บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 25
อินทวงศ์กับเกล้ามาศ พากันเดินเข้ามาด้วยกำลังร้อนใจอยากรู้ว่าทำไมพระปราบถึงต้องโทรเรียกพวกเขามาเช่นนี้
ลุงมรรคนายกที่เดินมาอีกทางก็เจออินทวงศ์กับเกล้ามาศพอดี “คุณต๊ะใช่ไหมครับ”
“ครับ”
สวิตาเดินย่องตามอินทวงศ์กับเกล้ามาศเข้ามา แล้วหยุดแอบฟัง
“ผมคือคนที่หลวงพี่ให้โทรไปตามคุณต๊ะครับ”
“อ๋อ ครับลุง แล้วตอนนี้หลวงพี่ปราบอยู่ที่ไหนครับ”
“อยู่ที่ถ้ำครับ”
สวิตาฟังแล้วร้อนใจ
ทรรศนะค้นหาบาตรพระใส่กำไลไปรอบๆ บริเวณ...กระทั่งถึงแถวหน้าพระประธาน...ที่ตั้งแจกันดอกไม้ไหว้พระ
“ต้องการสิ่งใดหรือโยม” เสียงพระปราบดังขึ้นจากด้านหลัง ทรรศนะสะดุ้งตกใจ จนมือปัดไปโดนแจกันดอกไม้ตกลงมาที่พื้นแตกเป็นสองท่อน พระปราบยืนอยู่ด้วยท่าทางสงบนิ่ง...แม้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตัวท่านเอง
“เอ่อ...คือ..ผม...ผมรถเสียอยู่ข้างนอก ก็เลยแวะเข้ามาดูเผื่อว่าจะมีใครช่วยเหลือได้บ้าง”
“ที่นี่ไม่มีใครช่วยเหลือโยมได้หรอก” ทรรศนะแกล้งเนียนทำหน้าผิดหวัง จนกระทั่งพระปราบเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องเวรกรรมก็เช่นกัน ไม่มีใครช่วยโยมสร้าง หรือช่วยโยมล้างมันได้ นอกจากตัวของโยมเอง”
ทรรศนะชะงักแล้วแกล้งทำเป็นเนียน “หลวงพี่จะมาเทศนาสอนธรรมะผมตอนนี้เห็นทีว่าจะไม่สะดวกนะครับ”
“อาตมามีเวลาเหลือน้อยเต็มที ไม่มีใครฝืนลิขิตของกรรมไปได้ อาตมาก็เลยอยากใช้ลมหายใจสุดท้ายของตัวเอง...ให้ธรรมะแก่โยม จำเอาไว้...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ โยมต้องรู้จักพอ อย่าใช้ชีวิตไปตามยถากรรม อย่าปล่อยให้กิเลสและ “เขา” ครอบงำ”
ทรรศนะงง ไม่เข้าใจ “หลวงพี่พูดอะไร” มือถือของทรรศนะที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงมีสายเข้า ทรรศนะล้วงหยิบขึ้นมากดรับสาย “ฮัลโหล....”
สวิตาคุยโทรศัพท์เสียงกระซิบกระซาบขณะเดินย่องตามอินทวงศ์กับเกล้ามาศอยู่ห่างๆ “รีบออกมา ต๊ะกับคุณมาศกำลังจะไปที่นั่น!”
ทรรศนะคุยโทรศัพท์แล้วตกใจ “ห๊ะ !”