บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 2 หน้า 4
สร้อยทองบอก “จะให้แกเอากะลาไปร้อยเชือกคล้องคอไว้เตือนสติตัวเอง นังไม่เจียมกะลาหัว คุณต๊ะ เขาเป็นใคร เขามีเชื้อเจ้าเชื้อนาย เขาไม่เอานังเชื้อไพร่อย่างแกมาทำเมียหรอก”
สร้อยดาวลอยหน้าลอยตา “ได้ข่าวว่าชั้นก็เชื้อเดียวกับป้า”
“นังนี่มายอกย้อน !” สร้อยทองคว้าของจะปาใส่สร้อยดาวอีก
สร้อยดาวยกมือห้าม “พอแล้วๆๆ! แหม...ป้า ป้าอย่าว่าแต่ชั้นสิ ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังสักหน่อย”
สร้อยทองเบื่อหน่าย “เอาอีกแล้ว ชั้นพูดจนปากจะฉีกว่าที่คุณต๊ะเขาส่งเสียเอ็งเรียนหนังสือ เพราะเขาสงสาร สมเพชแก อยากให้แกได้เรียนหนังสือมีวิชาความรู้ จะได้ไม่ต้องทำตัวใจแตกไปยุ่งกับยาเสพติดจนติดคุกติดตารางเหมือนพ่อแม่แก เขาไม่ได้คิดอะไรกับแก ทำไมไม่เข้าใจสักที”
“ป้านั่นแหละที่ไม่เข้าใจ ป้าเคยได้ยินไหมที่เขาว่ารักแท้แพ้สงสาร ถ้าเขาสงสารชั้นได้ แล้วทำไมเขาจะรักชั้นไม่ได้”
“ฝันสูงมาก ระวังจะมีปัญหากับคุณวิ”
“ชั้นไม่กลัวหรอก ของแบบนี้มันอยู่ที่ผู้ชายเขาเลือก ต่อให้เป็นนางเอกเป็นเทพธิดาเลิศเลอมาจากไหน คนอย่างอีดาวก็ไม่เคยกลัว” สร้อยดาวยิ้มมั่นใจ
วังติณชาติ เกล้ามาศนั่งพับเพียบพนมมือไหว้พระ “ถ้าเสียงที่ข้าพเจ้าได้ยินเป็นเรื่องจริง ข้าพเจ้าขออุทิศส่วนกุศลให้กับดวงวิญญาณนั้น ขอให้เขาหลุดจากความทุกข์ทรมานที่เป็นอยู่ด้วยเถิด” เกล้ามาศก้มกราบพระ
ที่พระพุทธรูปบนหิ้ง...พระเนตรทั้งสองเหมือนกำลังจ้องมองมาที่เกล้ามาศ...แล้วเกิดแสงสีทองซึ่ง เป็นแสงแห่งบุญบารมีส่องประกายออกมาจากรอบองค์พระ
ริ้วทองนอนหมอบกับพื้นอยู่ในความมืด แล้วจู่ๆก็เกิดแสงสีทองส่องผ่านความมืดลงมาจากด้านบน แสงสีทองกระทบส่องเข้าตาริ้วทอง ริ้วทองยกตัวขึ้นและแหงนหน้ามองแสงนั้นด้วยความแปลกใจยังไม่รู้ว่าเป็นแสงอะไร ยกมือป้องหน้ากันแสง สว่างเจิดจ้า เธอแหงนหน้าขึ้นมองและยกมือป้องแสง แสงสีทองนั้นส่องลงมายังร่างของริ้วทอง...ทำให้รอยช้ำจ้ำบนลำตัวของริ้วทองสลายหายไป ริ้วทองยกแขนขึ้นดูด้วยความดีใจ “ใครทำบุญให้ริ้ว ?!”
แสงสีทองนั้นยิ่งเข้มขึ้น ริ้วทองนั่งพับเพียบลงแล้วพนมมือ ตั้งจิตอธิษฐาน “ริ้วไม่รู้ว่าใครทำบุญให้ริ้ว แต่ริ้วขอให้บุญกุศลทั้งหมดนี้ช่วยหนุนนำให้ริ้วได้พบกับท่านชายดิเรกอีกครั้งเถอะค่ะ” ริ้วทองสีหน้าเฝ้ารอความหวัง
บ้านอินทวงศ์ มีแสงฟ้าแล่บ ฟ้าร้อง เพราะฝนกำลังจะตก อินทวงศ์นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง แต่มีอาการกระสับกระส่าย..หัวคิ้วขมวดมุ่น...เพราะกำลังฝันละเมอ “ริ้วทอง....”
กำไลมาศอยู่ในข้อมือของหญิงสาวผู้หนึ่ง
“ชั้นไม่อยากจากริ้วไปเลย”
มือของหญิงสาวผู้นั้นกำสร้อยเงินพระเครื่องล้อมกรอบเหล็กนำมาวางบนมือหนาของท่านชายดิเรก