บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 8 หน้า 2
อินทวงศ์กำลังจะช้อนร่างเกล้ามาศอุ้มขึ้น แต่ริ้วทองจิกตาแวบไปที่กำไลบนข้อมือของเกล้ามาศอีกครั้ง มือผีกำข้อมือของเกล้ามาศ ร่างเกล้ามาศถูกดึง แต่อินทวงศ์ดึงตัวเกล้ามาศไว้ได้ทัน เขามองไปที่มือของเธอ เห็นว่าแขนของหญิงสาวข้างที่ใส่กำไลถูกยกขึ้นและกระชากไปข้างหน้าเหมือนมีใครดึงข้อมือ อินทวงศ์รวบกอดร่างเกล้ามาศไว้ สายตามองไปที่กำไลมาศ คิดถึงคำพูดของทุกคนในครอบครัวที่พูดถึงกำไล
“มือผีมันจะบีบคอย่า ! มือผีจากกำไลมันจะฆ่าย่า !”
“แต่อามาคิดดูแล้ว เรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นกับพวกเราทุกคน .... กำไลวงนี้มีส่วนเกี่ยวข้องทุกเรื่อง”
อินทวงศ์ดึงกำไลมาศออกจากแขนของเกล้ามาศ ก่อนจะปากำไลลงพื้น
ริ้วทองอึ้ง...ก่อนน้ำตาจะร่วงเผาะๆ “ท่านชาย! นั่นมันกำไลรักของเรานะเพคะ ทำไมท่านชายทำแบบนี้ ทำไม !!!!!”
ริ้วทองร้องไห้โฮและเลือนหายไป
อินทวงศ์อุ้มเกล้ามาศมาที่หน้าประตู ใบหน้าของเกล้ามาศมีเลือดไหลปรกหน้า พริมกับอาร์มตามติดมา
“ร้อยวันพันปียัยมาศไม่เคยเป็นลม ชั้นว่าต้องเกี่ยวกับที่มาศใส่กำไลแน่ๆเลย เหมือนที่หมอดูเตือนเป๊ะเลยนะ ว่าห้ามมาศใส่กำไล”
อินทวงศ์สนใจสิ่งที่พริมพูด อาร์มรับรู้ แล้ววิ่งแยกออกไป
อินทนิล ทรรศนะวิ่งตามมาติดๆ อินทนิลรีบบอก “รีบพามาศไปส่งโรงพยาบาลก่อน เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง แล้วนี่มีใครไปเอารถมาหรือยังเนี่ย”
“ผมไปเอารถให้เองครับ” ทรรศนะกำลังจะออกไป
อาร์มขับรถเข้ามาจอดอย่างเร็ว “พามาศขึ้นมาเลยครับ” พริมเปิดประตูให้
“น้าฝากมาศด้วยนะคะคุณต๊ะ แล้วไปเจอกันที่โรงพยาบาลค่ะ”
อินทวงศ์รับคำ แล้วพาเกล้ามาศเข้าไปในรถ
อินทนิลกำลังจะเดินออกไปที่ลานจอดรถ แต่ทรรศนะหันไปเห็นร่างของริ้วทองนั่งอยู่บนหลังคารถของอาร์ม “เฮ้ย!”
“อะไรทรรศ”
ทรรศนะหันไปหาอินทนิล แล้วหันกลับไปมองที่รถอาร์มอีกที แต่ไม่เห็นใครแล้ว ทรรศนะงงๆกับตัวเอง “ไม่มีอะไรครับ”
“ไม่มีก็รีบไปกันสิ !” อินทนิลกับทรรศนะออกไปที่รถตัวเอง
รถของอาร์มเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อรถของอาร์มขึ้นเนินหน้าทางออก จู่ๆ รถก็ดับไปเฉยๆทำให้จอดค้างอยู่บนเนินสูงของทางออก ทุกคนภายในรถต่างพากันสงสัย
“อ้าว เฮ้ย...เป็นอะไรไปล่ะเนี่ย ?”
บริเวณด้านหลังของรถ... ริ้วทองยืนมองมาที่รถ ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ “เพราะมึงคนเดียวอีรัมภา ! มึงแย่งทุกอย่างไปจากกู มึงทำให้ท่านชายไม่รักกู !” ริ้วทองสีหน้าโกรธขึง