บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 23 หน้า 2
ภายในห้อง วารีนอนป่วย ไอค็อกแค็ก สักครู่สีนวลเข้ามาพร้อมบ่าวไพร่ ยกข้าวต้ม และยาหม้อที่รินใส่ถ้วยมาแล้ว สีนวลมองวารีด้วยความเป็นห่วง พยักหน้าให้บ่าวไพร่ออกไปได้ “คุณแม่แข็งใจดื่มยาเสียหน่อยนะคะ...กว่าจะได้มา ช่วงสงครามแบบนี้หายากหาจริงๆ”
“ทุกอย่างอัตคัดไปหมด มีเงินก็ใช่ว่าจะหาซื้อได้สินะ เฮ้อ...”
สีนวลประคองวารีให้ดื่มยา วารีดื่มแล้วหายใจหอบถี่ สีนวลประคองวารีนอนลง แล้วหยิบเงินธนบัตรเก่าๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “นี่เงินจากค่าน้ำอบค่ะ..น้อยหน่อย เพราะไม่สู้จะมีคนอยู่ในพระนครมากนัก เดี๋ยวหนูจะเก็บไว้ในกำปั่นนี่นะคะ”
วารีมองที่สีนวลที่กำลังเก็บเงินใส่กำปั่นข้างหัวนอน เอ่ยปากถาม “นี่ลูกวินยังไม่กลับรึ...”
สีนวลสะอึก นิ่งไป
“แม่นวล อย่าไปบอกลูกวินให้รู้ว่าแม่ไม่ค่อยสบายนะ แม่ไม่เป็นอะไรมากหรอก คนแก่ก็เจ็บๆ ไข้ๆ ยังงี้ เดี๋ยวเขาจะเป็นห่วงเอา”
สีนวลเคียดแค้น “หนูอยากบอก เผื่อพี่วินจะอยู่บ้านมากกว่านี้ ไม่ใช่ไปนอนกกแม่เมียน้อยหน้าไม่อาย..เขาควรจะได้รู้ว่าคุณแม่...เจ็บมากขนาดไหน”
วารีเหนื่อยอ่อน “เขายังกลับมาบ้านบ้างก็ดีแล้ว แม่นวลต้องทำใจนะ เขาก็ไม่ได้ไปอยู่...บ้านโน้น ทุกวี่ทุกวันเมื่อไหร่”
สีนวลก้มหน้านิ่ง ขบฟันด้วยความขื่นใจ ทันใดนั้นเสียงหวอสัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้น สีนวลเงยหน้า แววตามึนชา
ไรวินท์กำลังทานข้าวกับมาลาตี มีนางมะลิ อยู่ด้วย ทุกคนต่างตกใจ วางช้อน
มะลิกรีดร้อง “กรี๊ดๆๆ มันมาอีกแล้ว มันมาอีกแล้ว”
“คุณพี่ขา น้องกลัว น้องกลัวเหลือเกิน” มาลาตีเข้าไปกอดไรวินท์
ไรวินท์กอดปกป้อง “ไม่ต้องกลัวนะมาลาตี คุณแม่ ไปหลุมหลบภัยกัน ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรหรอก”
เสียงเครื่องบินรบ บินว่อนไปมา สีนวลอุ้มลูก คุมบ่าวที่ช่วยกันประคองวารีที่กำลังป่วยเข้ามาในบังเกอร์ พอปิดบังเกอร์ได้ทุกคนก็มองหน้ากัน เพราะมีแต่ผู้หญิงในบ้าน อกสั่นขวัญแขวน เสียงยัยหนูร้องด้วยความกลัว
“โอ๋ๆ นิ่ง ซะนะ ลูกจ๋า ไม่ต้องกลัวๆ แม่จะคุ้มครองลูกเอง”
“โอ๊ย...ฉันยังไม่อยากตายแบบนี้นะ มันจะบอมอะไรกันนักกันหนาเนี้ย” บ่าวหันไปถามวารี “คุณท่านเจ้าขา เมื่อไหร่เราจะย้ายออกไปนอกเมืองซะทีล่ะ เจ้าคะ”
บ่าวอีกคนขัด “อีพวง อย่าปากมากนัก นิ่งเสียบ้างเถอะ ทุกคนก็ใจคอไม่ดีด้วยกันทั้งนั้น”
“ก็คนมันกลัวนี่ย่ะ ดูสิบ้านเราก็มีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น จะมีผู้ชายสักคนให้เป็นหลักก็ไม่มี”
“อีนี่ เงียบ!”
สีนวลกับวารีมองหน้ากัน สีนวลพูดขึ้นมาด้วยความคับแค้น “มีสิ ผู้ชายบ้านนี้มี..แต่ไม่รู้ไปอยู่บ้านไหน..” วารีพูดไม่ออก