บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 5 หน้า 5
ที่ห้องทรงพระอักษร หม่อมเจ้าหญิงรัมภาทูลกับเสด็จอย่างตรงไปตรงมา “หญิงไม่อยากให้ท่านพ่อรับใครมาเลี้ยงดูให้เป็นภาระ ท่านพ่อทรงทราบดีว่าตอนนี้ อะไรๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว วังของเราไม่ได้มั่งคั่งเหมือนเดิม”
“พ่อกำลังทำเพื่อตอบแทนคุณแผ่นดิน”
รัมภาแปลกใจ“ตอบแทนแผ่นดิน? อย่างไรหรือคะ ?”
เสด็จฯ แววตาเป็นประกาย “พ่อตั้งใจว่าจะให้ครูรวยเปิดวิกแสดงหุ่นกระบอก เอาเงินไปช่วยสนับสนุนโรงเรียนนาฏดุริยางค์ หญิงบอกพ่อเองไม่ใช่หรือว่าท่านอธิบดีกลุ้มใจเรื่องโรงเรียนขาดทุนทรัพย์ ครูกับนักเรียนแทนที่จะได้เรียนรำเรียนดนตรีกันเต็มที่ก็ต้องเจียดเวลามาช่วยกันพรวนดินปลูกผักเป็นอาหารกลางวัน ถึงใครจะไม่สนับสนุนโรงเรียนสอนคนเต้นกินรำกินโรงเรียนนี้ แต่พ่อจะสนับสนุนเต็มที่”
“หญิงเข้าใจความปรารถนาดีของท่านพ่อค่ะ แต่เรามีวิธีอื่นอีกตั้งมากมาย”
เสด็จฯ มองหม่อมเจ้าหญิงรัมภาอย่างรู้ทัน “พ่อถามจริงๆเถิด หญิงกลัวอะไร”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภานิ่งเงียบไปนิด แล้วตัดสินใจพูดความจริงจากก้นบึ้งของหัวใจ “ตั้งแต่หม่อมแม่สิ้น หญิงต้องทนเห็นพวกคนที่ใช้ความมีเมตตาของท่านพ่อเป็นเครื่องมือถีบฐานะของตัวเองให้สูงขึ้น บางคนก็พาลูกสาวมาถวายตัวให้เป็นหม่อมของท่านพ่อ วังของเราต้องวุ่นวายเพราะคนเหล่านั้น หญิงถึงต้องหนีไปเรียนต่อที่ปีนังเพราะหญิงเบื่อหน่าย ท่านพ่อจะให้หญิงต้องทนรับสภาพเช่นนั้นอีกหรือคะ”
“พ่อขอโทษ ถ้าสิ่งที่พ่อทำ มันทำให้หญิงทุกข์ใจมาก พ่อแค่ยังอยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ ไม่อยากให้ตัวเองหายใจทิ้งไปวันๆ” เสด็จฯ เศร้าหมองจนรัมภายอมใจอ่อน
“เอาเถิดค่ะ ครั้งนี้ท่านพ่อรับปากพวกเขาไปแล้ว หญิงจะยอมตามใจท่านพ่อเป็นครั้งสุดท้าย”
“จริงหรือหญิง!” เสด็จกอดหม่อมเจ้าหญิงรัมภา “ขอบใจมากลูกรักของพ่อ พ่อภูมิใจที่ลูกพ่อมีเมตตา”
“ที่หญิงยอมเพราะหญิงรักท่านพ่อ ไม่ใช่เพราะเห็นใจคนพวกนั้น แต่ท่านพ่อต้องสัญญากับหญิง...ถ้าเมื่อใดที่คนเหล่านั้นมาสร้างความเดือดร้อนให้กับวังของเรา ท่านพ่อจะให้สิทธิ์หญิงเป็นคนจัดการ ด้วยวิธีของหญิงเอง”
เสด็จฯยิ้มรับเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงอะไร ขณะที่หม่อมเจ้าหญิงรัมภามีแววตาแน่วแน่
ที่เรือนพักคณะนายรวย รื่นกำลังเอาเสื้อผ้าของใช้ออกจากหีบจัดเก็บเข้าในตู้ ริ้วทองช่วยอยู่ด้วย ส่วนปรุงกับนายรวยก็ช่วยกันยกหีบใส่ของเข้ามาข้างใน
“แม่จ๊ะ ชั้นอุตส่าห์หัดพูด "เพคะ" มา แต่คนในวังพูดกับพวกท่านๆ ว่า มังคะ แล้วเราจะพูดว่ายังไงดีล่ะจ๊ะ”
“เอ็งอยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ พูดไปนังหญิงรัมภารัมแพก็ดูถูกว่าเราเป็นบ้านนอก ไม่มีความรู้อยู่ดี”
นายรวยมองรื่นอย่างไม่ชอบใจ แล้วหันไปสั่งริ้วทองเพราะอยากจะพูดกับรื่น “ริ้ว เอ็งไปช่วยปรุงยกหีบที่เหลือมาทีสิ พ่อเหนื่อย”
“จ้ะพ่อ”
ริ้วทองกับปรุงออกมาจากข้างในแล้วเดินออกไปด้านหนึ่ง ทำให้ไม่เห็นเจิมที่เดินเข้ามาอีกทาง เจิมได้ยินที่นายรวยพูดกับรื่นจึงหยุดฟัง
“แม่รื่น...ชั้นขอเถอะนะ อย่าพูดถึงท่านหญิงแบบนั้น เดี๋ยวลูกเราจะพลอยไม่เคารพท่านหญิงไปด้วย”