บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 23
แพรขาวเดินเข้ามาจ้องมองที่ศาลเจ้าบ้านเจ้าเรือนอย่างไม่เห็นด้วย บ่นอุบอิบ “แต่นักโทษก็ยังมีวันสิ้นสุดการจองจำนะคะ “
ไรวินท์ถอนใจ “ฉันก็เคยหวังเช่นนั้น แต่ยิ่งนาน ก็ชักไม่แน่ใจ”
“โอ๊ย..” แพรขาวเงยหน้าขึ้นพูดกับลมฟ้าอากาศ พนมมือขึ้น แล้วโวยเสียงดัง “คุณเจ้ากรรมนายเวรเจ้าขา อะไรกัน จะเคียดแค้นอะไรกันนักกันหนา กะจะจองเวรกันให้ชั่วกัปชั่วกัลป์เลยหรือไง ทำแบบนี้ ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ ตัวเองก็เหนื่อย บาปด้วยนิ เลิกจองเวรกันได้แล้ว” เสียงแพรขาวดังก้องไปในความมืด ทุกอย่างสงบนิ่ง ไม่มีสัญญาณอะไร
ไรวินท์มองแพรขาวอย่างตะลึง เหวอๆ สักครู่ก็ขำออกมาเบาๆ “แม่หนู..นี่หล่อนจะช่วยฉันเจรจากับเจ้ากรรมนายเวรให้ผ่อนโทษหรือจะยิ่งให้เพิ่มโทษกันแน่ บาปกรรมที่ฉันก่อเอาไว้ มันอาจจะทำให้เขาเจ็บช้ำมามากเกินกว่าที่จะให้อภัยฉันได้กระมัง”
ไรวินท์มองไปที่จั่วบ้าน เรือนพักของแพรขาว แพรขาวมองตาม
ย้อนไปในอดีต ไรวินท์เล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์สมัยจอมพล ป. เห็นกองทัพญี่ปุ่น/ ธงชาติญี่ปุ่น / ทหารญี่ปุ่นกับรัฐบาลไทย
“หลังจากญี่ปุ่นยาตราทัพเข้ามาในประเทศไทย รัฐบาลยอมจำนนให้ทหารญี่ปุ่นเข้ามาตั้งกองทัพอยู่ในส่วนต่างๆ ของประเทศไทย รวมทั้งกรุงเทพฯและธนบุรี ไทยประกาศตัวเป็นฝ่ายเดียวกับญี่ปุ่น เท่ากับเป็นคู่สงครามกับฝ่ายพันธมิตร คืออังกฤษและอเมริกา”
เครื่องบินรบ บินและทิ้งระเบิดในกรุงเทพ ในช่วงปี 2487
“นับแต่นั้นเครื่องบินของพันธมิตรก็เข้ามาทิ้งระเบิดในเมืองหลวงไม่เว้นแต่ละวัน คนกรุงต่างอพยพย้ายถิ่นกันอย่างโกลาหล เพียงชั่วเวลาไม่นานกรุงเทพฯก็เกือบเป็นเมืองร้าง แต่ถึงอย่างนั้นคุณแม่ก็ยังไม่ยอมหนี เพราะท่านห่วงกิจการน้ำอบไทยของท่านมาก”
วารียืนหน้าเรือน คุมบ่าวไพร่ จัดทำน้ำอบ มีสีนวลมองวารีไป มองบนฟ้าไปว่าจะมีเครื่องบินมาเมื่อไหร่ บ่าวไพร่ก็ดูลุ้นๆ อกสั่น ขวัญแขวน เสียงหวอดังขึ้น ทุกคนเก็บของใส่กระเป๋า วิ่งกันไปหลังบ้าน
“ส่วนฉันก็ยังคงไปทำงานที่กระทรวงทุกวันเช่นกัน “
ไรวินท์ขับรถไปจอดหน้าบ้านมาลาตี มาลาตีแต่งตัวสวยออกมายิ้มแฉ่ง วิ่งมากอดออเซาะไรวินท์อดีตทันทีที่ออกมาพ้นรถ ทั้งสองกอดกันดูดดื่ม
“จนกระทั่งเข้าสู่ปีที่ 3 ของสงคราม”