บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 1 หน้า 5

นักข่าวก็ตามมาถ่ายภาพความประทับใจที่แสนจะเฟคของอินทนิลที่มีต่อลูกสาว แต่เกล้ามาศมีสีหน้าเซ็งสนิท  

อินทนิลยิ้มหน้าระรื่นเกาะแขนเกล้ามาศยืนโพสต์ให้นักข่าวถ่ายรูป ต่างจากเกล้ามาศที่ยิ้มนิดๆ แบบไม่เต็มใจ   

พริมยืนเฝ้ากระเป๋าเดินทางของเกล้ามาศอยู่ห่างออกไป  

“ขอถ่ายรูปเดี่ยวของคุณเกล้ามาศหน่อยนะคะ” 

“ได้เลยค่ะ” อินทนิลตอบแทนลูกสาว  

เกล้ามาศอึ้งเหวอ แล้วดึงแขนอินทนิลเพื่อกระซิบบอก “แม่คะ มาศนั่งเครื่องบินมาสิบสองชั่วโมง มาศเหนื่อย มาศอยากกลับบ้านไปพักผ่อน” 

“น้องๆเขามารอรับมาศตั้งหลายชั่วโมง เขาก็เหนื่อยเหมือนกัน เห็นใจพวกเขานะจ๊ะ ถ่ายแค่ห้านาทีสิบนาทีไม่ทำให้มาศเหนื่อยจนตายหรอก” อินทนิลหันไปบอกกับนักข่าว  “เชิญเลยค่ะ”  

นักข่าวถ่ายรูปเดี่ยวของเกล้ามาศ เกล้ามาศจำใจต้องอมยิ้มไปตามมารยาท  

พริมมองไปที่ทางเดินแล้วโบกมือให้เรียกอาร์ม “อาร์ม! อาร์ม! ทางนี้” 

เกล้ามาศ อินทนิลและทุกคนหันไปมองตามพริม จึงเห็นอาร์มเดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้ช่อโตมาก        

เกล้ามาศดีใจ “อาร์ม !!!”  

เกล้ามาศตีเนียนจะวิ่งไปหาอาร์ม แต่อินทนิลคว้าข้อมือไว้ ส่งตาเขียวปรามลูกสาว “หยุดเดี๋ยวนี้นะยัยมาศ”   

“นั่นมันคุณอาร์มนี่ แฟนคุณมาศเหรอคะ” นักข่าวถาม  

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ เมื่อก่อนนิลเคยทำธุรกิจร่วมกับครอบครัวของตาอาร์ม เขาสองคนก็เลยเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ มาศยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ มาศถือคติรักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียนค่ะ มาศถึงได้จบด็อกเตอร์สาขาดนตรีบำบัดมาตั้งแต่อายุยี่สิบห้าไงคะ” อินทนิลหัวเราะคิกคักๆ ชอบใจ เกล้ามาศกลอกตาเซ็งมาก   

นักข่าวคนหนึ่งถามขึ้น “คุณเกล้ามาศสวยขนาดนี้ ถ้าไปเป็นนักร้องนักดนตรีน่าจะรุ่ง ทำไมถึงเลือกที่จะเรียนด้านดนตรีบำบัดล่ะคะ”    

คำถามนั้นทำให้อินทนิลหยุดหัวเราะทันที เกล้ามาศสังเกตเห็นสีหน้าของแม่ก็เก็ทได้ว่าแม่ไม่อยากให้พูดถึงสาเหตุที่แท้จริง จึงอมยิ้มมุมปาก...มีทางที่จะพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ได้แล้ว 

“ที่มาศเลือกเรียนทางด้านดนตรีบำบัด เพราะตอนเด็กๆ มาศเคยได้รับการรักษาอาการทางจิตด้วยวิธีนี้มาก่อนค่ะ  มาศก็เลยประทับใจในศาสตร์นี้” 

อินทนิลหันขวับมองหน้าเกล้ามาศอย่างคาดไม่ถึงว่าเกล้ามาศจะพูด ขณะที่นักข่าวฮือฮาเตรียมกดเครื่องเสียงอัด เทปกันยกใหญ่บ่งบอกได้ว่าเรื่องแบบนี้อยู่ในความสนใจของนักข่าวมากๆ 

“อาการทางจิต?  คุณมาศเคยป่วยเป็นอะไรหรือคะ”  

“เวลาอยู่ในวังติณชาติ มาศมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้อง...”

อินทนิลแทรกขึ้น “ผู้หญิงร้องไห้เหมือนในละครน่ะค่ะ ตอนนั้นพี่เลี้ยงของมาศติดละครเหลือเกิน ยัยมาศพลอยติดดูละครไปด้วยก็เลยจำจากในละครมาจินตนาการไปเอง ดิชั้นก็เลยให้ลูกใช้เวลาว่างด้วยการไปเรียนดนตรีแทน ยัยมาศถึงได้สนใจมาทางด้านนี้ไงคะ” นักข่าวพยักหน้ารับ แต่มีสีหน้าเหมือนจะยังไม่เชื่อ อินทนิลรีบตัดบททันที “เห็นทีคงต้องขอพายัยมาศกลับก่อนนะคะ นั่งเครื่องมาหลายชั่วโมงคงจะเหนื่อยน่าดู”