บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 24 หน้า 5
มาลาตีไม่ได้ใส่ใจ เพราะเป็นเรื่องปกติทุกวันของ มารดา และกำลังวุ่นกับข้าวของมากมาย หันไปหาเด็ก 2 คนที่กำลังยกตู้ไม้ออกมา “นี่ๆ ตู้นั่นเอาไปวางไว้มุมตรงโน้นก่อน เดี๋ยวยกไปข้างบน จะได้ไว้เก็บเครื่องเงิน ทองหยองที่คุณวินไปเอามา..แต่ตู้มันเก่าดูไม่ได้แล้ว เอาไว้ซื้อใหม่ดีกว่า”
“โต๊ะเอาออกไปไหมคะคุณ?” เด็กคนหนึ่งกำลังจะยกโต๊ะออกมาถามขึ้น
มาลาตีหันไปดู “โต๊ะอะไร? โต๊ะคุณพ่อ..อืม เผื่อพี่วินจะใช้ ยกออกมา วางไว้หน้าห้องนี่ก่อน ถ้าคุณวินไม่ใช้ค่อยเอาเข้าไปเก็บ”มาลาตีวุ่นวายกับข้าวของต่างๆต่อไป
ตกเย็น เด็กรับใช้เปิดประตูรั้ว ให้รถไรวินท์แล่นเข้าบ้านมา ไรวินท์หิ้วกระเป๋าออกมาจากรถ มาลาตีวิ่งรี่ออกมาจากบ้าน สีหน้าดีอกดีใจสุดๆ โผเข้าหาไรวินท์ทันที “จบเรื่องแล้วใช่ไหมคะคุณพี่”
“จบแล้ว”
“ดีจริงๆค่ะ!” มาลาตีรับจูบไรวินท์อย่างฉอเลาะ
“ให้คนใช้มาขนของไปที พี่เก็บของในบ้านมาหมดแล้ว”
“ทำไมน้อยนักล่ะ หรืออยู่ในรถอีกคะ? พวกของงามๆอะไรต่างๆที่บ้านคุณพี่ เครื่องทอง นาก เงิน เครื่องลายคราม กระเป๋าใบเดียวนี่ใส่หมดหรือคะ” มาลาตีมองไปที่กระเป๋าใบเดียวอย่างงงๆ
“แค่นี้ล่ะ พี่ไม่ได้เอาอะไรมาหรอก หิ้วกระเป๋าใบเดียวออกมาจากบ้านพอแล้ว มีอะไรพี่ก็จะไปหาเอาดาบหน้า”
มาลาตีเสียงขุ่น ผละออก “อะไร้ นี่คุณพี่ไม่เอาอะไรมาเลย? ของดีๆทิ้งเอาไว้ในบ้านให้มันหมดเลยเหรอคะ รู้ไหมว่าหลังสงครามพวกทองเงินนากพวกนั้นราคาจะขึ้นอีกกี่สิบเท่า เชี่ยนหมากอันเดียวเมื่อก่อนแทบไม่มีราคา เดี๋ยวนี้แพงยังกับทอง”
ไรวินท์อึ้งไปครู่ “ช่างมันเถอะ ความจริงของทั้งหมดบนตึกใหญ่นั่นมันติดมากับตึก เป็นสมบัติเดิมของสีนวล คืนเขาไปก็สมควรแล้ว”
“อ้าว! แล้วของของแม่คุณพี่ล่ะคะ เศรษฐีนีอย่างคุณแม่ยังไงก็ต้องมีเพชรนิล ทองหยองเก็บเอาไว้ มันเป็นมรดกของคุณพี่ทั้งนั้น พี่ต้องไปเอากลับมา จะไปทิ้งให้เขาชุบมือเปิบได้ยังไง” มาลาตีไม่ยอม ไรวินท์เงียบอึ้ง “ว่าไงล่ะคะ มันอยู่ที่ไหน ทองหยองทั้งหลายของแม่พี่?”
“ก็คงอยู่กับสีนวล เพราะเขาเป็นคนเก็บข้าวของกลับมาจากบางปะอิน แต่พี่คงไม่กลับไปทวงจากเขา ออกมาแล้วก็ถือว่าจบกันที”
“โธ่! ผู้ชายก็เป็นเสียอย่างนี้ ไม่สนใจเรื่องเงินๆ ทองๆ บ้างเลย” มาลาตีเปลี่ยนโทนเสียงมาเสียงอ่อนเสียงหวาน “กลับไปนะคะ มันของๆเรา จะทิ้งไว้ทำไม เขาก็ได้บ้านหลังใหญ่ไปแล้ว ยังจะมีหน้ามาเอาอะไรไปอีก..ถ้าเอาก็งกเต็มทน”
ไรวินท์ถอนใจเบาๆ “จ้ะ เอาไว้ว่างๆเมื่อไรค่อยพูดก็แล้วกัน ตอนนี้พี่หิวข้าวแล้ว มีอะไรให้กินหรือยัง?”
“งั้นพี่ไปนั่งพักเสียก่อน น้องจะจัดกับข้าวให้นะคะ ขอโทษที ยังจัดข้าวของไม่เสร็จ บ้านรกเหลือเกิน” มาลาตีสั่งเด็กรับใช้ “แวว มายกกระเป๋าคุณท่านไป” มาลาตีรีบกุลีกุจอเปลี่ยนเป็นเอาอกเอาใจสามีต่อ พาเดินเข้าบ้าน เด็กรับใช้หิ้วกระเป๋าตาม
ที่บ้านสุดสวาท คุณนายประสมที่กำลังป่วย ซูบผอม นอนซมหลับตา ขยับไม่สบายตัวไปมา อยู่บนเตียง
สุดสวาทสีหน้ากังวลไม่สู้ดี พาเมียลูกน้องเก่าของคุณหลวง2คนที่มาเยี่ยม เดินออกมาจากห้อง ดึงประตูปิดเบาๆ
“คุณแม่ไม่ยอมทานอะไรเท่าไหร่เลย พอรู้ว่าดิฉันจะพาไปโรงหมออีกก็ไม่เอาท่าเดียว ท่านห่วงบ้าน บ้านนี้ก็ทั้งเงียบ ทั้งน่ากลัว โจรผู้ร้ายก็ชุกชุมเหลือเกิน เพราะเศรษฐกิจหลังสงครามมันย่ำแย่อย่างนี้”