บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 27
อินทนิลกำมีดในมือแน่น ย่างสามขุมเข้าไปหาทรรศนะ
ทรรศนะถอยหนีพร้อมกับทำใจดีสู้เสือพูดหว่านล้อม “ริ้วทอง..ถ้าเธอจะฆ่าชั้นแล้วโยนความผิดให้อีนิล ไม่สำเร็จหรอก...เดี๋ยวพวกมันก็ช่วยกันเอาตัวรอดได้ ถ้าเธออยากให้พวกมันทรมาน ชั้นมีวิธีที่ดีกว่านี้เยอะเลย รับรองว่าพวกมันจะต้องตายทั้งเป็น” อินทนิลชะงักเท้าเหมือนจะยอมตาม ทรรศนะมองเช็คอาการของอินทนิล “ปล่อยชั้นไปนะริ้วทอง” อินทนิลแสยะยิ้มร้าย มือที่ถือมีดอยู่กระชับให้แน่น...เห็นกำไลมาศอยู่ที่ข้อมือ ทรรศนะพยายามดิ้นๆ แล้วมองไปที่อินทนิล...ซึ่งกลายเป็น “ริ้วทอง” ยืนถือมีด...แสยะยิ้มร้าย “ริ้วทอง !” ทรรศนะดิ้นๆ “ปล่อยกู ! ปล่อย!” ริ้วทองปักมีดลงไปบนขาข้างหนึงของทรรศนะ “อ๊ากกกกกกก” ริ้วทองดึงมีดที่ขาออก เลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก ทรรศนะยิ่งเจ็บปวด
อินทวงศ์นอนฟุบหลับอยู่กับโต๊ะทำงาน เกิดแสงสีทองฟุ้งๆ สะท้อนส่องกระทบใบหน้าอินทวงศ์ พร้อมกับเสียงเรียกของพระปราบ “โยม...โยม...”
อินทวงศ์ขยับเปลือกตาค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมา แล้วแปลกใจตัวเอง “หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
สิ้นคำเสียงร้องโหวกเหวกของทรรศนะร้องด้วยความเจ็บปวดดังมาจากชั้นล่างบ้าน “ช่วยด้วย ! ช่วยด้วย !”
อินทวงศ์หันขวับไปมองทางเสียง
ทรรศนะถูกอิทธิฤทธิ์ของริ้วทองตรึงแขนติดกับกำแพง ร้องด้วยความเจ็บปวดจากถูกแทงแผล “ปล่อยกูไปเถอะ”
“คนชั่วอย่างมึงต้องตายด้วยน้ำมือของคนชั่วอย่างอีพวกติณชาติ ถึงจะสาสม !”
ริ้วทองกระชับมีดในมือแล้วทำท่าจะแทงท้องทรรศนะ !
“ยะ...อย่า !!!!”
อินทวงศ์วิ่งลงมาจากห้อง เห็นอินทนิลกำลังจะแทงทรรศนะ “คุณนิล !” อินทนิลที่มีริ้วทองสิงหันขวับไปมอง
“คุณต๊ะช่วยด้วย อีริ้วทองมันจะฆ่าผม !”
อินทวงศ์แปลกใจ-มองที่นิล-พูดกับตัวเอง “ริ้วทอง !?”
ริ้วทองหันหน้ามามองทรรศนะด้วยสายตาไม่พอใจ...มึงจะพูดชื่อกูทำไม ! แล้วริ้วทองก็เงื้อมมีดขึ้นสูงเพื่อจะแทงทรรศนะ
อินทวงศ์ตกใจพุ่งเข้าไปห้าม “อย่า !!!!”