บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 8
อพาร์ทเมนท์พัดชา สายตาพัดชาแวววาวไม่ต่างจากประกายโลหะของสร้อยโคลเวอร์ แม้ในห้องจะทึมเทาซอมซ่อ แต่พัดชากลับมีความสุข โลกกำลังสวยงาม นึกถึงแต่อดีต
พยสส่งสร้อยโคลเวอร์สี่กลีบให้พัดชา “ต่อไปนี้ ผมก็ขอให้น้องพัดชาได้พบกับความสุข และสมหวังในความรักเช่นกัน”
พัดชามองสร้อยโคลเวอร์อย่างมีความหมาย มือถือส่งเสียงข้อความเข้ามา ที่หน้าจอเป็นข้อความจากตรีประดับ
“น้องพัดเป็นยังไงบ้างคะ ทำงานเหนื่อยหรือเปล่าวันนี้ อย่าเพิ่งท้อนะคะ อดทนไว้ โลกของเรายังมีความหวังเสมอ พี่เชื่อและพี่จะช่วยให้น้องพัดได้ทำตามความฝัน”
พัดชาซึ้งใจ ไลน์ตอบขอบคุณ “ขอบคุณนะคะคุณตรี พัดมีเพื่อนเป็นงานหนักมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ แค่นี้สบายมากค่ะ พัดไม่อาจรบกวนอะไรหรอกค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจนะคะ มีอะไรให้ช่วยก็บอก พี่ถือว่าน้องพัดเป็นน้องคนหนึ่งของพี่”
“คุณตรี ! ...พัดไม่มีญาติที่ไหน....ได้กำลังใจจากคุณตรีแบบนี้ โลกของพัดก็น่าอยู่ขึ้นเยอะแล้วค่ะ” พัดชากดสติ๊กเกอร์ love สักพักได้ตอบมาเป็นสติ๊กเกอร์ยิ้ม พัดชายิ้มออกอารมณ์ดี ลูบสร้อยโคลเวอร์ “ความหวังที่ฉันอธิษฐานไว้ คงใกล้เป็นจริงแล้วสินะ” พัดชาวางสร้อยในที่วางเครื่องประดับ หยิบผ้าเช็ดตัวและชุดคลุมอาบน้ำเข้าห้องน้ำ
พัดชาเข้าห้องน้ำ พาดผ้าเช็ดตัวกับชุดคลุมที่ราวแขวนแล้วสายตาเห็นว่า ช่องลมระบายอากาศที่ห้องน้ำชำรุด ทำให้มีช่องว่างอยู่ “เจ้าของบอกจะให้ช่างมาซ่อม ไม่เห็นมาสักที”
พัดชาพยายามส่องดู เห็นว่าปลอดภัยดี จึงเบาใจ เริ่มถอดเสื้อผ้า มีคนแอบมองเห็นพัดชาทำกิจกรรมก่อนอาบน้ำ พัดชาเหมือนจะรู้สึกอะไร เหลียวมาทางช่องระบาย ช่องระบายว่างโหว่ ปกติ ไม่มีใครแอบมอง พัดชาทำธุระส่วนตัวต่อ พัดชาเปิดก๊อกอาบน้ำ พัดชาหันมาลืมตาขึ้นจากการสระผมเสร็จ ตาสบตา
พัดชาเห็นสายตาคนที่แอบดูผ่านช่องระบายอากาศ “กรี๊ด” นักถ้ำมองตาฉ่ำ ไม่หนีไปไหน “แก ๆๆ”
พัดชาหวาดผวา เหลียวซ้ายแลขวา คว้าไม้ขัดส้วมทิ่มผ่านช่องว่างออกไป นักถ้ำมองร้องจ๊าก มือปัด พัดชายังทิ่มไม้ขัดส้วมจนนักถ้ำมองหงายหลังหายไปจากช่องระบายนั้น พัดชาคว้าเสื้อผ้ารีบสวม
พัดชาออกจากห้องน้ำ กังวลมาก มาแง้มม่านเพื่อจะมองที่ระเบียง