บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 10 หน้า 3

“คำพูดโกหกได้ แต่แววตาโกหกไม่ได้ แววตาของท่านทวดไม่ได้พยายามจะคิดเรื่องในอดีตเหมือนอย่างที่ท่านพูดเลยสักนิด”      

“ถ้าแกแน่ใจ แล้วทำไมแกไม่กล่อมให้ท่านทวดเล่าออกมาล่ะ ไม่แน่นะ...เรื่องวันนั้นอาจจะเกี่ยวกับเรื่องที่แกเจอผีตามเล่นงานอยู่ตอนนี้ก็ได้”   

“ชั้นจะไม่เอาความกลัวของตัวเองมาทำร้ายท่านทวด  ท่านทวดอายุมากแล้ว จะทำอะไรต้องรอบคอบที่สุด เราต้องไม่ทำให้ท่านรู้สึกเครียด กดดัน เพราะชั้นมั่นใจว่าเรื่องที่ท่านทวดปิดบังเราอยู่...ต้องมีผลกับจิตใจของท่านทวดอย่างมาก”   

พริมพยักหน้าเห็นด้วย 

นุชส่งหุ่นกระบอกตัวพระให้หม่อมเจ้าหญิงภรณี “นี่ค่ะ หุ่นพระลักษณวงษ์ที่ท่านทวดต้องการ”   

หม่อมเจ้าหญิงภรณีนั่งอยู่บนเตียงนอน ยื่นมือรับหุ่น “ออกไปได้แล้ว ชั้นอยากอยู่คนเดียว” นุชแปลกใจแต่ก็ออกไป 

เมื่ออยู่ลำพังแล้ว หม่อมเจ้าหญิงภรณีจึงยกหุ่นกระบอกในมือขึ้นมามองด้วยมือที่สั่นเทา...แววตาที่มองหุ่นนั้นเศร้าหมอง...  เรื่องราวในอดีตที่เกี่ยวข้องกับหุ่นตัวนี้สร้างความสะเทือนใจจนกระทั่งหญิงชรากลั้นเอาไว้อีกไม่ไหว...ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ 

หม่อมเจ้าหญิงภรณีเดินนำบัวที่ถือโหลแก้วบรรจุขนมอบแห้ง 2 โหล ทั้งสองกำลังมุ่งหน้าไปที่เรือนคณะนายรวย   

สีหน้าของหม่อมเจ้าหญิงภรณีมีร่องรอยไม่มั่นใจ แล้วจึงตัดสินใจหยุดเดิน หันมาบอกบัว “บัวเอาไปให้พวกเขาเถิด   ชั้นจะคอยอยู่ตรงนี้”

“ทำไมล่ะมังคะ” 

“ชั้นไม่รู้จะพูดอะไรกับพวกเขา บัวก็รู้ว่าชั้นพูดไม่เก่ง เกิดชั้นไปพูดสิ่งใดให้กระทบกระเทือนจิตใจพวกเขา เขาอาจจะยิ่งเกลียดชังพวกเรา”  

“มังคะ”

หม่อมเจ้าหญิงภรณียืนคอยและชะเง้อมองตามบัว สักพักมีเสียงดังกรอบแกรบเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่บนใบไม้แห้งดังขึ้นจากหลังพุ่มไม้ หม่อมเจ้าหญิงภรณีหันขวับไปมอง ไม่มีเสียงตอบ หญิงสาวเดินไปดูว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงอะไร  แต่กลับไม่เห็นอะไรเลย นอกจากกองใบไม้แห้ง 

หม่อมเจ้าหญิงภรณีมองไปรอบๆ “ไม่เห็นจะมีอะไร” หญิงสาวไม่รู้ตัวว่าเท้าตัวเองกำลังจะถอยไปเจอปลายหางของงูเห่าสีดำมะเมื่อมที่นอนนิ่งอยู่ในกองใบไม้แห้ง เสียงขู่ดังฟ่อ หม่อมเจ้าหญิงภรณีหันขวับไปมองทางเสียงแล้วตาโตตกใจสุดขีด “งู !!!” สิ้นคำเกิดเสียงดังฉึก...คล้ายเสียงงูฉก...หม่อมเจ้าหญิงภรณีร้องกรี๊ดตกใจ  ถอยหลังล้มลงกับพื้น   

ปรุงปราดเข้าไปรับร่างของหม่อมเจ้าหญิงภรณี ทั้งสองล้มลงกับพื้น ในท่าที่ปรุงกอดหม่อมเจ้าหญิงภรณีไว้แน่น   ส่วนหญิงสาวนอนทับอยู่บนร่างของปรุง หน้ากับมือเธอวางแนบอยู่บนอกล่ำของเขา หม่อมเจ้าหญิงภรณีเบิกตาโต

เจิมเดินถือห่อผ้าใส่ลูกมะยม เดินซี๊ดเปรี้ยวปากผ่านมา “ซี๊ด...มะยมป่าเนื้อแน่น แค่เห็นก็น้ำลายสอ เดี๋ยวแม่จะฟาดให้เรียบ!”