บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 27 หน้า 4
ล้อมเพชรปิดสมุดบันทึกแล้วยัดใส่ลิ้นชักเนียนๆ ขณะตอบหม่อมเจ้าดิเรกไปว่า “หม่อมชั้นไม่ง่วงนอนก็เลยเขียนอะไรไปเรื่อยเพคะ” เธอเปลี่ยนเรื่อง “ท่านชายจะบรรทมต่อหรือว่าจะตื่นเพคะ หม่อมชั้นจะได้ไปบอกบ่าวให้เตรียมสำรับไว้ให้”
“ชั้นต้องตื่นแล้ว เพราะวันนี้มีประชุมสำคัญที่กระทรวง”
“ท่านชายไม่ไปไม่ได้หรือเพคะ หม่อมชั้นไม่อยากให้ท่านชายอยู่ห่างหม่อมชั้นเลยแม้แต่นาทีเดียว” ล้อมเพชรกอดออดอ้อนหม่อมเจ้าดิเรก
“ชั้นเองก็ไม่อยากไป อยากอยู่กับล้อมใจแทบขาด อีกอย่าง..ชั้นรู้สึกอ่อนเพลียเหลือเกิน แต่ประชุมครั้งนี้สำคัญมากจริงๆ ถ้าชั้นไม่ไปจะเสียชื่อมาถึงตระกูลของชั้น” ล้อมเพชรเสแสร้งแกล้งหลั่งน้ำตา ทำท่าทีน้อยใจ น่าสงสาร หม่อมเจ้าดิเรกเห็นน้ำตาล้อมเพชร จำใจยอมไม่ไปทำงาน “เอาเถิด...ล้อมอย่าเสียใจไปเลย ฉันไม่ไปก็ได้...”
ล้อมเพชรแสร้งดีใจ “จริงหรือเพคะ”
“จริงสิ...ล้อมของฉัน...”
ริ้วทองนอนหน้าซีดอยู่บนแคร่ไม้ ริ้วทองค่อยๆ รู้สึกตัวฟื้นขึ้นมา...มองไปรอบๆ..อย่างงุนงง
เมียลุงผินเดินเข้ามาพร้อมชามใส่ยาต้ม เห็นริ้วทองฟื้นก็ดีใจ “อีหนูฟื้นแล้ว !” เธอโผหน้าออกไปนอกหน้าต่าง “พี่ผิน พี่ผิน อีหนูฟื้นแล้ว !” เมียปราดเข้าไปหาริ้วทอง “อีหนู..เอ็งเป็นยังไงบ้าง”
ลุงผินวิ่งเข้ามา...เห็นริ้วทองลุกขึ้นได้ก็ยิ้มดีใจ
“ที่นี่ที่ไหน”
“บ้านลุงกับป้าเอง หลายวันก่อนลุงเขาไปเจอเอ็งถูกทำร้ายก็เลยพามารักษาตัวอยู่ที่นี่”
ริ้วทองยังเบลอ จำอะไรไม่ได้ในทันที “ ชั้นถูกทำร้าย...” ริ้วทองนิ่วหน้าอย่างใช้ความคิด...แล้วคิดได้
ริ้วทองเห็นหม่อมเจ้าดิเรกกับหม่อมเจ้าหญิงรัมภายืนเคียงข้างกัน ก่อนที่เธอจะถูกลากออกมาจากวังศุภมาศ หลังจากนั้นก็ถูกหม่อมเจ้าอรรถรัตน์ทำร้ายร่างกาย
ริ้วทองจำได้แล้วว่าเป็นฝีมือของหม่อมเจ้าอรรถรัตน์
“เอ็งจำได้ไหมว่าคนที่ทำร้ายเอ็งมันเป็นใคร”
ริ้วทองโกรธแค้น “ต่อให้ชั้นตายชั้นก็จะไม่มีวันลืมสิ่งที่พวกมันทำกับชั้น ชั้นวานลุงกับป้าด้วยเถิด ช่วยไปที่วังติณชาติ ไปหาคนชื่อปรุง ไปบอกเขาให้มารับชั้น”
ลุงกับป้าพยักหน้ารับ
วังติณชาติ นายชดกำลังคุยอยู่กับลุงบริเวณสวนหน้าตึกใหญ่“ไอ้ปรุงเหรอ ได้สิลุง เดี๋ยวฉันไปตามมันให้ ลุงรออยู่แถวนี้ก็แล้วกันนะ”