู้ใหญ่ทุกคนขำความไร้เดียงสาของชมพู