บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 1 หน้า 4

หม่อมเจ้าหญิงภรณีวิ่งฝ่าสายฝนหนีเข้ามาในป่าด้านหลังวังติณชาติด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เธอลื่นดินเปียกล้มกลิ้งไปกับพื้น ร่างหม่อมเจ้าหญิงภรณีกลิ้งลงเนินไปหลายตลบ แล้วศีรษะก็ไปปะทะกับต้นไม้ใหญ่เข้าอย่างแรง หัวแตกเลือดไหลสลบไปทันที 

ริ้วทองที่ไม่มีมือข้างขวาและถูกแทงที่ท้องคลานตะเกียกตะกายไปบนพื้น เลือดไหลออกปากใกล้จะสิ้นลมแล้ว“กำไลมาศ...กำไลมาศอยู่ที่ไหน”   

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาก้าวเข้ามายืนตรงหน้าริ้วทอง ริ้วทองเงยหน้ามอง ร่างนั้นยืนตระหง่านอยู่ท่ามกลางสายฝนก้มมองริ้วทองด้วยสีหน้าสะใจ 

ริ้วทองร้องไห้และเอามือเกาะขาของรัมภา...ร้องไห้อ้อนวอน “ท่านหญิงเพคะ เห็นแก่บาปบุญคุณโทษ ถ้าเสด็จพ่อของท่านหญิงรู้ว่าลูกสาวหัวแก้ว หัวแหวนฆ่าคนตาย เสด็จพ่อจะเสียพระทัยมาก เมตตาหม่อมชั้นเถอะนะเพคะ”

“เอาไว้ชาติหน้ามึงค่อยขอความเมตตาจากกู ส่วนชาตินี้...มึงต้องอยู่ใต้สระน้ำแห่งนี้ ตลอดไป” หม่อมเจ้าหญิงรัมภาถีบริ้วทองอย่างแรง  ริ้วทองกลิ้งตกลงไปในน้ำ   

ร่างริ้วทองจมดิ่งลงไปในน้ำ มือสองข้างยกลอยอยู่ข้างลำตัว แต่ตรงมือข้างขวาซึ่งเป็นมือข้างที่ถูกตัดมีเลือดไหล ออกมาจากข้อมือเป็นจำนวนมาก ริ้วทองไม่ดิ้นตะเกียกตะกาย ยอมจำนนต่อความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามา แล้วใช้จิตช่วงสุดท้ายของชีวิตอธิษฐานด้วยความโกรธแค้นชิงชัง “กูขอสาบาน...ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ภพกี่ชาติ...กูจะกลับมาตามเอากำไลและชีวิตของกูคืนจากมึง...อีรัมภา!” ดวงตาของริ้วทองถลึงเบิกโต! 

ปัจจุบัน เครื่องบินแลนด์ดิ้งลงสนามบิน ผู้คนเดินขวักไขว่กันอยู่ภายในสนามบิน ‘เกล้ามาศ’ หรือ ‘รัมภา’ ในชาติที่แล้ว แต่งหน้าบางๆ และแต่งตัวเรียบแต่เก๋เดินเข็นรถใส่กระเป๋าเดินทางใบโตมาตามทาง   

พริมวิ่งเข้ามาอีกทาง...สอดส่ายสายตามองหา  แล้วพอเห็นเกล้ามาศก็ดีใจตะโกนเรียกและวิ่งปรี่เข้าไปหา “ยัยมาศ! ยัยมาศ!”   

เกล้ามาศหันไปเห็นพริมก็ยิ้ม  แต่ไม่ได้มีอาการประหลาดใจเลยสักนิด “นั่นไง! คิดแล้วเชียวว่าที่แกบอกว่าวันนี้มีสอนมารับชั้นไม่ได้ แกต้องโกหก คิดจะเซอร์ไพรส์ชั้นไม่สำเร็จง่ายๆ หรอกนะจ๊ะเพื่อนรัก” 

“เออ ชั้นเซอร์ไพรส์ไม่สำเร็จ แต่ถ้าแกไม่รีบออกไปจากตรงนี้เวลานี้ จะมีคนทำเซอร์ไพรส์แกสำเร็จแน่”     

เกล้ามาศแปลกใจ “ใคร?”  

พริมยังไม่ทันตอบ เสียงอินทนิลร้องดีใจก็ดังขึ้น“เกล้ามาศ! เกล้ามาศลูกแม่!”

พริมกับเกล้ามาศหันไปทางเสียง เห็นอินทนิลเดินนำกองทัพนักข่าวเข้ามาหาเกล้ามาศมาตั้งแต่ไกลๆ อินทนิลมีสี หน้าปลื้มปริ่มดีใจสุดๆ แต่เกล้ามาศอึ้งเหวอ บ่นกับพริม “คุณแม่พานักข่าวมาด้วยทำไม!  รู้ก็รู้ว่าชั้นไม่ชอบเป็นข่าว”

“แต่แม่แกชอบไง โชคดีนะเพื่อน” พริมถอยออกไปยืนอยู่ห่างๆ  

พร้อมๆ กับที่อินทนิลปราดเข้ามากอดเกล้ามาศ “เกล้ามาศลูกแม่...แม่คิดถึงลูกที่สุดเลยค่ะ ขอแม่หอมให้ชื่นใจหน่อยนะคะลูกสาวคนเก่งของแม่” อินทนิลหอมแก้มซ้ายขวาของเกล้ามาศ