บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 5 หน้า 4

“ท่านหญิงมังคะ! ท่านหญิง!”   

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาหันหน้าไปจิกมองเจิมอย่างไม่พอใจ “เจิม หญิงเคยสอนว่าอย่างไร” 

เจิมยิ้มแห้ง  “เอ็ดตะโรเสียงดังเป็นเจ็กตื่นไฟ ไม่งาม ไม่เป็นผู้ดี ไม่คู่ควรรับใช้อยู่ในวังติณชาติมังคะ หม่อมชั้นขอประทานอภัยมังคะ หม่อมชั้นลืมตัวเพราะมัวแต่คิดหงุดหงิดใจแทนท่านหญิง”

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาแปลกใจ “ทำไม มีเรื่องอะไร ?” 

ริ้วทองและครอบครัวก้มกราบเสด็จฯ รวยกับรื่นนั่งหน้า ปรุงกับริ้วทองนั่งหลัง...ใกล้ๆกันนั้นจะเห็นหีบห่อใส่ข้าวของหลายใบ    

“ฝ่าบาททรงมีเมตตาอุปถัมภ์ค้ำจุณครอบครัวของกระหม่อม ชีวิตที่เหลือของกระหม่อมและครอบครัวขอถวายให้พระองค์พระเจ้าข้า” นายรวยปวารณาตัว

“ไม่ต้องถึงขั้นนั้นดอก ถ้าเจ้ากับครอบครัวอยากตอบแทนชั้นก็ขอให้ตั้งใจฝึกซ้อมหุ่นกระบอกกันให้ดี แล้วชั้นจะพาคนอื่นมาดูหุ่นกระบอกของครู ให้พวกเขาได้เห็นคุณค่าของศิลปะแขนงนี้ หุ่นกระบอกจะได้อยู่คู่แผ่นดินสยามต่อไป”

นายรวย นางรื่น ปรุง ริ้วทองยิ้มรับ หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเดินฉับๆ เข้ามา เจิมหอบหนังสือและกระเป๋าเอกสารทำงานของรัมภาตามมาด้วย หม่อมเจ้าหญิงรัมภาหยุดยืนมองภาพกลุ่มคนพร้อมกับกระเป๋ามากมายที่กำลังมาเป็นกาฝากในวังของเธอด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจ  

เสด็จฯ หันมาเห็นหม่อมเจ้าหญิงรัมภายืนอยู่ก็ยิ้มทักทาย “อ้าว...ลูกหญิงกลับมาแล้ว” 

ริ้วทองและทุกคนหันไปมองที่หม่อมเจ้าหญิงรัมภา ริ้วทองมองหม่อมเจ้าหญิงรัมภาอย่างตกตะลึงในความโก้  

เสด็จฯเอ่ยกับครอบครัวของนายรวย “นี่หญิงรัมภาลูกสาวคนเล็กของชั้น ทำงานเป็นเลขาฯอยู่ที่กรมศิลป์ เผื่อมีโอกาสจะได้ฝากฝังครูให้เข้าไปช่วยเหลืองานของท่านอธิบดี”   

รื่นยิ้มตาวาว ตื่นเต้นดีใจ “ถ้าครอบครัวของหม่อมชั้นได้รับราชกาชรับใช้แผ่นดินสักคน หม่อมชั้นก็นอนตายตาหลับแล้วเพคะ” 

เสด็จฯ หัวเราะชอบใจ แต่อาการตื่นเต้นออกนอกหน้าของนางรื่นยิ่งทำให้หม่อมเจ้าหญิงรัมภาไม่ชอบใจเอาเสียเลย  

“ใครที่จะมารับราชการรับใช้แผ่นดินต้องมีวิชาความรู้  ถ้าเอาคนที่คิดแค่อยากจะทำมาทำ แผ่นดินก็ไม่เจริญไปได้ดอก” หม่อมเจ้าหญิงรัมภากล่าว

ทั้งเสด็จฯ นางรื่นและครอบครัวชะงักอึ้งไปเลย แต่เจิมยิ้มชอบใจ   

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเอ่ยด้วยเสียงนิ่งเรียบ เฉียบ  “ท่านพ่อคะ หญิงมีเรื่องจะทูลปรึกษาค่ะ”