บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 8 หน้า 3
บ้านพยส ในห้องนอนแขก พัดชานั่งอยู่บนเตียง
ตรีประดับยื่นเครื่องดื่มร้อนให้ จับเนื้อตัวเป็นห่วง “คืนนี้ก็นอนให้สบาย ไม่ต้องคิดมากนะจ๊ะ....เอ๊ะ ทำไมตัวร้อนๆล่ะ ยสดูน้องพัดไว้นะคะ ตรีจะไปเอายามาให้”
พัดชาไอเบาๆ พอเอี้ยวตัวก็เจ็บตัว เผลอร้องออกมา
“เป็นอะไรหรือเปล่า” พยสเข้ามาประชิดเตียง ดูตัวพัดชา เผลอจับไหล่ “ตัวร้อนจริงๆด้วย”
พยสเห็นผ้าชุบน้ำที่ตรีประดับเตรียมไว้ พยสเอามาให้พัดชา จับตัวให้พัดชานอนลง วางผ้าบนหน้าผาก
พัดชาตัวแข็งไป รู้สึกถึงสัมผัสของพยสที่จับร่างกายตรงนั้นตรงนี้ พัดชาพยายามสลัดความวูบวาบ “พัดไม่เป็นไรแล้วค่ะ”
พัดชาจับผ้าทำนองว่าจะจับเอง แต่แล้วมือแตะกับมือพยส พัดชาเผลอมองพยส ทั้งคู่มองตากัน พยสวูบวาบ มือพัดชาแตะมือตนอยู่ สายตามองกัน ตัวเขาเองก็ลงนั่งที่เตียงอยู่เพื่อเช็ดตัวให้พัดชา พยสรู้สึกตัวว่าผิดที่ผิดทาง รีบดึงมือออก ลุกขึ้น ตรีประดับกลับเข้ามา เลยไม่เห็นเหตุการณ์ รีบเข้ามาดูแลพัดชา
ห้องนอน ตรีประดับอยู่ในอ้อมแขนพยสใต้ผ้าห่มเดียวกัน อบอุ่น
“เรื่องที่อยู่ของน้องพัด...เราน่าจะช่วยอะไรน้องพัดได้มากกว่านี้นะคะ”
“หาเรื่อง”
“การที่ตรีอยากช่วยคนๆหนึ่งมันจะเหลือบ่ากว่าแรงตรงไหนคะยส” ตรีประดับเสียงแข็งขึ้นหน่อยนึง ออกจากอ้อมกอดพยส
พยสดึงกลับมาพูดดีๆ “คุณเองก็ภาระเยอะ ทั้งงานแปลหนังสือ ไหนจะดูแลชิงฉัตร ยังเทียวไปมาบ้านสวนดูแลพ่อกับแม่ของคุณอีก ไหนจะญาติผมอีก”
“อีกคนเดียวเองนี่คะ”
“ถ้าเราจะช่วยใคร ผมว่าควรให้โอกาสเขาได้ช่วยเหลือตัวเองก่อนดีกว่า”
พยสตัดบทพร้อมกับหลับตาลง ตั้งท่าจะหลับไป ตรีประดับอยู่ในอ้อมแขนอุ่นของพยส ได้แค่คิดว่าจะช่วยพัดชายังไง ตรีประดับหลับไป พยสลืมตาขึ้นมองเมีย แต่นึกถึงพัดชา พยสนอนกอดตรีประดับแน่นเข้าไปอีก ราวกับว่าจะกลบเกลื่อนความรู้สึกวูบวาบที่เกิดขึ้นกับพัดชาเมื่อครู่ ด้วยการย้ำตัวเองถึงคนปัจจุบันที่อยู่ในอ้อมแขน
ที่ห้องพัดชาพัดชานอนคนเดียวแต่ลูบร่างกายที่ได้รับสัมผัสจากพยส ก่อนกน้านี้
พยสเป็นห่วงพัดชา เผลอเข้ามาดูแลใกล้ชิด ถึงเนื้อถึงตัว “เป็นอะไรหรือเปล่า” พยสจับตัวให้พัดชานอนลง วางผ้าบนหน้าผาก พัดชาจับผ้าทำนองว่าจะจับเอง แต่แล้วมือแตะกับมือพยส พัดชาเผลอมองพยส ทั้งคู่มองตากัน
พัดชากอดตัวเอง อบอุ่นราวกับพยสกอด “ขอบคุณนะคะคุณพยส”