บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 10

คืนนั้น ที่เรือนพักคณะนายรวย  ริ้วทองกับปรุงนั่งก้มหน้าอยู่บนพื้น   

รวยยืนคาดคั้นลูก “เอ็งบอกแม่สิริ้ว เอ็งใส่ร้ายท่านหญิงรัมภาจริงใช่ไหม” ริ้วทองก้มหน้าไม่ตอบ รวยถามย้ำ“เอ็งเป็นลูกพ่อ ไม่ว่าเอ็งจะพูดออกมาอย่างไร พ่อจะเชื่อเอ็ง”    

ริ้วทองตัดสินใจพูด “ท่านหญิงทำชั้นก่อน”

รวยกับรื่นแน่ใจแล้วว่าริ้วทองทำ รื่นโกรธปรี๊ดจึงกระชากร่างริ้วทองมาฟาดด้วยมือ“นังริ้ว! อยู่ดีไม่ว่าดี เอ็งอยากเห็นพ่อแม่ออกไปลำบากนักใช่ไหม !”

ริ้วทองร้องไห้ “แม่ ชั้นเจ็บ !”   

รื่นกระหน่ำตีริ้วทอง ปรุงเข้าขวาง “แม่อย่าตีริ้วเลยจ้ะ ถ้าแม่จะตีริ้ว แม่ตีชั้นด้วยเถิด โทษฐานที่ชั้นห้ามน้องไม่ได้”   

รื่นใจอ่อน “เอ็งสองคนออกไปให้พ้นหน้าข้าเลยไป!”     

ปรุงประคองพาริ้วทองออกไป 

รวยวิตก “แม่รื่น...ข้าสังหรณ์ใจ ว่าข้าคิดผิดที่พาลูกมาอยู่ที่นี่” 

รื่นไม่สบายใจไปด้วย  

ปรุงกับริ้วทองเดินออกมาจากในบ้าน ข้าวของกระจายเกลื่อนหน้าเรือน ปรุงพาริ้วทองไปนั่งลงบนแคร่ ริ้วทองน้ำตานองหน้า       

ปรุงจะเดินออกไป แต่ริ้วทองคว้าแขนของปรุงไว้ “พี่ปรุง...” ปรุงหันกลับมา ริ้วทองเดินเข้าไปกอดปรุงแน่น ปรุงยืนนิ่งอึ้งอย่างคาดไม่ถึง “ขอบคุณที่ช่วยปกป้องชั้น ชั้นดีใจที่มีพี่ปรุงเป็นพี่ชาย”    

หัวใจของปรุงแทบจะแตกสลายลงตรงนี้...แต่เขาข่มความเศร้าเอาไว้ ยกมือลูบหัวริ้วทอง กระซิบบอกคำพูดที่มันตรงข้ามกับความรู้สึกของเขา “งั้นพี่ก็จะเป็นพี่ชายของเอ็งไปตลอดชีวิต”   

ริ้วทองถอนกอดจากปรุง ยิ้มกว้างสดใส “สาบานนะ”   

ปรุงยิ้ม “ สาบาน” เขายกมือขึ้นพนม “ฟ้าดินเป็นพยาน พี่ปรุงคนนี้จะคอยอยู่ดูแลริ้วทองน้องพี่ไปตราบจนสิ้นลมหายใจ และจะขอติดตามไปช่วยเหลือเอ็งให้ได้พบพานแต่ความสุขทุกชาติไป”  ริ้วทองกับปรุงยิ้มให้กัน     

หม่อมเจ้าอรรถรัตน์ยืนยันกับหม่อมเจ้าหญิงรัมภา “น้องหญิงไม่ต้องห่วง พี่จะเลี้ยงดูพวกหุ่นกระบอกเอง !”

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาท้วง “แต่เจ้าพี่ยังไม่ได้ทำงาน เงินของเจ้าพี่ก็เป็นเงินของติณชาติอยู่ดี”   

“แล้วมันจะเป็นอะไรไปเล่า ถ้าพี่จะแบ่งสมบัติของเราให้ว่าที่เมียของพี่ใช้บ้าง”    

หม่อมเจ้าหญิงรัมภากับหม่อมเจ้าหญิงภรณีอึ้ง หม่อมเจ้าหญิงภรณีถามย้ำ “เจ้าพี่ชอบริ้วทองหรือคะ!” 

“จ้ะ พี่เห็นหน้าริ้วทองครั้งแรก พี่ก็แน่ใจเลยว่า...ริ้วทองคือผู้หญิงที่พี่จะแต่งงานด้วย ให้ริ้วทองอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะนะน้องหญิง”   

“แต่ว่าริ้วทองใส่ร้าย...” หม่อมเจ้าหญิงภรณีจะท้วง

แต่หม่อมเจ้าหญิงรัมภาขัดขึ้น “ไม่เป็นไรดอกค่ะพี่หญิง หญิงให้อภัยริ้วทองได้”