บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 7
หลังจากข้อความ “พี่กับพยสอยากพบน้องพัดอีกนะคะ” ตรีประดับส่งสติ๊กเกอร์น่ารักๆ เป็นรูปยิ้มไปให้ แต่พัดชาไม่ตอบ ตรีประดับทำหน้าคิด แล้วตัดสินใจกดโทรจากโปรแกรมแชทไปหาพัดชา ก็ได้ยินแต่สัญญาณว่าง ไม่มีคนรับสาย เลยพิมพ์ข้อความทิ้งไว้ “น้องพัดยุ่งคงกำลังยุ่ง เอาไว้ว่างค่อยคุยกันก็ได้จ้ะ แต่ถ้ากลับมาเมืองไทยแล้ว ต้องรีบติดต่อหาพี่นะ เราจะได้นัดเจอกัน พี่มีหนังสือเกี่ยวกับงานแปลที่น้องพัดอ่านแล้วน่าจะได้แรงบันดาลใจในการไล่ตามฝัน พี่ยังอยากเห็นผลงานของนักแปลหน้าใหม่อย่างน้องพัดอยู่นะจ๊ะ อย่าเพิ่งล้มเลิกความตั้งใจ”
ตรีประดับพิมพ์เสร็จ ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาในบ้านพอดี
ชั้นล่างของบ้านมืดสนิท ตรีประดับเดินลงบันไดมา เห็นประตูบ้านเปิดแง้มๆ อยู่ มีรองเท้าพยสวางอยู่หน้าประตู “กลับมาแล้วเหรอคะพยส” ตรีประดับเดินไปที่สวิทช์ไฟตรงผนัง ทันใดก็ถูกรวบกอดจากด้านหลัง “อุ๊ย!”
“จนป่านนี้แล้วยังจำอ้อมกอดผมไม่ได้อีกหรือจ๊ะ”
ตรีประดับหันไปตีแขน “ก็คุณโผล่มามืดๆ ไฟก็ไม่เปิด”
พยสทำเสียงอ้อน “ผมเหนื่อย แทบจะคลานเข้าบ้านอยู่แล้ว เพิ่งจะมีแรงก็ตอนได้กอดเมียนี่แหละ”
พยสยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำจมูกซุกไซ้หอมแก้มตรีประดับ ชิงฉัตรเปิดประตูออกมาจากห้องพอดี เห็นอากับอาสะใภ้กระหนุง กระหนิงกอดกันก็ไม่กล้าออกไป ได้แต่ยืนแอบดู ชิงฉัตรมองทั้งสองแสดงความรักกันด้วยความอิจฉา สายตาโฟกัสแต่ตัวของตรีประดับที่ถูกกอดหอม
“ดื่มมาใช่ไหมคะเนี่ย”
“นิดหน่อยเอง” พยสซุกไซ้ “เหม็นเหรอครับ”
ตรีประดับนิ่งๆ ไม่ขัดขืน “ไม่เหม็นหรอกค่ะ หอมด้วยซ้ำ” พยสผละออกมา มองตรีประดับยิ้มๆ นึกว่าตรีประดับเริ่มเล่นด้วย แต่พอจะจูบซ้ำ ตรีประดับก็พูดหน้าเฉย “ยสซื้อน้ำหอมใหม่เหรอคะ ขวดที่อยู่บนห้องไม่ใช่กลิ่นนี้”
พยสหน้าเสีย รีบจับปกเสื้อมาดม ได้กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงจริงๆ เลยได้แต่เจื่อนๆ มองตรีประดับ
พยสเปิดประตูตามตรีประดับเข้ามาในห้อง สีหน้ายุ่งยากใจ“ตรีฟังผมก่อน คือผมไปงานเลี้ยงของลูกค้า แล้วเผอิญ...”
ตรีประดับหันมา “ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ ตรีรู้ว่าเป็นงานเลี้ยงประเภทไหน”