บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 24

ไฟโหมลุกไหม้บนเชิงตะกอนเผาศพแบบก่อกองฟืนติดดิน ไรวินท์ สีนวล ผู้ใหญ่แคล้ว เจ้าอาวาสวัด และชาวบ้านอีก5-6คน กำลังยืนมองกองเพลิงอยู่มุมหนึ่ง ณ ลานเผาศพของวัด ทุกคนอยู่ในชุดขาวดำ

สีนวลร้องไห้สะอึกสะอื้นเจียนตาย มีบ่าว 2-3 นางที่น้ำตาท่วมไม่น้อยไปกว่า ยืนประกบอยู่ใกล้ๆ “ฮือๆๆ..ยัยหนู ยัยหนู..”

ไรวินท์น้ำตาเอ่อนองสองตา พยายามเก็บกลั้นนิ่ง ยืนไม่สนใจสีนวลชัดเจน ผู้ใหญ่แคล้วปลอบสีนวลไป มองสังเกตไรวินท์ไป “ลูกไปสบายแล้วล่ะแม่สีนวล”

“ไม่..ไม่..ยัยหนู!” สีนวลหน้าซีดขาอ่อนจะเป็นลม

บ่าวรีบเข้าจับประคองตัวจ้าละหวั่น “ว้าย คุณนายคะ คุณนาย!”

“แม่สีนวล! คุณหลวง แม่นวลเค้า..” ผู้ใหญ่แคล้วกำลังจะหันไปบอกไรวินท์ แต่ไรวินท์ถอนใจแรงหน่ายๆ หันเมิน เดินหนีไปดื้อๆ ผู้ใหญ่แคล้วอึ้งๆ รีบไปช่วยบ่าวพยุงสีนวลขึ้นมา

สีนวลเห็นไรวินท์เมินใส่ เลยยิ่งเสียใจปล่อยโฮฟูมฟายหนักไม่หยุด

ไรวินท์ยืนนิ่งเหม่อออกไปที่ลำน้ำไหลเรื่อยที่ศาลาท่าน้ำ แสงแดดสะท้อนเป็นริ้ว แดงเข้าที่สีหน้าที่เศร้าสุดแสนบรรยาย สีนวลเดินเข้ามา จะเรียกแต่ชะงักหยุด ลังเลว่าไม่ควรจะทำลายความเงียบของสามี ก่อนเอ่ยขึ้นเบาๆแบบไม่กล้าเรียกเต็มปาก “ข้าวเย็นเรียบร้อยแล้วค่ะพี่”

“ฉันไม่หิว” ไรวินท์ยืนนิ่ง ไม่พูดอะไรต่อ ทำให้สีนวลที่อึ้งๆ ตาเริ่มแดงขึ้นมาทันที กับความเย็นชานั้น ต่างฝ่ายเหมือนต่างรอให้ใครพูดอะไรขึ้นมา จนกลายเป็นความเงียบ น่าอึดอัด

ไรวินท์ตัดสินใจหันมา แล้วเดินผ่านสีนวลไปดื้อๆ ก่อนหยุด “พรุ่งนี้ฉันต้องรีบกลับไปทำงาน ไม่อยู่เก็บกระดูกลูก เธอจัดการให้เสร็จแล้วกัน แล้วจะให้คนมารับ” ไรวินท์พูดจบจะเดินไป

สีนวลเอ่ยขึ้นก่อน ไรวินท์เลยชะงักหยุด “พี่จะทิ้งฉันหรือ?”

“เธออย่ากวนใจฉันได้ไหม ขอเวลาฉันสงบสติอารมณ์สักหน่อยเถอะ” ไรวินท์พูดจบ หันเดินก้าวฉับๆหนีไปทันที ทิ้งให้สีนวลแทบจะปล่อยโฮ

บ้านพักวารียามค่ำ เสียงเพลง ปลุกใจจากวิทยุดังแว่วออกมาจากห้อง แสงตะเกียงที่จุดอยู่กลางบ้านดวงหนึ่งถูกบ่าวมาดับลง ทำให้เห็นว่ายังมีแสงตะเกียงจากห้องของวารีที่ไรวินท์ใช้นอน ผ่านช่องบานประตูห้องวารีที่เปิดอ้า

ไรวินท์กำลังลุกนั่ง อ่านเอกสารบางอย่างบนโต๊ะเสร็จพอดี สีนวลเดินเบามาหยุดแอบมองอยู่มุมมืดหน้าห้องมุมหนึ่ง สีนวลทั้งร้อนใจและลังเลอยากจะเข้าไปพูดคุยให้รู้เรื่อง ก้าวไปที่ประตู

มือไรวินท์โผล่มาปิดประตู ลงกลอนเสียก่อน ตามด้วยเสียงวิทยุและแสงไฟตะเกียงในห้องก็ถูกดับมืดลง สีนวลได้แต่ยืนนิ่ง