บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 27 หน้า 3

รถของทรรศนะจอดอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่..ฝากระโปรงหน้ารถเผยอและมีควันพวยพุ่งออกมาจากฝากระโปรงรถ 

ชาวบ้านแห่กันวิ่งไปดูที่หน้ารถ “ท่าจะเมาว่ะ  ถึงขับรถพุ่งไปชนต้นไม้เสียงดังสนั่น”    

พวกชาวบ้านเกาะดูที่กระจกรถ... ถุงลมนิรภัยพองบังช่วงอกของทรรศนะ แต่คอทรรศนะหัก ตาเหลือก ลิ้นจุกปากดูน่าสยดสยอง 

สวิตากำลังพักผ่อนสบายๆอยู่ในห้องนั่งเล่น  มือถือของสวิตามีเสียงเตือน สวิตาหยิบมาเปิดอ่าน  แต่ต้องตะลึงกับข่าวบนมือถือ “ช็อค ! ทรรศนะ...นายแบบหนุ่มประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตคาที่” 

สวิตาอึ้ง “เป็นไปได้ยังไง !  มันต้องตายเพราะถูกอีแก่นิลฆ่าตามแผนสิ ทำไมมันถึงตายแบบนี้ ??”   

สวิตาตกใจเมื่อรู้สิ่งที่ริ้วทองเล่า “ต๊ะเข้ามาเห็น !” เธอร้อนใจ “แล้วไอ้ทรรศมันได้พูดอะไรให้ต๊ะรู้หรือเปล่า” ริ้วทองพยักหน้าช้าๆ สวิตาอึ้ง “ริ้วทอง...ชั้นว่าเธออย่าปล่อยนังสองแม่ลูกเอาไว้อีกเลย  ถ้าเธออยากแก้แค้นพวกมันก็ไปฆ่ามันให้ตายไปเลยเถอะ เพราะถ้าต๊ะสงสัยมากไปกว่านี้ ชั้นจะเดือดร้อน  ได้ยินที่ชั้นพูดไหมริ้วทอง เธอต้องไปฆ่าพวกมัน !” ริ้วทองจิกตาไม่พอใจใส่สวิตา สวิตาสะบัดหน้าไปเหมือนถูกตบอย่างแรง “โอ๊ย !”  

“กูอยากให้พวกมันตายตอนไหน มันเป็นเรื่องของกู มึงอย่ามาสั่งกู !” 

“ชั้น...ชั้นก็แค่หวังดีกับเธอ ชั้นกลัวว่าเธอจะพลาด...” ริ้วทองจิกตาใส่สวิตาอีก สวิตาหน้าหันเหมือนถูกตบหน้าอีก...สวิตาเจ็บมาก...มีสีหน้าแค้นเจ็บปวดแต่เก็บเอาไว้  ก่อนจะหันหน้ากลับมา “โอเคๆ  ชั้นไม่พูดแนะนำอะไรเธอแล้ว  เธออยากทำอะไรก็บอกชั้นแล้วกัน”  

ริ้วทองหน้านิ่งเครียด สวิตาแอบมองริ้วทองด้วยแววตาโกรธ  

สวิตาเดินเข้ามาในห้องอย่างหงุดหงิดหัวเสีย แล้วหยิบสมุดบันทึกของล้อมเพชรออกมา “อีริ้วทอง...มึงทำกูเจ็บ  กูฝากไว้ก่อนเถอะ กูเคยทำให้ชีวิตมึงฉิบหายมาแล้ว  ทำไมกูจะทำอีกไม่ได้ !”   

ล้อมเพชรนั่งเขียนสมุดบันทึกด้วยสีหน้านิ่งเฉย  “เหมยกุยเดินทางไปเอาตำราโบราณที่ต่างจังหวัดได้หนึ่งวันแล้ว   แต่การที่ไม่มีเหมยกุยอยู่ใกล้ๆ...” ล้อมเพชรทำหน้านิ่งเหมือนจะเป็นทุกข์ แต่เธอกลับยิ้มมุมปากออกมานิดๆแล้วเขียนต่อว่า “...ก็ดีเหมือนกัน..ไม่ต้องอึดอัด...ไม่ต้องรู้สึกเหมือนถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา ชีวิตของชั้นอยู่กับความหวาดระแวงจากเตี่ยมามากพอแล้ว”  

“ล้อม...” เสียงหม่อมเจ้าดิเรกเรียกด้วยเสียงแหบพร่าเพราะไม่มีแรงดังขึ้น    

ล้อมเพชรหันไปมอง..หม่อมเจ้าดิเรกผงกหัวขึ้นมาเรียกจากเตียงนอน  หน้าตาหม่อมเจ้าดิเรกหมองคล้ำ “เพคะท่านชาย” 

หม่อมเจ้าดิเรกหงุดหงิดเล็กๆ “ล้อมนั่งเขียนอะไรอีกแล้ว  ทำไมถึงไม่มานอนข้างชั้น”