บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 29 หน้า 4
บัวเข้ามารายงาน
“มีอะไรหรือบัว”
“ไอ้ชดมันเจอนาฬิกาเรือนนี้ตกอยู่แถวป่าท้ายวังเพคะ...”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภารับมา “เหมือนของพี่ชายชายอรรถ ทำไมถึงตกอยู่ป่าท้ายวังได้” เสด็จฯ สีหน้ากังวล “ท่านพ่ออย่าเพิ่งคิดไปมากนะเพคะ”
“บอกให้พวกคนงานดูให้ทั่ว แล้วให้ใครไปตามไอ้ปรุงมาหาพ่อหน่อย”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภากับบัวเปิดประตูเข้ามา หม่อมเจ้าหญิงภรณีนั่งซึม หม่อมเจ้าหญิงรัมภามองพี่สาวด้วยความสงสารเห็นใจก่อนจะเดินเข้าไปหา “พี่หญิงณีคะ ท่านพ่อมีรับสั่งให้ปล่อยพี่หญิงแล้วค่ะ”
“พี่ยังไม่ตายเลย ทำไมท่านพ่อถึงยอมง่ายดายนักเล่า”
“ไม่เอาค่ะ อย่าพูดจาประชดประชันบุพการีเช่นนี้ มันเป็นบาป อีกอย่าง...ถ้าท่านพ่อได้ยินเข้า...ท่านจะไม่พอพระทัย พี่หญิงณีต้องเข้าใจท่านพ่อ...เพราะท่านพ่อรักพี่หญิงมาก..ท่านพ่อจึงโกรธมากเป็นเรื่องธรรมดา” หม่อมเจ้าหญิงภรณีนิ่งไป “พี่หญิงออกไปล้างหน้าล้างตาเถิดค่ะ จะได้ไปเข้าเฝ้ากราบขอขมาท่านพ่อ”
“แล้วเรื่องปรุง...”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภายิ้มให้กำลังใจพี่สาว “อยู่ที่พี่หญิงค่ะ ถ้าพี่หญิงทำให้ท่านพ่อพอพระทัย ท่านพ่อก็จะช่วยหาทางออกที่ดีให้กับทุกคน”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีมีหน้าอ่อนโยนลง
ริ้วทองยืนร้องไห้กระซิกๆ อยู่หน้าห้อง ปรุงเดินถือห่อเสื้อผ้าเตรียมเดินทางออกมาจากในห้อง “เก็บไว้ใช้นะ”
ริ้วทองโผเข้ากอดและร้องไห้ด้วยความเป็นห่วง พี่ปรุง “ชั้นใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้ ชั้นกลัวว่าชาตินี้ชั้นจะไม่ได้เจอกับพี่อีก”
ปรุงลูบหัวริ้วทอง “ต้องเจอสิ ยังไงพี่จะต้องกลับมาหาเอ็ง” ปรุงยิ้มสุขใจแล้วดึงริ้วทองมาจูบที่หน้าผากเพื่อลา...เขาประทับจูบอยู่เนิ่นนาน...น้ำตาไหลลงหางตาด้วยความเป็นห่วงริ้วทองจับใจ สักพักจึงถอนปากออก “เอ็งไม่ต้องออกไปส่งพี่ ประเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า ดูแลตัวเองให้ดีนะริ้ว” ริ้วทองพยักหน้ารับ“ริ้ว...ทูลท่านหญิงณีให้พี่ด้วยว่า..” ปรุงนึกถึงเรื่องที่เคยมีอะไรกับภรณี “สักวันพี่จะกลับมารับใช้ตอบแทนน้ำพระทัยและพระเมตตาของท่านที่เคยมีให้กับคนต่ำต้อยอย่างพี่...พี่ไปนะ” ปรุงเดินออกไป ริ้วทองมองตามอย่างห่วงใย
ปรุงถือห่อผ้าใส่ของออกมาจากเรือนพักนายรวยแล้วเดินไปทางป่าท้ายวัง แต่ปรุงต้องหยุดกึก บ่าวชาย 5 คน เดินกระจายกันมาจากทางตึกใหญ่เพื่อมาที่เรือนพักนายรวย ปรุงใจหายวูบ กระโดดหลบ ซุกตัวหลบอยู่หลังต้นไม้ จนกระทั่งบ่าวชายเหล่านั้นเดินผ่านไป ปรุงถอนใจโล่งอก ก่อนจะมองซ้ายมองขวา แล้วหลบออกไป