บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 8 หน้า 4
ริ้วทองพูดไม่ออก เพราะสิ่งที่พระปราบพูดเป็นเรื่องจริง....
ในอดีต ริ้วทองถือถุงกระดาษเดินมาหยุดยืนริมถนน ยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผาก
ปรุงเดินมาอีกทางและเรียกริ้วทอง “ริ้ว ริ้ว”
ริ้วทองหันไปหาปรุง “เป็นอย่างไรบ้าง ได้ร้านทำเครื่องดนตรีหรือยัง”
ปรุงสีหน้ามีอาการพิรุธ “เอ่อ...แถวนี้ก็พอมีอยู่บ้างแหละนะ แต่ชาวบ้านเขาบอกกันว่าถ้าอยากได้ช่างทำเครื่องดนตรีฝีมือดีๆ ให้ไปที่ป้อมมหากาฬ”
ริ้วทองรู้ทัน “แหม...ทำมาเป็นอ้าง ชั้นรู้ดอกนะว่าพี่อยากไปดูลิเกที่ป้อมมหากาฬด้วยใช่ไหม”
ปรุงหัวเราะและมองริ้วทองนัยน์ตาเป็นประกาย “รู้ใจพี่เช่นนี้ พี่จะไม่รักเอ็งได้ยังไง” ริ้วทองยิ้ม ไม่ได้รู้ว่าปรุงมีใจ
“วันหลังเราขอพ่อกับแม่มาดูกันริ้ว เคยได้ยินแต่ชื่อเสียง ถ้าได้ดูสักครั้งถือว่าเป็นบุญตาเลยล่ะ”
“จ้ะพี่ ชั้นได้ของทำหุ่นกระบอกตามที่พ่อสั่งหมดแล้ว เรากลับกันเถิด” ริ้วทองหันกลับไปอีกทาง แล้วจู่ๆ ก็เกิดอาการเซจะเป็นลม
ปรุงรับประคองร่างริ้วทองไว้ “ริ้ว! ริ้วเป็นอะไร”
“แดดแรง ร้อนเหลือเกินพี่ ชั้นเวียนหัว”
“ไปหาที่ร่มๆ นั่งพักก่อนเถอะ”
หม่อมเจ้าดิเรกในชุดสูทไปทำงาน ขับรถเข้ามาตามทาง แล้วหันไปเห็นปรุงประคองริ้วทองที่อ่อนแรงเดินอยู่ที่ริมทางเดิน หม่อมเจ้าดิเรกตกใจ “ริ้ว !” เขาหักรถเข้าข้างทางทันที
หม่อมเจ้าดิเรกจอดรถเรียบร้อยแล้วก็ลงจากรถเข้าไปหาปรุงกับริ้วทอง “ริ้ว ! ริ้วเป็นอะไร”
ปรุงยกมือไหว้หม่อมเจ้าดิเรก เขารับไหว้ ส่วนริ้วทองอมยิ้มดีใจที่ได้พบท่านชาย
“ริ้วเดินตากแดดหาซื้อของไปทำหุ่นกระบอกนาน ก็เลยเป็นลมน่ะกระหม่อม”
หม่อมเจ้าดิเรกแตะตัวริ้วทองและถามอย่างห่วงใย “ริ้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า ชั้นพาไปหาหมอดีมั้ย”
ปรุงมองอย่างไม่ชอบใจเลยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ริ้วทองเองก็ไม่ขัดขืนตัวออกเลย
“ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมชั้นไม่ได้เป็นอะไร ได้พักสักครู่ก็จะหาย”
ปรุงมองออกไปที่ถนน เห็นสามล้ออยู่ไกลๆ ปรุงกวักมือเรียก “สามล้อ! สามล้อ !”
“ไม่ต้องเรียกสามล้อดอก ชั้นจะไปส่งที่วังติณชาติเอง”
“มิได้กระหม่อม เราสองคนเป็นแค่คนบ้านนอก มิหาญกล้าขึ้นไปนั่งบนรถของฝ่าบาทดอกกระหม่อม”
“ชั้นไม่เคยแบ่งแยกคนจากฐานันดรหรือที่อยู่ แต่ชั้นแบ่งจากระดับจิตใจ ต่อให้เป็นคนในเมืองชาติมีตระกูลสูงส่งแต่จิตใจต่ำช้า อย่าว่าแต่จะไม่ให้ขึ้นรถ ชั้นจะไม่คบหาให้เสียเวลาเลยด้วยซ้ำ”
ริ้วทองมองหม่อมเจ้าดิเรกนัยน์ตาเป็นประกาย