บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ กำไลมาศ ตอนที่ 30 หน้า 11
ธูปมอดหมดดอก ร่างเกล้ามาศหงายหลังล้มตึง ! อินทวงศ์ พริม อาร์มร้องเรียกเกล้ามาศพร้อมกัน !
“คุณมาศ ! / มาศ !”
อินทวงศ์ พริม อาร์มปราดเข้าไปประคองร่างไร้สติของเกล้ามาศด้วยความห่วงใย
ส่วนริ้วทองลืมตาปึง ! “อีล้อมเพชร !”
พระปราบหันมามองริ้วทอง “อโหสิกรรมให้เขาเถิดนะโยมริ้วทอง”
ริ้วทองไม่ตอบแต่มีสีหน้าอาฆาตแค้น
อินทนิลนั่งอยู่ในห้อง พริมเดินเข้ามาหา “น้านิลค่ะ เกล้ามาศเข้าโรงพยาบาลค่ะ” อินทนิลตกใจ
โรงพยาบาล ทุกคนเดินกระวนกระวายอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน คุณหมอเดินออกมา
“ยัยมาศเป็นยังไงบ้างค่ะ”
“สภาพร่างกายของคุณมาศดีทุกอย่าง แต่ว่าไม่มีการตอบสนองรับรู้ใดๆ”
อินทนิล พริม อินทวงศ์ อาร์มมองหน้ากันอย่างหนักใจ
เหมยกุยกับล้อมเพชรนอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ท่อนบนเปลือยผ้า ปล่อยผมสยาย ล้อมเพชรนอนมองเพดาน บรรยากาศบ้านที่แสนจะธรรมดา“ข้าวของที่เหมยขโมยมาจากวังศุภมาศก็มีอยู่มาก เราเอาไปขาย แล้วเอาเงินไปซื้อที่ดินในเมืองปลูกเรือนสักหลังได้ ไม่เห็นต้องมาอยู่ชนบท นอนฟังเสียงจิ้งหรีดเรไรเช่นนี้เลย”
“เราอยู่ในเมืองหลวง เราจะกล้าไปเสนอหน้าทำมาหากินอะไร เรื่องท่านชายดิเรก รัมภา และริ้วทองตายเพิ่งผ่านไปไม่กี่เดือน พวกเขายังไม่ลืมเรื่องเราแน่”
“เหมยก็ใช้วิชาอาคมทำให้ทุกคนที่รู้เรื่อง ตายไปให้หมดเลยสิ”
“ชั้นไม่อยากทำกรรมอีกแล้ว” ล้อมเพชรหน้าบึ้งๆ ไม่ค่อยสบอารมณ์ เหมยกุยขยับเข้าไปกอดล้อมเพชร “ชั้นจะทำให้ล้อมมีความสุขด้วยน้ำพักน้ำแรงของชั้น ไม่ต้องใช้วิชาอาคมอีกแล้ว ชั้นจะขยันทำงานเก็บเงิน และถ้ามีช่องทางหากินในเมืองหลวง จะพาล้อมกลับเข้าไปอยู่ในเมืองหลวงที่ล้อมชอบ อดทนต่ออีกนิดนะจ๊ะล้อม”
ล้อมเพชรจำใจยอม “จ้ะเหมย”
ทั้งสองนอนกอดกันด้วยความสุขใจ โดยเฉพาะเหมยกุย
วังติณชาติ หม่อมเจ้าหญิงภรณีนอนสลบอยู่บนเตียง...ที่หัวมีผ้าพันแผล..สักพักหม่อมเจ้าหญิงภรณีรู้สึกตัวตื่น บัวกับเจิมใส่ชุดดำ
“ท่านหญิงณี...ท่านหญิงฟื้นแล้ว ท่านหญิงเป็นอย่างไรบ้างเพคะ”
ภรณีมองหน้าเจิมกับบัวอย่างใช้ความคิด เริ่มสติไม่ค่อยสมประกอบแล้ว “ใคร ?”
เจิมกับบัวมองหน้ากันอย่างแปลกใจ