บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 7 หน้า 2
“แต่มันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ นะครับ ผมสังสรรค์กับพวกเขาตามมารยาท พอสมควรแก่เวลาก็ขอตัวกลับ ไม่ได้ไปเถลไถลที่ไหนกับใครแน่นอน ตรีเชื่อผมนะ” พยสเข้าไปกอดอ้อน “เมื่อก่อนผมอาจจะมีแว่บไปโน่นไปนี่บ้าง แต่พอมีตรีแล้ว ผมก็ไม่อยากจะไปไหนอีก นอกจากกลับมาหาคุณ”
ตรีประดับยิ้มให้พยส “ตรีเชื่อคุณค่ะ ที่จริงก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก แค่ทักเพราะกลิ่นมันหอมดี วันหลังฝากถามน้องเขาด้วยนะคะว่าใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร เผื่อตรีจะซื้อมาใช้บ้าง”
“โธ่ เหม็นจะตาย ไม่เอาละ ผมไปอาบน้ำดีกว่า” พยสปลดกระดุมเสื้อ แล้วชะงัก ยิ้มเจ้าเล่ห์ ดึงแขนตรีประดับ “ตรีอาบให้ผมดีกว่า จะได้ทำความสะอาดให้หมดทุกซอกทุกมุม”
“ไม่ล่ะคะ ตรีไม่อยากเปียก”
“เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้ไง” พยสยิ้มกรุ้มกริ่มดึงแขน
ตรีประดับแกะมือออก “ยสนั่นแหละเข้าไปอาบ เดี๋ยวตรีเตรียมผ้าเช็ดตัวไว้ให้”
“ก็ได้ครับ รอผมแป๊บนะ” พยสเข้าห้องน้ำไป
ตรีประดับมองตามยิ้มๆ เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า จัดเตรียมข้าวของให้ตามแบบภรรยาที่ดี พยสอาบน้ำในห้องน้ำ มีเสียงฮัมเพลงแว่วๆ ก่อนจะเปิดน้ำ สวมเสื้อคลุมอาบน้ำออกมา พยสมองไปที่เตียง เห็นตรีนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง พยสยิ้มกริ่ม ก้าวขึ้นเตียง แล้วพลิกตัวเข้าไปกอดตรีประดับ แล้วชะงัก เห็นว่าตรีประดับหลับไปแล้วทั้งที่หนังสืออยู่บนอกนั่นเอง
“ตรีขี้โกงนี่ ไหนว่าจะรอผมไง” พยสดึงหนังสือออก แล้วซุกไซ้หน้าเข้าที่แก้มตรีประดับ แกล้งจี๋เอวตรีประดับให้รู้สึกตัว“ผมรู้นะว่าตรียังไม่หลับ ลืมตาขึ้นมาคุยกันก่อน” พยสยังแกล้งจั๊กจี้ตรีประดับอย่างนึกสนุก
ตรีประดับขยับตัว แล้วปัดมือพยสออกเบาๆ ตรีประดับงัวเงีย “ตรีง่วงแล้วล่ะค่ะ ยสก็นอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ”
ตรีประดับงึมงำแล้วพลิกตัวหันหลังให้พยสซะงั้น พยสยั้งมือค้าง เพราะเมียไม่เล่นด้วย ได้แต่มองตรีประดับที่หันหลังให้อย่างผิดหวัง แล้วพลิกตัวกลับมานอนหงายแรงๆ สีหน้าไม่สบอารมณ์
เช้าวันใหม่ พัดชานั่งพิงพนังร้านกาแฟหลับสนิทไม่รู้ตัว จนกระทั่งถูกเขย่าตัว
“คุณ...คุณคะ!” พัดชาลืมตาขึ้นมางงๆ เห็นพนักงานเข้าเช็ดโต๊ะ จะหยิบถาดกาแฟกับของว่างที่วางทิ้งไว้ข้ามคืน เช็ดโต๊ะ“ขออนุญาตเก็บโต๊ะนะคะ เช้าแล้วค่ะ”
พัดชาเจื่อนๆ “เอ่อ ค่ะ”
พนักงานเก็บถาดออกไป พัดชามองไปรอบๆ ไม่เห็นมีลูกค้าเหลือนอกจากตัวเอง เลยขยับลุกจะออกไป
เสียงพนักงานคุยกันที่เคาน์เตอร์ลอยๆ “ดี๊ดีอะแกร อาศัยนอนตามร้านกาแฟ ประหยัดค่าโรงแรมโนะ”
“มันน่าชวนมาเฝ้าร้านด้วยกันนะ กะดึกยิ่งหาคนยากอยู่ “
พนักงานเม้าท์กันหัวเราะคิกๆ คักๆ พัดชาไม่สนใจจะเดินออกไป แต่แล้วก็เห็นป้ายประกาศรับสมัครงานปิดอยู่ที่ทางออกพอดีเลยหยุดชะงัก หันกลับไปมองที่เคาน์เตอร์