บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 23 หน้า 5
“ไม่เอา ไม่ให้พ่อไป ไม่เอา” ยัยหนูร้องไห้จ้า
“แม่นวลมาเอาลูกไปที พี่ต้องไปแล้ว” ระหว่างที่สีนวลมาแยกลูกจากไรวินท์ชุลมุน จู่ๆ วารีรู้สึกเวียนหัว แล้วเป็นลมล้มพับลงไป ไรวินท์ตกใจ “คุณแม่!”
ภายในห้องนอนวารี สีนวลกำลังประคองวารีให้ดื่มยา วารีดื่มแล้วรู้สึกดีขึ้น เห็นสีนวลนั่งอมยิ้มมีชัย วารีแซว “นี่อะไร แม่สีนวล นั่งอมยิ้มอารมณ์ดีที่แม่ป่วยจนจะตายอยู่แบบนี้หรือ”
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ไม่มีอะไรนี่คะ”
“ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร ตามใจหล่อนเถอะย่ะ แล้วนี่จัดที่หลับที่นอนให้ผัวเขาแล้วเหรอ”
“ค่ะ” สีนวลอายม้วน วารีมองดูด้วยความหมั่นไส้แกมเอ็นดู “หนูให้บ่าวมันนอนอยู่หน้าห้องคุณแม่นะคะ หากมีอะไรก็เรียกใช้ได้เลย ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอไป เอ่อ ...ไปดูแลความเรียบร้อยให้พี่วินก่อน”
“เอาเถอะย่ะ แม่เข้าใจ ยังไงก็อย่าลืมลูกเต้ามันด้วยล่ะ”
“คุณแม่” สีนวลยิ้มเขิน
ที่หน้าห้องวารี สีนวลเปิดประตูออกมา บ่าว 2 คน ที่แอบฟังอยู่ รีบหลบ ขำแอบมองแซวสีนวล บ่าวคนหนึ่งอุ้มยัยหนูที่กำลังหลับไว้ สีนวลดุไปเขินไป “ขำอะไรกัน ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ พวกเอ็งนี่“ สีนวลรับลูกมาอุ้ม เดินออกไป บ่าว 2 คน มองหน้าก่อน ยิ้มแบบทะลึ่ง ๆ
ภายในห้องนอน ไรวินท์กำลังนั่งเอกเขนกอ่านหนังสืออยู่ในแสงตะเกียง ประตูเปิดออก เห็นสีนวลอุ้มลูกที่หลับแล้วเข้ามา ไรวินท์ถามไม่มองหน้า ทำเป็นอ่านหนังสือท่าเดิม “คุณแม่ท่านรับยาเรียบร้อยแล้วหรือ”
สีนวลสดชื่น “ค่ะ รับแล้ว วันนี้ทานได้เยอะ ซ้ำยังพูดคุยอารมณ์ดีเชียวค่ะ น่าจะเป็นเพราะพี่วินมาค้างด้วยแน่ๆ “
ไรวินท์ไม่ได้ตอบอะไร ทำพยักหน้าแล้วพลิกหน้าหนังสืออ่านต่อ สีนวลแอบมองไรวินท์ด้วยความรักเสน่หา ไรวินท์ดูหล่อมาก แม้จะอยู่ในชุดนอนกางเกงแพร เสื้อคอกลม
ไรวินท์รู้สึกตัวว่าสีนวลจ้องอยู่นาน อึดอัด “นี่หล่อนจะจ้องฉันอีกนานไหม หล่อนทำราวกับฉันเป็นวัตถุอะไรสักอย่าง”
สีนวลตกใจ “ฉันขอโทษค่ะ ฉันแค่เพียงรู้สึกว่า ไม่ได้มองพี่ใกล้ๆ แบบนี้มานานแล้ว “
ไรวินท์อึดอัดมากขึ้น ปิดหนังสือลง “ฉันง่วงแล้ว”
“อ่อ ค่ะ เดี๋ยวฉันจะกางมุ้งให้คะ คุณพี่รอสักครู่ นี่ยัยหนูก็หลับพักแล้วเหมือนกัน” สีนวลกำลังจะลุกขึ้นไปกางมุ้ง อย่างกุลีกุจอ
“ฉันจะนอนคนเดียว เธอไปกางอีกมุ้งนอนกับลูกเถอะ”
สีนวลได้ฟังแล้วหน้าซีด งง เงียบไปพัก “ค่ะ”
ที่มุ้งไรวินท์นอนตะแคงหันหลังให้สีนวลกับลูก ในความมืด มีเพียงแสงจากพระจันทร์ส่องมา สีนวลนั่งในมุ้งข้างลูกที่หลับ มองไรวินท์ด้วยความขมขื่น