บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 1 หน้า 2

ที่ทางเดินไปป่าด้านหลังวัง ฟ้าผ่าเกิดเป็นประกายไฟกลางท้องฟ้ามืดมิด...เป็นสัญญาณเตือนถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้น ริ้วทองเดินตามหลังหม่อมเจ้าหญิงรัมภา เกิดลมพัดกรรโชกแรง ริ้วทองยกมือป้องหน้าแทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่ แต่หม่อมเจ้าหญิงรัมภายังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดิน   

ริ้วทองจึงตัดสินใจตะโกนเรียก “ท่านหญิง ท่านหญิงเพคะ” แต่หม่อมเจ้าหญิงรัมภาไม่หยุดเดิน...เหมือนไม่ได้ยินที่ริ้วทองเรียก ริ้วทองจึงก้าวเร็วๆไปดักหน้ารัมภา “ท่านหญิงเพคะ ท่านหญิงมีอะไรจะตรัสกับหม่อมชั้นก็เชิญตรัสมาตรงนี้เลยเถอะเพคะ ฝนตกหนักเช่นนี้ ไม่มีใครออกมาแถวนี้หรอกเพคะ”  

สิ้นคำหม่อมเจ้าหญิงรัมภาชักมีดสั้นออกจากขอบผ้านุ่งของตัวเองแล้วแทงท้องริ้วทองอย่างจัง โดยที่ริ้วทองไม่ทันตั้งตัว ริ้วทองเบิกตาโต! ฟ้าผ่าดังเปรี้ยง!!!! ฝนตกลงมาอย่างหนัก หม่อมเจ้าหญิงรัมภาชักมีดออกจากท้องของริ้วทอง...เลือดสดๆ ติดบนมีด 

ริ้วทองทรุดล้มลงกับพื้นยกมือกุมที่ท้องสีหน้าเจ็บปวด “ท่านหญิง...ท่านหญิงทำหม่อมชั้นทำไม” 

“มึงมันเป็นผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย ชอบแย่งคนรักของคนอื่น มึงสมควรตาย”  

ริ้วทองกระอักเลือดแต่พยายามพูด “หม่อมชั้นไม่เคยแย่งใคร ท่านชายดิเรกรักหม่อมชั้น ท่านชายดิเรกไม่เคยรักท่านหญิงเลยแม้แต่นิดเดียว”   

“ถ้าอย่างงั้นมึงก็ยิ่งไม่สมควรมีชีวิตอยู่อีกต่อไป เขาจะได้รักกู!” 

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาจะเข้าไปแทงริ้วทอง แต่ริ้วทองคว้าก้อนหินที่อยู่ใกล้มือปาไปที่หน้าของหม่อมเจ้าหญิงรัมภาอย่างแรง หม่อมเจ้าหญิงรัมภาหน้าหันและล้มลงกับพื้น ริ้วทองรีบฉวยโอกาสพยุงตัวเองลุกขึ้นวิ่งกลับไปในทางที่เดินมา หม่อมเจ้าหญิงรัมภาหันหน้ากลับมามองริ้วทอง...เลือดสดๆ ไหลออกจากหน้าผากปรกลงเต็มใบหน้าของเธอ ดวงตาของหญิงสาวถลึงโตเพราะความโกรธ 

ริ้วทองยกมือกุมท้องปิดแผลที่ถูกแทงวิ่งโซซัดโซเซฝ่าสายฝนพร้อมตะโกนร้องสุดเสียง “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย!” แต่ฝนที่ตกหนักกลบเสียงร้องของริ้วทอง หนำซ้ำพิษบาดแผลก็สร้างความเจ็บปวดให้ริ้วทองจนต้องเซไปพิงกับต้นไม้ หายใจหอบถี่ หมดแรงไปต่อไม่ไหว หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเดินฉับๆ ตามริ้วทองมาด้วยสีหน้าโกรธแค้น ริ้วทองหันไปทางที่วิ่งมาแล้วตกใจ “ท่านหญิง !!!” 

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเดินถือมีดเข้ามาท่ามกลางฝนที่ตกหนักมาก หญิงสาวมองหาริ้วทองไปรอบๆ แต่ไม่เห็น ริ้วทองแอบอยู่หลังพุ่มไม้ มือกุมแผลที่ท้องเอาไว้ตลอดเวลา สายตาจ้องมองไปที่ขาของรัมภาที่เดินไปหาอย่างลุ้นระทึก  

ริ้วทองภาวนาเสียงเบา “พ่อจ๋า...แม่จ๋า...ช่วยริ้วด้วย” ริ้วทองมองไปที่ขาของหม่อมเจ้าหญิงรัมภาเดินออกไปจากตรงนั้น แล้วริ้วทองก็รีบประคองตัวเองลุกขึ้นหนี แต่พอหันหลังไปก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อพบหม่อมเจ้าหญิงรัมภายืนอยู่ตรงหน้า!