บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 8 หน้า 5

“แต่คนอื่นไม่ได้คิดเหมือนฝ่าบาท ลำพังตัวกระหม่อมไม่เท่าไหร่ แต่กระหม่อมไม่อยากให้ริ้วโดนคนอื่นตำหนิว่าไม่เจียมตัว”

“คนอื่นที่ปรุงพูดเป็นใครกัน” ริ้วทองจิกตาส่ายหน้านิดๆ ไม่ให้ปรุงพูด ปรุงจึงไม่พูด หม่อมเจ้าดิเรกสังเกตเห็นว่าทั้งสองไม่อยากพูด  “ถ้าไม่อยากบอกชั้นก็ไม่เป็นไร เอาอย่างนี้แล้วกัน...ถ้ามีใครมาว่าริ้วว่าไม่เจียมตัว ขอให้มาบอกชั้น ชั้นจะจัดการเอง รีบขึ้นรถเถอะ ริ้วดูท่าจะไม่ไหวแล้ว”  

หม่อมเจ้าดิเรกอุ้มริ้วทองไปที่รถเลย ปรุงอึ้งแต่ห่วงใยอาการของริ้วทองมากกว่าจึงยอมวิ่งไปเปิดประตูรถให้หม่อมเจ้าดิเรกพาริ้วทองเข้าไป  

หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเดินเข้ามากับเพื่อนสาว ทั้งสองอยู่ในชุดทำงาน  

“ชั้นต้องรีบกินข้าว จะมานั่งอ้อยอิ่งไม่ได้ เพราะมีงานเอกสารค้างอยู่เต็มโต๊ะ”

เพื่อนรัมภาพยักหน้ารับแล้วสายตาก็สะดุดไปที่ถนนอีกฝั่ง “หญิงภา นั่นท่านชายดิเรกนี่”

หม่อมเจ้าหญิงรัมภามองตาม เห็นหม่อมเจ้าดิเรกอุ้มร่างเกือบไร้สติของริ้วทองไปที่รถ ปรุงช่วยเปิดประตูรถให้ หม่อมเจ้าหญิงรัมภาไม่พอใจแต่เก็บความรู้สึกเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย   

“ท่านชายดิเรกอุ้มใคร”

“คนที่วังของชั้นเอง” 

“อ๋อ...พวกคณะหุ่นกระบอกที่เธอเคยเล่าให้ฟัง พากันยกบ้านมาอยู่ในวังของเธอได้ยังไม่พอ ยังทำให้ท่านชายดิเรกของเธออุ้มกลางที่แจ้งๆ  แสดงว่าต้องมีมารยาร้อยเล่มเกวียนติดมาจากบ้านนอกเป็นแน่”  

หม่อมเจ้าหญิงรัมภามองไปที่รถหม่อมเจ้าดิเรกที่เคลื่อนออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาไม่พอใจ !

วังติณชาติ  ริ้วทองนั่งมองผ้าคาดเอวห่อดอกไม้ของหม่อมเจ้าดิเรกด้วยความสุขใจ..ยกดอกไม้ขึ้นจูบเบาๆ...อย่างคนที่ตกอยู่ในภวังค์ของความรัก 

“ริ้วทอง  ท่านหญิงรัมภาเรียก” เจิมมาตาม 

ริ้วทองรีบเอาผ้าห่อดอกไม้ซ่อนและมองเจิมอย่างแปลกใจ 

หม่อมเจ้าหญิงรัมภานั่งอยู่ที่เก้าอี้โต๊ะน้ำชา..บนโต๊ะมีชุดน้ำชา ขนมฝรั่งเช่นคุกกี้เอแคร์ อยู่ในศาลายกพื้นสูง คนใช้รินน้ำชาใส่ถ้วยกระเบื้องให้หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเสร็จแล้วก็กลับไปนั่งพับเพียบบนพื้นอยู่ใกล้ๆ คอยรับใช้  แต่หญิงสาวไม่สนใจจะแตะน้ำชาเลย นั่งคอเชิด เหม่อลอย เพราะใจคิดถึงแต่เรื่องหม่อมเจ้าดิเรกกับริ้วทอง    

ริ้วทองเดินก้มหน้างุดตามเจิมมาที่ศาลา...ใจไม่ดีเพราะรู้ว่าหม่อมเจ้าหญิงรัมภาไม่หวังดีกับตนแน่..จึงทำให้ริ้วทองเดินห่างจากเจิม 

เจิมเดินขึ้นไปบนศาลาแล้ว “มาแล้วมังคะท่านหญิง” เจิมบอกเสร็จก็เข้าไปนั่งพับเพียบรวมกับคนใช้คนอื่นๆ 

 ริ้วทองกำลังก้าวขาขึ้นบันไดมาบนศาลา แต่หม่อมเจ้าหญิงรัมภาสั่งเสียงเฉียบคม “หยุดอยู่ตรงนั้น !”