บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 5 หน้า 2
พริมคุยโทรศัพท์กับเกล้ามาศ “ชั้นนั่งยัน นอนยัน ยืนยัน ตีลังกายันได้เลย เมื่อกี้แกโดนผีหลอกแน่นอน”
เกล้ามาศหนีบหูคุยโทรศัพท์พร้อมกับมือจับผ้าห่อน้ำแข็งประคบที่มือข้างที่เจ็บ “แกไม่ต้องยืนยันชั้นก็เชื่อแบบนั้น”
“ถ้าอาร์มรู้ว่าแกพูดแบบนี้ มันต้องโทษว่าเป็นเพราะชั้นที่เอาเรื่องไร้สาระยัดใส่หัวแก”
“สิ่งที่มองไม่เห็นไม่ได้หมายความว่าไม่มีอยู่จริง” เกล้ามาศมองมือตัวเอง “และที่ชั้นเชื่อเพราะชั้นไม่ได้แค่เจออาการประหลาด แต่ชั้นได้ยินเสียงผู้หญิงนั้นด้วย”
“เสียงผู้หญิงไหน ?”
“ผู้หญิงที่ชั้นเคยได้ยินดังมาจากสระน้ำ เขาเรียกชั้นว่ารัมภา”
“รัมภา? หม่อมเจ้าหญิงรัมภาที่เป็นน้องสาวของท่านทวดณีน่ะเหรอ”
“ทั้งชีวิตชั้นก็รู้จักคนชื่อรัมภาอยู่คนเดียว ชั้นลองคิดดูแล้ว...ถ้าชั้นหูแว่ว คิดไปเอง ชั้นก็ไม่น่าจะมโนไปถึงชื่อท่านทวดรัมภา เพราะชั้นไม่เคยนึกถึงท่าน ไม่เคยเห็นหน้าท่านเลยด้วยซ้ำ รู้แต่ว่าชั้นหน้าคล้ายท่าน”
พริมหูผึ่ง “จริงเหรอ! ใครบอก”
“ท่านทวดณี”
พริมนิ่วหน้าใช้ความคิดแล้วคิดออก “ชั้นรู้แล้ว! ผีผู้หญิงคนนั้นต้องคิดว่าแกกับท่านทวดรัมภาเป็นคนเดียวกัน ก็เลยมาหลอกแก พวกเขาต้องเคยมีปัญหากันแน่ๆ ถึงมุ่งมาทำร้ายแกคนเดียว”
“มีปัญหากับผีเนี่ยนะ”
“สิ่งที่ไม่รู้ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เป็นอย่างที่คิด ชั้นว่าแกลองสืบเรื่องท่านทวดรัมภาจากท่านทวดณีดูสิ เผื่อเราจะรู้ว่าผีผู้หญิงจากสระน้ำเป็นใคร พวกเขาเคยมีปัญหาอะไรกัน”
เกล้ามาศคิดตามที่พริมพูด
อินทวงศ์นั่งหน้าโน้ตบุ๊ค...เปิดดูคลิป youtube เกล้ามาศ
เกล้ามาศยืนตบมือโยกอยู่กับกลุ่มผู้ป่วย โดยมีผู้ชายช่วยเล่นเปียโนให้ เหล่าผู้ป่วยกลุ่มคนชราแววตาเลื่อนลอย...แต่มีคนแถวหน้าสักคนที่มองเกล้ามาศอย่างสนใจ เกล้ามาศร้องเพลงและมีจังหวะหยุดร้องเพื่อให้ผู้ป่วยร้องต่อท้ายคำสั้นๆ เมื่อคนป่วยร้องได้ก็เอ่ยปากชมว่า“Perfect !” เกล้ามาศเริ่มร้องต่อไป
นักดนตรีดีดเปียโนคลอไปเบาๆ เกล้ามาศถามผู้ป่วยถึงบุคคลอันเป็นที่รัก เพื่อกระตุ้นความทรงจำของผู้ป่วย เพราะฉะนั้นเกล้ามาศจะต้องถามแบบมีแอคติ้ง...แกล้งทำเป็นอยากรู้จริงๆ เพื่อกระตุ้นให้ผู้ป่วยอยากตอบอยากคุยกับเรา “Who is Marie?”
“My Wife”
“What does she look like ?”
“So beautiful”
“Wowwwww”
ผู้ป่วยยิ้ม เกล้ามาศลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนคนถามต่อ