บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 23 หน้า 4
สีนวลและบ่าวแอบดีใจ “แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนกันคะ”
“ลูกวินไปอาศัยอยู่นอกเมืองสักพักเถอะลูก ในเมืองออกน่ากลัวเสียยิ่งกว่าป่าช้า มีแต่คนตายไม่เว้นแต่ละวัน เช้ามาทำงานเย็นก็กลับออกไปอย่างคนอื่นๆ เขา “
“ผมก็คิดอยู่เหมือนกันครับ ผมว่าจะไปอาศัยบ้านเพื่อนแถวเมืองนนท์ นั่งเรือมาทำงานได้สะดวก ส่วนคุณแม่ไปอยู่ให้ไกลจากระเบิดจะดีที่สุด แล้วผมจะหมั่นไปเยี่ยม”
วารียิ้มพอใจ แต่สีนวลผงะจ้องไรวินท์อึ้ง แต่พอดีกับยัยหนูวิ่งมากอดไรวินท์ “คุณพ่อขา พ่อไปอยู่กะหนูนะคะ”
“พ่ออยากไปนะลูก แต่พ่อต้องทำงาน”
ยัยหนูหน้างอ ไรวินท์หอมแก้มง้อ
สีนวลเสนอ “เราไปอยู่เมืองนนท์ด้วยกันก็ได้นี่คะ “
“อย่าเลย...เอ่อคือ...ฉันจะห่วงหน้าพะวงหลังเสียเปล่าๆ เธอไปอยู่อยุธยาเถอะ ...ดีไหมครับคุณแม่ เรามีญาติๆอยู่ที่นั่น”
วารีอึกอัก สีนวลมองหน้าวารีเชิงขอร้องให้พูดทัดทาน “แต่ว่า...”
ไรวินท์รีบตัดบท “น้าแคล้วญาติคุณแม่ไงครับ เขาเคยชวนว่าอยู่อยุธยาสบายดี อาหารการกินก็พร้อม อยู่ริมแม่น้ำ จับปลาจับกุ้งมากินได้ทุกวัน อากาศก็ดี แม่ไปอยู่ที่โน่นคงสบายขึ้นแน่ๆ “
“จ้ะ ก็ดีจ้ะ” วารีปิดปาก สีนวลจำต้องเงียบไปด้วย
ไรวินท์มองทุกคนกึ่งๆ แนะนำ กึ่งๆ ออกคำสั่ง
ที่ชานเรือนริมน้ำ เป็นบ้านไม้กลางเก่ากลางใหม่ในชนบท วารีดูเพลียๆ ยืนมอง มีผู้ใหญ่แคล้วคอยต้อนรับ ไรวินท์ สีนวล บ่าว ยืมมองบ้านใหม่อยู่ พอใจ
“เป็นยังไง พออยู่ได้ไหมล่ะพี่วารี”
“โอ๊ย น่าอยู่ออก ท่าทางน่าสบาย ขอบใจมากนะ พ่อแคล้ว”
“เอ้า พวกเรา..ไปช่วยกันขนของมาขึ้นเรือนกันเร็ว” ผู้ใหญ่แคล้วนำชาวบ้านไปทางท่าเรือ บ่าวของวารีตามไปด้วยเลยเหลือแค่ วารี ไรวินท์ สีนวลกับลูก
ไรวินท์พอใจ “ดีจริงเลยแม่ น้าแคล้วแกก็อยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วนะ”
“ตาแคล้วแกเอาไม้เก่ามาปลูกให้ แม่ส่งเงินมาให้ แกใช้ไปนิดเดียว ถูกอย่างกะได้เปล่า แม่ว่าเสร็จสงคราม พอเรากลับ แม่จะยกบ้านหลังนี้ให้แก ตอบแทนที่มาอาศัยที่ดินแกอยู่”
“เห็นอย่างนี้แล้วผมก็โล่งอก เห็นจะต้องขอลากลับกรุงเทพฯ วันนี้เลย”
สีนวลผงะ “อ้าว พี่วินไม่พักให้หายเหนื่อยก่อนหรือคะ”
“ไม่ล่ะ ห่วงราชการทางโน้น”
“หึ ห่วงราชการแน่หรือคะ”
“แม่นวล”
“เอาเถอะ พอๆ แม่นวลก็พี่เขาบอกว่าราชการก็ราชการสิ มาพิรี้พิไรอยู่ได้ ลูกวินไปเถอะลูก เดี๋ยวจะมืดค่ำเสียเปล่าๆ มาส่งแค่นี้แม่ก็ชื่นใจแล้ว แม่รู้ว่าราชการช่วงนี้คงยุ่งน่าดู”
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอกราบลาคุณแม่ตรงนี้เลยนะครับ” วารีพยักหน้าให้ ไรวินท์เข้ามาจับหัวลูก “พ่อไปก่อนนะลูก”