บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 18
ริ้วทองนั่งร้องไห้คร่ำครวญอยู่ในความมืด “ท่านชายต้องห้ามไม่ให้มันยุ่งกับหม่อมชั้น พวกมันจะขัดขวางหม่อมชั้น ไม่ให้เราได้รักกัน...เหมือนที่มันเคยทำ”
เสียงพระปราบดังขึ้น “คำนึกถึงอดีตทำให้เศร้าหมอง คำนึงถึงอนาคตทำให้อ่อนแอ”
“พี่ปรุง...”
พระปราบนั่งสมาธิเพ่งจิตไปคุยกับริ้วทอง
ริ้วทองพูดทั้งน้ำตา...นึกถึงความทุกข์ทรมานเมื่อครั้งอยู่ใต้สระ “พี่ปรุงไม่ได้เป็นชั้น พี่ปรุงไม่รู้หรอกว่าการถูกขังให้อยู่ในนั้นมันทรมานเพียงใด”
ที่สระบัววังติณชาติ คนที่งมลงไปในน้ำ แหวกลำต้นของบัวและพืชใต้น้ำดำลึกลงไปน้ำ จนเห็นหัวกะโหลกและซี่โครงของมนุษย์วางอยู่บนโคลนก้นสระน้ำ
“มันทั้งหนาวทั้งมืด ชั้นต้องอยู่อย่างอ้างว้างโดดเดี่ยว เฝ้าคิดถึงทุกคนที่ชั้นรัก บางทีความตายยังไม่น่ากลัวเท่านี้เลย” ริ้วทองร้องไห้ด้วยความทุกข์ระทมใจ
โครงกระดูกของมนุษย์สีดำจากการแช่น้ำมาเป็นเวลาหลายสิบปีวางอยู่บนผ้าสีขาว เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานกำลังถ่ายรูปโครงกระดูก เกล้ามาศ พริม อินทวงศ์ยืนดูเหตุการณ์อยู่หลังเส้นเหลืองดำของตำรวจ กลุ่มผู้ชายที่มาขุดลอกสระก็ทำตัวเป็นไทยมุงชะเง้อมองไปที่กระดูกกันอย่างสนใจ
เกล้ามาศเศร้า “ตั้งแต่เด็กชั้นมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ให้ช่วยดังมาจากสระน้ำ แค่ฟังเสียงก็รู้ว่าเธอต้องทุกข์ทรมานมาก น่าสงสารริ้วทองจัง”
“ใช่ครับ น่าสงสารมาก” อินทวงศ์เห็นพ้อง
ทุกคนต่างมองไปที่โครงกระดูกมนุษย์บนกองผ้าสีขาว
พลเนื้อตัวเปียกปอนเล่าให้ตำรวจฟังด้วยความหวาดกลัว “ตอนอยู่ในน้ำ...ผมพยายามจะว่ายโผล่ขึ้นมา..แต่มันว่ายไม่ขึ้น เหมือนมีอะไรบางอย่างมากดตัวผมไว้ กดๆ ลงไป จนกระทั่งผมเห็น”
ตำรวจซัก “เห็นโครงกระดูก?”
“เห็นเต่า! หน้ามันจ่ออยู่ตรงหน้าผม ผมตกใจรีบว่ายหนี ถึงหันไปเจอโครงกระดูก”
เกล้ามาศให้ปากคำกับบัลลพ อินทวงศ์กับพริมยืนอยู่ด้วย
“มันยังไงกันครับคุณมาศ”
“ชั้นขอให้คุณต๊ะมาขุดลอกทำความสะอาดสระบัว ปรับปรุงวัง แต่ไม่คิดว่าจะเจอโครงกระดูกคน”