บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 2 หน้า 2
“ผมไม่มีความรู้เรื่องของโบราณ ผมขออนุญาตถ่ายรูปส่งไปให้คุณย่าดูได้ ไหมครับ”
“ตามสบายค่ะ” คุณไลยลุกไปหยิบกล่องกำมะหยี่แถวบริเวณเคาน์เตอร์กลางร้าน
อินทวงศ์ยกมือถือขึ้นถ่ายรูปกำไลมาศในมุมต่างๆ โดยที่มือไม่ได้แตะกำไลเลย อินทวงศ์ถ่ายรูปกำไลใกล้ๆ...มองผ่านหน้าจอ...สะดุดตาเข้าที่ข้อความที่สลักอยู่ในตัวเรือน....จึงอ่านข้อความ “ริ้ว...ทอง”
คุณไลยถือกล่องเดินกลับมาพอดี “คงจะเป็นชื่อเจ้าของคนแรกน่ะค่ะ”
“ชื่อเพราะดีนะครับ เจ้าของคงจะสวยน่าดู”
“หรือไม่ก็ขี้ริ้วขี้เหร่ พ่อแม่ถึงต้องชื่อแก้เคล็ดให้ว่าริ้วทอง” คุณไลยหัวเราะคิกคักพร้อมกับยื่นมือไปจับกำไลจะนำมาใส่กล่อง แต่จู่ๆ มีมือขาวซีดโผล่มาปัดมือคุณไลยอย่างเร็วและแรง
จังหวะนั้นพริมเดินถือสมุดปากกาออกมาจากด้านในแล้วเห็นภาพมือปัดมือคุณไลยไปเพียงชั่วพริบตา แต่ก็ทำ ให้พริมตกใจจนอ้าปากค้าง
ส่วนคุณไลยถูกปัดจนกระเด็นเกือบตกเก้าอี้ “ว้าย !”
“คุณป้าไลย! คุณป้าเป็นอะไรไปครับ”
คุณไลยยังไม่ตอบแต่มองไปที่มือตัวเองข้างที่ถูกปัด และมองไปที่กำไลที่ยังวางอยู่บนถาด คุณไลยมีอาการ อึกอักหวาดกลัว...รู้ว่าในกำไลมีอะไรบางอย่าง “เอ่อ...เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เธอพยายามปั้นหน้าเป็นปกติ “ปะ..ป้าว่าคุณต๊ะเอากำไลกลับไปให้คุณหญิงทรัพย์เช็คด้วยตัวเองเลยดีกว่าค่ะ ถ้ามีปัญหาอะไรค่อยให้คุณหญิงทรัพย์โทรมาหาป้า จะได้ไม่เสียเวลา”
อินทวงศ์พยักหน้ารับ พริมยืนฟังอยู่และมองกำไลด้วยสีหน้าตื่นเต้น
พริมพรวดพราดเข้ามาในร้าน มองซ้ายมองขวาหาเพื่อน พอเห็นเกล้ามาศกับอาร์มนั่งอยู่ที่โต๊ะก็วิ่งปรี่เข้า ไปหาอย่างตื่นเต้น “นี่ๆ แกสองคนไม่น่ารีบออกมาจากร้านเลย เมื่อกี้คุณไลยโดนผีกำไลหลอกจ้า !!!”
อาร์มแกล้งทำตื่นเต้นตกใจ “เหรอ! เจอผีกำไลก็ดีสิ ดีกว่าเจอผีขาดทุน”
พริมหมดอารมณ์ “ถ้าไม่เชื่อก็หุบปากไปเลย!” เธอหันไปเล่าให้เกล้ามาศฟังอย่างออกรสชาติ “ชั้นเห็นกับตาเลยนะ คุณไลยยื่นมือไป จะจับกำไล อยู่ๆ ก็มีมือโผล่มาปัดมือคุณไลยกระเด็น!!! กำไลวงมีผีสิงอยู่...บรื๋อ!”
อาร์มส่ายหน้าเอือมระอากับความเพ้อของพริม แต่เกล้ามาศกลับมีสีหน้าครุ่นคิด “ใช่กำไลสีทองที่มีเม็ดทับทิมสีแดงสีเขียวตกแต่งหรือเปล่า”
“ทำไมมาศรู้ล่ะ”
“เมื่อกี้ตอนอยู่ในร้าน ชั้นได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ดังมาจากกำไล เสียงคล้ายๆ เสียงผู้หญิงที่ชั้นเคยได้ยินที่สระน้ำในวังของชั้น แต่ชั้นคิดว่าชั้นคิดไปเองก็เลยไม่ได้ใส่ใจ”
อาร์มได้ที “ซึ่งพริมก็อาจจะคิดไปเองเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ”
พริมย้อน “ของแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะอาร์ม ของทุกชิ้นมันต้องเคยมีเจ้าของ มันก็ไม่แปลกที่เจ้าของจะรักจะหวงของของเขา อย่างเรื่องวิญญาณเจ้าสีเกดที่ติดมากับผ้าที่เธอปักก่อนตาย ใครเอาผ้าผืนนั้นไปใช้เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดกันทุกคน”