บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 10 หน้า 4

พลันสายตาก็มองไปเห็นภาพระหว่างหม่อมเจ้าหญิงภรณีกับปรุงนอนกอดกันอยู่บนพื้นหลังพุ่มไม้ “ท่านหญิงณี !  ไอ้ปรุง!” ลูกมะยมร่วงกราวลงพื้น   

เจิมวิ่งปรู๊ดเข้ามา หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเดินลงจากด้านในพอดี เจิมวิ่งตะโกนร้องเข้าไปหา “ท่านหญิงมังคะท่านหญิง”   

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาไม่พอใจ “เจิม หญิงเคยสอนว่าอะไร”

“สมบัติผู้ดีกุลสตรีร้อยแปดเก็บไว้สอนท่านหญิงณีเถอะมังคะ”   

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาตกใจ “พี่หญิงณีเป็นอะไร”

“ท่านหญิงณีกับไอ้ปรุง....กำลัง...กำลัง..”

“หญิงณีทำอะไร!” เสียงเข้มของเสด็จฯ ดังขึ้น 

หม่อมเจ้าหญิงรัมภากับเจิมหันไปมองทางเสียง เห็นเสด็จฯยืนอยู่ด้วยสีหน้าเครียดตึง “ท่านพ่อ !!!”   

ริ้วทองวางโถขนมแห้งที่บัวเอามาให้ลงแถวหน้าบ้านแล้วหันไปเห็นปรุงประคองหม่อมเจ้าหญิงภรณีให้นั่งลงบนแคร่ไม้ ริ้วทองรีบวิ่งลงไปหา “ท่านหญิงณีเป็นอะไรหรือพี่ปรุง” 

“ท่านหญิงณีล้มเจ็บข้อเท้า เอ็งไปลูกประคบมาให้ท่านหญิงณีสิริ้ว”   

“จ้ะ” ริ้วทองวิ่งกลับเข้าไปในเรือน 

หม่อมเจ้าหญิงภรณีโน้มตัวลงแตะข้อเท้าตัวเอง...ซี๊ดปากเจ็บปวด   

“กระหม่อมขออภัยกระหม่อม” ปรุงย่อตัวลงนวดเท้าให้ หญิงสาวสะดุ้ง แต่สัมผัสที่เบามือของปรุง ทำให้แววตาของเธอจากที่ประหม่าค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นรู้สึกดี    

ริ้วทองวิ่งถือลูกประคบออกมาจากในเรือน มองไปที่หม่อมเจ้าหญิงภรณีกับปรุง แล้วหยุดชะงัก ริ้วทอง เห็นว่าหม่อมเจ้าหญิงภรณีมองปรุงด้วยสายตาชื่นชมอย่างเห็นได้ชัด แต่ปรุงไม่เห็นเพราะก้มหน้านวดข้อเท้าให้อยู่ พอปรุงเงยหน้าขึ้น หม่อมเจ้าหญิงภรณีก็หลบสายตา 

ริ้วทองอึ้งไปนิดหน่อย แต่ก็ยิ้มออกมา “ท่านหญิงณีชอบพี่ปรุง” สายตาของริ้วทองก็มองออกไปทางหนึ่ง “ท่านหญิงรัมภา!” 

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเดินเข้ามา เจิมวิ่งตามหลังมาติดๆ หม่อมเจ้าหญิงรัมภากับเจิมชะงักอึ้งเมื่อเห็นภาพปรุงนวดข้อเท้าให้ผู้เป็นพี่สาว “พี่หญิงคะ  ท่านพ่อเรียกพบค่ะ” 

เสด็จฯตบหน้าหม่อมเจ้าหญิงภรณีเต็มแรง เธอหน้าหันเลือดกลบมุมปากทันที  

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาตกใจ “ท่านพ่อ  ท่านพ่อพระทัยเย็นๆ ก่อนเถอะค่ะ มีเรื่องอะไรค่อยพูดค่อยจากันดีกว่า”

หม่อมเจ้าหญิงภรณีร้องไห้ “ลูกไม่ได้ทำตัวอย่างที่เจิมกล่าวหาลูกเลยสักนิด ปรุงเขาช่วยลูกไม่ให้ถูกงูกัดตายก็เท่านั้น”

“แกจำเอาไว้นะหญิงณี ปล่อยให้งูกัดตายก็ยังดีกว่าปล่อยให้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างไอ้ปรุงมาแตะเนื้อต้องตัวให้เสื่อมเสียเกียรติเลือดติณชาติในตัวแก !”       

หม่อมเจ้าหญิงภรณีเจ็บปวด “ท่านพ่อห่วงหน้าตาตัวเองมากกว่าห่วงชีวิตของลูก” 

“แกเข้าใจผิดแล้ว ชั้นห่วงชีวิตของแกมากที่สุด เพราะชีวิตของแกแลกมาด้วยชีวิตของเมียชั้น! ถ้าแกรักษาชีวิตให้ดี ไม่ให้แปดเปื้อนความสกปรกไม่ได้ก็ไปตายซะไป!”