บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 14 หน้า 3
หม่อมเจ้าหญิงรัมภากับเจิมเดินเข้ามาจากด้านหน้าวังศุภมาศ เจิมถือตะกร้าใส่ผลไม้ตามหลังมา
หม่อมเจ้าหญิงถมยาออกมาจากภายในวัง หม่อมเจ้าหญิงรัมภายกมือไหว้ “หญิงทราบเรื่องเสด็จฯ ไม่สบายก็เลยมาเยี่ยมค่ะ” หม่อมเจ้าหญิงรัมภาหันไปรับตะกร้าใส่ผลไม้ที่เจิม
หม่อมเจ้าหญิงถมยามองตาม จึงเห็นใบหน้าของเจิมมีรอยฟกช้ำก็ถามขึ้น“หน้าไปโดนอะไรมาเล่าเจิม”
“ริ้วทองตบหม่อมชั้นมังคะ”
“ริ้วทอง? ลูกสาวคณะหุ่นกระบอกนายรวยน่ะหรือ มีเรื่องอะไรถึงต้องทำรุนแรงกันเช่นนี้”
“ริ้วทองไม่พอใจที่หม่อมชั้นอบรมเรื่องท่านชายดิเรก...”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภาแกล้งห้าม “เจิม !”
เจิมแกล้งหุบปากไม่เล่า แต่คำพูดของเจิมก็ไปจุดความสนใจให้หม่อมเจ้าหญิงถมยาเข้าแล้วตามแผน “ดิเรก!? ดิเรกไปเกี่ยวอะไรด้วย”
“ท่านป้าอย่ากังวลไปเลยค่ะ หญิงจะดูแลริ้วทองให้ดีเอง”
หม่อมเจ้าหญิงถมยายิ่งอยากรู้ “เกิดอะไรขึ้นหญิงรัมภา” หม่อมเจ้าหญิงรัมภาแกล้งทำเป็นอึดอัด “หญิงรัมภาบอกป้ามาเดี๋ยวนี้! ดิเรกกับริ้วทองมีอะไร”
“ท่านป้าอย่าขุ่นเคืองหญิงเลยนะคะ หญิงไม่อยากพูดให้ร้ายใคร เอาเป็นว่าหญิงขอให้ท่านป้าคอยจับดูริ้วทองไว้ให้ดี แล้วตัดสินด้วยตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างไร”
หม่อมเจ้าหญิงถมยานิ่วหน้าไม่สบายใจ หม่อมเจ้าหญิงรัมภามองปฏิกิริยาของหม่อมเจ้าหญิงถมยาแล้วเห็นว่าแผนของเธอได้ จึงยิ้มนิดๆ อย่างสมใจ
วันต่อมา ที่วังศุภมาศ ริ้วทองนั่งพับเพียบกับพื้นและเชิดหุ่นกระบอกตัวเดียวกับนางยี่สุ่นแต่วันนี้ใส่ชุดออกสีแดงเชิดเป็นนางมัทธา
“โอ้ว่าอนาถใจ ละไฉนนะเป็นฉะนี้, แต่ไรก็ไม่มี มะนะนึกระเหระหน,
ไม่เคยจะเชื่อว่าระตินั้นจะสัประดน มาสู่ ณ ใจตน และจะต้องระทมระทวย”
บทกลอนนี้มาจากเรื่องมัทนะพาธา เป็นตอนที่นางมัทนาหญิงสาวผู้ไม่เคยคิดจะรักใครกำลังรำพึงรักครั้งแรกที่มีต่อพระชัยเสนพระเอกของเรื่อง ซึ่งเหมือนกับความรู้สึกของริ้วทองที่มีต่อหม่อมเจ้าดิเรก ดังนั้นระหว่างที่ริ้วทองเชิดหุ่นกระบอกจึงสบตามองหม่อมเจ้าดิเรกเป็นระยะๆ
ปรุงนั่งถือหุ่นตัวพระชัยเสนอยู่ข้างๆ ริ้วทองเตรียมเข้าฉาก ปรุงเห็นสายตาที่ริ้วทองมองหม่อมเจ้าดิเรกก็มีอารมณ์หงุดหงิด...จนต้องเบือนหน้าไปทางอื่น นายรวยสีซออู้ นางรื่นตีฉิ่งให้จังหวะอยู่ด้านหลังริ้วทอง พระองค์หญิงดวงใจ พระองค์ชายศุภมาศก็ไม่เห็นเพราะว่ามัวแต่เพลิดเพลินไปกับการแสดงของริ้วทอง แต่มีผู้ที่จ้องจับผิดอยู่คือหม่อมเจ้าหญิงถมยา ซึ่งจ้องริ้วทองเขม็ง