บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 24 หน้า 3
“ฉันอยู่ไหนก็เท่ากัน พี่ไม่ต้องไปรบกวนน้าแคล้วอีก ฉันจะขอติดเรือพี่ไป ถึงเมืองนนท์แล้วฉันจะแยกไปบ้านเอง”
ไรวินท์ไม่อาจปฏิเสธอะไรได้ไปกว่านี้อีก จึงพยักหน้ารับ
ริ้วน้ำถูกแหวกกระจายเป็นริ้วๆ เมื่อเรือโดยสารกำลังแล่นไปตามลำน้ำเจ้าพระยา ไรวินท์และสีนวลต่างนั่งเงียบนิ่งไม่พูดไม่จา นั่งเก้าอี้โดยสารกันคนละตัว หันมองไปคนละฟากฝั่งของลำน้ำ ที่ไหลเรื่อยไป
เรือโดยสารแล่นเทียบจอดส่งที่ท่าน้ำบ้านนนทบุรี สีนวลหิ้วกระเป๋าเดินตามไรวินท์ขึ้นมาที่ศาลาท่าน้ำ
“เธอรออยู่ตรงนี้ ฉันขอแวะเข้าไปในบ้านสักครู่”
สีนวลหยุด หน้าเสีย ไม่โต้ตอบอะไร ปล่อยให้ไรวินท์เดินตัวปลิวไป
มาลาตีกำลังนั่งตะไบเล็บไปมาอยู่ที่ระเบียงบ้าน เสียงสุนัขเห่ามาลาตีรีบหันไป ถึงกับร้องดังเป็นเด็กๆ เมื่อเห็น
ไรวินท์สีหน้าสดใสเปี่ยมสุขแบบหน้ามือ เป็นหลังมือกับเมื่อสักครู่ เดินยิ้มแต้มา มีสุนัขเฝ้าสวนกระดิกหางเข้าไปหา
“คุณพี่มาแล้ว! คุณพี่มาแล้ว..” มาลาตีรีบวิ่งตัวปลิวลงบันไดเรือนมาจนเกือบสะดุดล้มโผเข้าซบกอดไรวินท์ “มาลาตีคิดดถึงคุณพี่เหลือเกิน นอนร้องไห้หาอยู่ทุกคืน นับคืนนับวันว่าเมื่อไร คุณพี่จะกลับ เป็นห่วงคุณพี่แทบแย่”
ไรวินท์ก้มจูบแก้มนวลใสของมาลาตีให้หายคิดถึง แบบไม่กลัวใครจะเห็น “ชื่นใจจริงๆ แม่เทพธิดาสุดที่รักของพี่ ต่อไปนี้เราจะอยู่ด้วยกันจริงๆเสียที”
มาลาตียิ้มชื่นใจ มองข้ามบ่าไรวินท์ไปถึงกับชะงักตัวเกร็ง เสียงเปลี่ยนทันที “คุณพี่พาเมียมาหรือ?”
ไรวินท์หันไป เห็นสีนวลมาหยุดยืนอยู่ไม่ไกล มือกำกระเป๋าแน่น มองเขม็งตรงมาที่ภาพบาดตาบาดใจตรงหน้า ไรวินท์ไม่พอใจ เดินกลับไปหาสีนวล “บอกให้รออยู่ที่ท่าน้ำไงล่ะ จะเข้ามาทำไม”
“ฉันก็อยากมาดูให้เห็นกับตาว่าผู้หญิงที่แย่งผัวคนอื่นทั้งๆที่รู้ว่าเขามีลูกมีเมียแล้ว หน้าตาเป็นยังไง รู้จักอายบ้างไหม”
มาลาตียกมือขึ้นปิดหู ร้องไห้ฟูมฟาย น้ำตานองแก้มขึ้นมาทันที “คุณพี่..คุณพี่ทำไมปล่อยให้เมียมารังแกน้อง น้องก็เมียเหมือนกัน” มาลาตีเดินมาเผชิญหน้ากับสีนวล “เราเป็นผัวเมียกันเพราะเรารักกัน หล่อนต่างหาก ผูกใจผัวไม่ได้ แล้วจะมาโทษใคร”
ไรวินท์อีหลักอีเหลื่อ ทั้งโกรธทั้งหนักใจวุ่น อยู่ตรงกลางระหว่างเมียทั้งสอง “หยุด! พอกันได้แล้ว!”
สีนวลหน้าชาตึง ซีด พยายามสูดลมหายใจลึกๆ ไม่ให้หน้ามืดไปตรงนั้น พยายามข่มใจสู้พูดต่อเสียงสั่นๆ “ฉันเป็นเมียตบเมียแต่ง พี่กลับเห็นผู้หญิงอื่นดีกว่าฉัน ไม่เกรงใจกันบ้างก็เอาเถิด กรรมใดพี่ก่อขึ้นมา กรรมนั้นจะสนองพี่เอง..ผู้หญิงอย่างนี้ มันไม่รักพี่จริงหรอก วันหนึ่งพี่จะต้องกลับมาตายรัง”
ไรวินท์เอ็ดลั่น “ฉันบอกให้หยุดไงเล่าสีนวล! เธอไปได้แล้ว อย่ามาก่อนเรื่องอีกโน่น! ไปรอเรือเข้าพระนครที่ท่าน้ำทางโน้น”
“ฉันไปไม่ถูก”
ไรวินท์จำยอม หันกันดันตัวมาลาตีออกห่างกลับเข้าเรือน “พี่จะไปจ้างเรือให้ไปส่งเขา”
“ก็เชิญไปเถอะ น้องขึ้นบ้านก่อน อยู่ตรงนี้มีแต่เสนียดจัญไร ผัวเมียรักกันอยู่ดีๆก็มายุมาแยงให้แตกกัน คนอะไรบ้าจริง..” มาลาตีค้อน กระแทกเสียงไปที่สีนวล ก่อนหันสะบัดเดินกลับเข้าบ้าน