บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 24 หน้า 2
เช้าตรู่ ประตูห้องวารีเปิดออก ไรวินท์หิ้วกระเป๋า ถือหมวกเดินออกมา ไรวินท์เดินไปที่ประตูเรือน สวมรองเท้า กำลังจะเปิดประตูเรือน ทันใดนั้น เสียงสีนวลก็เรียกดังมาจากด้านหลัง “ฉันจะไปด้วย”
ไรวินท์หันขวับไป เห็นสีนวลที่แต่งตัวรออยู่แล้วพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า โดยนั่งรออยู่ที่ระเบียงมุมหนึ่ง กำลังลุกยืนขึ้น
“นั่นเธอจะไปไหน?”
“ฉันจะกลับไปกับพี่”
“ไม่ได้ เธอต้องอยู่เก็บกระดูกลูก”
“พี่ไม่ต้องห่วง ฉันให้นังช่วยไปบอกผู้ใหญ่แคล้วให้ช่วยเก็บไว้ให้แล้ว.. “ สีนวลเดินถือกระเป๋าตรงไปที่ไรวินท์ “แต่ถ้าฉันไม่ได้ไปกับพี่เสียวันนี้ ฉันก็คงไม่ได้เห็นหน้าพี่อีก” สีนวลเดินไปหยุดจ้องหน้าไรวินท์นิ่งอย่างขมขื่น “ฉันไม่มีคุณแม่ ไม่มีลูก ฉันเหลือพี่อยู่คนเดียว พี่ยังจะทิ้งฉันไปอีกหรือ”
“แล้วเธอไม่คิดหรือว่าฉันเสียใจมากแค่ไหน ฉันต่างหากที่ต้องเสียทั้งแม่ เสียทั้งลูก ก็ไม่อยากจะว่ากันหรอกกนะ ถ้าเธอดูแลลูกให้ดีกว่านี้หน่อย ลูกก็คงไม่ตกน้ำตาย”
“ฉันนึกแล้วว่าพี่ต้องโทษฉัน พี่จะได้มีเหตุผลไปบอกใครๆได้ว่าฉันมันเลว พี่ถึงได้ทิ้งฉัน”
“ฉันไม่อยากเสียเวลามาทะเลาะอะไรกับเธอ แค่นี้ฉันก็เสียใจจนเกินจะเสียใจอยู่แล้ว..ทำไมเธอไม่หาทางอยู่ได้ด้วยตัวเธอเองเล่า แทนที่จะมายึดฉันไว้ไม่ยอมปล่อย เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าฉันแต่งงานกับเธอเพราะแม่ มีลูกกับเธอก็เพราะเห็นแก่แม่ ตอนนี้หน้าที่ของฉันมันจบลงแล้ว..”
“ยังไม่จบ พี่ยังเป็นผัวของฉัน เมื่อพี่สู่ขอฉันเป็นเมียแล้ว พี่ก็ต้องมีหน้าที่เลี้ยงดูฉัน”
“เธอก็รู้ว่าเราไม่ได้เป็นผัวเมียกันนานแล้ว” ไรวินทจ้องหน้า น้ำเสียงจริงจัง “นี่แน่ะ สีนวล..ฉันจะมอบทรัพย์สินให้เธอ เธอจะได้ไม่ต้องกลัวอดตาย เพื่อขอแลกอย่างเดียวคือตัวฉัน”
สีนวลนิ่งเงียบ มองอย่างสมเพชเวทนา “พี่จะให้อะไรฉัน”
ไรวินท์รีบตอบอย่างไม่ลังเล “ตึกที่เธออยู่ โรงงานน้ำอบไทยของแม่ ถ้าเธอมีปัญญาทำ ก็ทำต่อไป สงครามจบเมื่อไรเธอก็ทำขายต่อไปได้”
“ฉันจะเอาเงินมาจากไหน ถ้าขายบ้านไป ฉันก็ไม่มีที่อยู่”
“ฉันจะให้เงินเธอ ฉันขอแค่หิ้วกระเป๋าใบเดียวออกไปจากบ้าน”
สีนวลนิ่งใช้ความคิดอยู่อึดใจ ยืนนิ่งราวรูปปั้น“พี่จะไปอยู่กับเมียน้อยเด็กนั่นใช่ไหม”
“เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับเธอ”ไรวินท์ตัดบทอย่างเย็นชา
สีนวลขบปากแน่น “คุณแม่เป็นห่วงพี่ ท่านกำชับให้ฉันอย่าทิ้งพี่ เพราะท่านเกรงว่าพี่จะมีจุดจบเหมือนพ่อของพี่”
ไรวินท์ขัดขึ้นทันที “สีนวล.. อย่าล่วงเกินถึงพ่อฉัน”
“ฉันแค่บอกพี่ว่า คุณแม่ห่วงพี่เรื่องนี้.. “ สีนวลเสียงเข้มแข็งขึ้น “แต่พี่ไม่ให้พูดถึงพ่อพี่ ฉันจะไม่พูด ตั้งแต่อยู่กันมาฉันอดทนมาตลอดเพราะเห็นใจคุณแม่ และพี่ก็เป็นผัวฉัน ถึงพี่ไม่เคยรักฉัน ฉันก็..” สีนวลหยุดไม่พูดต่อ กล้ำกลืน เปลี่ยนเรื่อง “บัดนี้.. ฉันยอมแพ้ ฉันเหนี่ยวรั้งพี่ไว้ต่อไปไม่ได้ ต่อให้ฉันก้มลงกราบเท้าพี่อ้อนวอนขอไม่ให้พี่ทิ้งฉัน พี่ก็คงไปจนได้” ไรวินท์ฟังเงียบอึ้งๆ ปวดหนึบๆในหัว อย่างบอกไม่ถูกขึ้นมาทันที สีนวลตัดสินใจแน่วแน่ “ดังนั้น..พี่จงไปเถิด ทิ้งบ้านไว้ให้ฉัน ฉันจะดูแลไว้ให้จนวันที่พี่กลับมา น้องคอยคุณพี่นะคะ คอยทุกลมหายใจเข้าออก กลับมาหาน้องเร็วๆ..”
“ขอบใจที่เธอพูดง่าย ฉันจะจัดการให้เป็นไปตามนั้น เดี๋ยวฉันจะแวะบ้านน้าแคล้ว ให้แกหาเรือไปส่งเธอที่พระนคร ถ้าเธอคิดว่าจะไปอยู่คนเดียวได้”