บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 24 หน้า 4
สีนวลพยายามข่มใจสุดๆ มือยังกำแน่นซีดขาว กำลังจะล้มทั้งยืน
“ไปสิ!” ไรวินท์วางกระเป๋าตนเองไว้ที่ชานบ้าน แล้วเดินตรงรี่มาคว้าดึงสีนวลเดินออกไป ทันที
บ่ายไม่กี่วันต่อมา บ่าว 2-3 คนกำลังปัดกวาด ตัดหญ้ารกบริเวณสนามหน้าเรือนใหญ่ที่ไม่ได้รับการดูแลมานาน โดยต่างมีสีหน้าเศร้าๆ ไม่ค่อยเป็นอันทำการทำงานกัน คอยแต่จะหันไปเมียงมองที่ในเรือนใหญ่ สภาพบ้านดูโทรมไปมาก มีรถไรวินท์จอดอยู่
สีนวล มองดูเอกสารโอนกรรมสิทธิ์ในมือ แววตาระทมขมขื่น ดวงตาแห้งผาก หน้าซูบซีด ก่อนวางลงบนโต๊ะที่มีไรวินท์ในชุดข้าราชการกำลังนั่งรอ เพื่อเซ็นเอกสาร พร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตวางอยู่ข้างๆ
“พี่ยกตึกใหญ่ให้ฉัน พี่ก็ควรจะเอาบ้านหลังเก่าไว้ อย่างน้อยพี่ก็จะยังมีที่อาศัย”
“ฉันลั่นวาจาแล้วว่าจะยกให้เธอ ฉันก็ยกให้หมด ผู้ชายอย่างฉันมีปัญญาทำงาน คงไม่อดตาย”
“ก็ตามใจพี่..พี่คงไม่อยากพาเมียน้อยมาอยู่ใกล้ฉัน แต่ฉันจะเก็บบ้านเล็กไว้ให้พี่ เผื่อวันหนึ่งพี่ต้องกลับมาอยู่”
“ไม่จำเป็น ถ้าบ้านมันมีเกินไปหนึ่งหลัง เธอขายเสียก็แล้วกัน ฉันไม่ห้าม”
“มันเป็นบ้านของพี่ พี่เกิด พี่โตที่นี่ ถ้าวันหนึ่งพี่จะตาย ก็ควรมาตายที่บ้านตัวเอง”
ไรวินท์ขมวดคิ้ว นึกรำคาญ ไม่เข้าหู “คนอย่างฉันคงไม่ตายเสียตั้งแต่อายุสามสิบกว่า ฉันยังอยู่อีกหลายสิบปี ถึงวันนั้นบ้านช่องแถวนี้อาจจะกลายเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้” ไรวินท์สูดลมหายใจลึก พยายามไม่แสดงความไม่พอใจออกมา ดึงสัญญามาเซ็น “ฉันไปล่ะ ขอให้ทำมาค้าขึ้น ส่วนเธอกับฉันก็ขอให้จากกันด้วยดี”
สีนวลนิ่งมองกระดาษตรงหน้านิ่ง น้ำตาร่วงเผาะ เสียงแหบเครือ “ฉันจะรอ..จนพี่กลับมา”
ไรวินท์รู้สึกหงุดหงิดอีกครั้ง อยากจะตอบกลับไปแรงๆแต่ยั้งไว้อีก ด้วยนึกเวทนาขึ้นมา “อย่าเลย ถือเสียว่าเราหมดบุญหมดกรรมที่ทำร่วมกันแค่นี้ ขอให้แยกไปตามทาง ของแต่ละคนเถิด ฉันหวังว่าเธอจะไปดีกว่าที่จะอยู่กับฉัน”
“ฉันไม่รู้ข้อนั้น แต่รู้อยู่อย่างว่า ผู้หญิงอย่างนังเมียน้อยไม่ได้รักพี่จริง ถ้าพี่มีแต่ตัว มันก็ทิ้ง”
“พอเถอะ อย่ามาชวนทะเลาะต่อเลย ขอให้โชคดี” ไรวินท์หิ้วกระเป๋า หันเดินลงเรือนจากไปทันที
สีนวลน้ำตาลร่วงพรู ไม่มีเสียงสะอื้น ได้แต่ลุกไปยืนเกาะเสามองตามไรวินท์ที่เดินลิ่ว ขับรถแล่นลับไป
บ้านมาลาตีในสภาพสีเก่าซีด โทรมจากการขาดการดูแลมาหลายเดือน หญ้าและต้นไม้รกๆ เถาวัลย์ขึ้นเกาะบ้าน กล่อง ลัง ตู้ เครื่องเรือนต่างๆ ที่ถูกเก็บไว้ตอนช่วงอพยพ กำลังถูกทะยอยขนย้ายออก มาจากห้องใต้ถุนบ้านโดยเด็กรับใช้ 3-4 คน มีมาลาตีคอยยืนกำกับสั่งการ
“กล่องหนังสือของคุณพ่อนี่ ไม่ต้องเอาออกมา ยกไปเก็บไว้ ไป!”
มะลิแต่งตัวสวยหิ้วกระเป๋าเตรียมออกจากบ้านเดินลงมา เด็กคนหนึ่งเดินยกเข่งถ้วยชามกระเบื้องผ่านหน้าออกไปวาง บ้านระเกะระกะไปด้วยกล่อง ลังเต็มไปหมด “นี่ๆๆ ยกของกันระวังๆหน่อยสิยะ ประเดี๋ยวพวกถ้วยโถโอชามจะแตกเสียหายหมด”
“ไปแล้วหรือแม่ ไปแต่วันเลยนะคะ วันนี้”
“โอ๊ย..ป่านนี้ขาอื่นๆเขาไปกันเต็มแล้ว ไปอยู่บ้านนอกกันเสียนาน จะลงแดงตายกันหมดแล้วมั้ง” มะลิเดินลิ่วออกบ้านไป