บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 10 หน้า 2

หญิงสาวก้าวเข้าไปจับมือผู้เป็นพี่ชาย เอ่ยด้วยน้ำเสียงหวังดีแต่ประสงค์ร้าย “แต่เจ้าพี่ต้องสัญญากับหญิงนะคะ ว่าจะทำให้ริ้วทองรักเจ้าพี่เร็วที่สุด”   

“ทำไมจ๊ะ”

“หญิงอยากเห็นเจ้าพี่มีความสุขค่ะ เพราะความสุขของเจ้าพี่ก็เป็นความสุขของหญิงเช่นกัน”  

หม่อมเจ้าอรรถรัตน์ยิ้มดีใจไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย หม่อมเจ้าหญิงรัมภายิ้มหวานแต่แววตาแฝงความร้ายกาจเอาไว้   หม่อมเจ้าหญิงภรณีมองน้องสาวอย่างรู้ทัน   

“ตอนนั้นทวดไม่รู้หรอกว่าน้องหญิงรัมภาจะทำอะไร ทวดรู้แต่ว่าถ้าคณะหุ่นกระบอกยังอยู่ที่นี่ ก็ควรจะอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข ทวดก็เลยทำขนมอบแห้งไปให้พวกเขาตั้งหลายอย่าง แต่ยังว่าเกิดเรื่อง....” หม่อมเจ้าหญิงภรณีไม่อยากเล่าขึ้นมากะทันหัน 

“เรื่องอะไรหรือคะท่านทวด”  

หม่อมเจ้าหญิงภรณีมีอาการอึกอักลังเลไม่อยากเล่า เกล้ามาศกับพริมมองภรณีกันอย่างลุ้นๆ แต่หม่อมเจ้าหญิงภรณีก็ตัดสินใจว่าจะไม่เล่าความจริง จึงแกล้งคิด “เรื่อง....เรื่องอะไรน้า..ทวดจำไม่ได้”   

เกล้ามาศกับพริมผิดหวัง พริมขยับเข้าไปช่วยกระตุ้นความทรงจำ “ท่านทวดค่อยๆ คิดนะคะ ว่าวันนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น”  

หม่อมเจ้าหญิงภรณีตอบโดยไม่คิด “อย่าคาดคั้นถามทวดเลยนะ ทวดจำไม่ได้จริงๆ” เกล้ามาศจับจ้องสังเกตอาการ หม่อมเจ้าหญิงภรณีแกล้งหาว “ทวดง่วงแล้ว ทวดเข้านอนก่อนดีกว่า เอาไว้วันหลังเราค่อยคุยกันใหม่นะ” 

หม่อมเจ้าหญิงภรณีลุกขึ้นจากเก้าอี้ นุชรีบเข้าไปช่วยประคองแล้วพาเดินเข้าไปในห้องนอน พริมบ่นพึมพำด้วยความเสียดาย แต่เกล้ามาศมองตามย่าทวดไปอย่างสงสัย..ไม่เชื่อว่าหม่อมเจ้าหญิงภรณีจะจำไม่ได้   

อินทวงศ์นั่งอยู่หน้าโน้ตบุ้คกำลังเช็คภาพจากกล้องวงจรปิดในบ้าน อินทวงศ์นิ่วหน้าครุ่นคิด “ไม่มีใครเข้ามาในบ้าน นอกจากวิ”  อินทวงศ์ตัดสินใจลุกขึ้นไปหยิบมือถือที่วางอยู่อีกโต๊ะมากดมือถือเห็นชื่อว่า  "สวิตา"  แล้วโทรออก อินทวงศ์ฟังสายอยู่บริเวณริมหน้าต่าง  แต่เสียงที่ลอดออกมาจากมือถือเป็นเสียงตอบรับอัตโนมัติเมื่อเวลาที่มือถือติดต่อไม่ได้ อินทวงศ์ลดโทรศัพท์ลง “วิอยู่ไหน ทำไมโทรไม่ติด” อินทวงศ์คิดอะไรได้แล้วกดโทรออกไปหาบัลลพ ระหว่างนั้น ริ้วทองยืนอยู่ข้างหลังอินทวงศ์ อินทวงศ์เห็นร่างดำๆ จากหางตาจึงหันขวับไปมอง แต่ไม่พบอะไรเลย อินทวงศ์สงสัยอยู่ไม่นานก็ส่ายหน้า “ตาฝาด” เขายกมือถือรอฟังสาย “ลพ...ชั้นมีเรื่องให้นายช่วย ที่บ้านชั้นมีของหาย”  

แขนสองข้างของริ้วทองยกขึ้นโอบกอดรอบขาของอินทวงศ์ ริ้วทองนั่งพับเพียบบนพื้น กอดขาอินทวงศ์ไว้หลวมๆ  และซบหน้ากับขาของเขา “อีกไม่นานแล้วนะเพคะ  อีกไม่นานเราสองคนจะต้องได้กลับมามีความสุขด้วยกันเหมือนเดิม”  ริ้วทองมองอินทวงศ์ด้วยแววตารักเหลือเกิน   

พริมเกล้ามาศเดินออกมาจากเรือนของหม่อมเจ้าหญิงภรณี 

พริมถามด้วยความตกใจ “ท่านทวดโกหก! แกแน่ใจเหรอมาศ”