บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ กำไลมาศ ตอนที่ 30 หน้า 12
“บัวไงมังคะ ท่านหญิงจำหม่อมชั้นไม่ได้หรือเพคะ”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีคิดออก “บัว... เจิมกับบัว ชั้นจำได้แล้ว โอ๊ย ! ปวดหัว ชั้นเป็นอะไรไป”
“หลายคืนก่อน พวกบ่าวมันไปพบท่านหญิงหมดสติอยู่ที่ป่าท้ายวังมังคะ ท่านหญิงทรงจำได้บ้างไหมมังคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีนิ่วหน้าใช้ความคิด “น้องรัมภา...”
เจิมอยากรู้ รีบถาม “ ท่านหญิงจำได้หรือมังคะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านหญิงรัมภา”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีคิดก่อนตอบ “น้องรัมภาทำอะไร...ชั้นจำไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นกับน้องรัมภา”
เจิมโกหก “ไม่มีอะไรมังคะ ท่านหญิงเสด็จไปทรงงานด่วนที่ต่างประเทศ”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีพยักหน้ารับแล้วมองชุดของเจิมกับบัว “เจิมกับบัวใส่ชุดดำทำไม”
เจิมกลั้นร้องไห้เต็มที่ “มีบ่าวในครัวตายมังคะ ท่านหญิงบรรทมต่อเถิดมังคะ”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีล้มตัวลงนอนหลับตา...สีหน้าเหยเกเพราะปวดหัว เจิมกับบัวแอบร้องไห้กันเงียบๆ
หม่อมเจ้าหญิงภรณีเดินชะเง้อมองหาไปรอบๆ สีหน้าครุ่นคิด “ใครจะมาน้า...ทำไมคิดไม่ออก” หม่อมเจ้าหญิงภรณีหันไปเห็นพวกบ่าวชายกำลังรื้อโรงละครหุ่นกระบอก จึงเข้าไปใกล้ “ทำอะไรกัน”
“เสด็จฯ รับสั่งให้รื้อโรงละครออกกระหม่อม”
“ถ้ารื้อ แล้วพวกเขาจะแสดงกันที่ไหนเล่า ไปๆ จะไปทำอะไรก็ไปทำเถิด ชั้นจะทูลท่านพ่อให้เองว่าให้รักษาโรงละครนี้ไว้”
“กระหม่อม” พวกบ่าวพากันออกไปอย่างงงๆ
หม่อมเจ้าหญิงภรณียืนมองสำรวจโรงละคร สักพักบัวกับพวกบ่าวหญิงเดินมาจากทางเรือน บัวถือหุ่นกระบอกนางยี่สุ่นกับหุ่นกระบอกพระลักษณวงศ์ของปรุง บ่าวหญิงคนอื่นแบกหีบหลายใบ
หม่อมเจ้าหญิงภรณีหันไปเห็นจึงทัก ”บัว อะไร ?”
“ข้าวของเครื่องใช้ที่เรือนนายรวยเพคะ ในหีบนี้เป็นชิ้นส่วนหุ่นกระบอกที่พวกนายรวยถอดเก็บไว้แล้ว จะเหลือที่ยังไม่ถอดแค่สองตัวนี้ หม่อมชั้นไม่กล้าถอด กลัวจะไปแตะต้องของมีครูเข้า”
“เอาหุ่นกระบอกมาให้ชั้น”
“มังคะ”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีรับหุ่นกระบอกพระลักษณวงษ์ไปพิจารณาดู เธอบอกบัว “ชั้นจะเก็บหุ่นกระบอกพวกนี้เอาไว้เอง หุ่นกระบอกของเขา เดี๋ยวเขาก็กลับมาเอาคืน” แล้วจู่ๆ หม่อมเจ้าหญิงภรณีก็อาเจียน
“ท่านหญิง !”