บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 18 หน้า 2
“แล้วในฐานะที่คุณเป็นเจ้าของบ้าน คุณคิดว่าโครงกระดูกนั้นน่าจะเป็นใคร”
เกล้ามาศ พริม อินทวงศ์สบตากันด้วยความหนักใจเพราะต่างรู้ว่าเป็นของริ้วทอง ก่อนที่เกล้ามาศจะตอบบัลลพว่า “น่าจะเป็นโครงกระดูกของข้าทาสบริวารที่เคยอยู่ที่นี่ เพราะท่านทวดณีเคยเล่าว่าเมื่อก่อนสมัยที่ท่านสาวๆ ที่วังติณชาติมีคนอยู่เยอะ”
“ขอโทษนะครับ ตอนนี้ท่านทวดของคุณยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”
“อยู่ค่ะ ท่านอยู่ที่เรือนไทย”
“ดีเลย ผมคงต้องขอสอบปากคำท่านด้วย”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีบรรจงร้อยพวงมาลัยด้วยสีหน้าสุขใจที่จะได้เอาพวงมาลัยที่กำลังร้อยนี้ไปถวายพระปราบ...ต่างจากประยงค์ที่นั่งร้อยพวงมาลัยเป็นเพื่อนแต่มีอาการกระวนกระวาย...ชะเง้อมองออกไปทางนอกเรือนเป็นระยะๆ...อยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่สระน้ำ
นุชถือกิ่งดอกแก้ววิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเพราะไปรู้มาว่าพลตกน้ำและเจอกระดูกคนอยู่ในน้ำ...แต่นุชต้องพยายามเก็บอาการไม่ให้หม่อมเจ้าหญิงภรณีรู้ “กิ่งดอกแก้วทำตัวกระแตได้แล้วค่ะท่านทวด”
หม่อมเจ้าหญิงภรณียิ้มรับ นุชวางกิ่งดอกไว้บนโต๊ะตรงหน้าแล้วเดินเข้าไปนั่งข้างประยงค์
ประยงค์กระซิบถาม “มีอะไรคืบหน้ามั้ย” นุชพยักหน้าให้แล้วกระซิบหูประยงค์ ประยงค์ตกใจมาก ประยงค์พูดเสียงเบาๆ ไม่ให้หม่อมเจ้าหญิงภรณีได้ยิน “ไอ้พลเจอกระดูกคน ทำไงดี อยากออกไปเผือกจัง”
พอดีกับที่หม่อมเจ้าหญิงภรณีเอื้อมมือไปหยิบดอกมะลิในถาด แต่เห็นว่าดอกมะลิพร่องไปจะเกือบหมดแล้ว “อ้าว...ดอกไม้จะหมดแล้ว ยังร้อยพวงมาลัยไม่เสร็จเลย”
ประยงค์เนียนทันที “ประยงค์เห็นหลังวังมีดอกบานไม่รู้โรยกับดอกพุดออกดอกเต็มต้น เดี๋ยวประยงค์กับนุชไปเก็บให้เองค่ะ ท่านทวดรออยู่ในนี้” ประยงค์กับนุชคว้าถาดใส่ดอกไม้ติดมือไปคนละถาดแล้วพากันออกไปจากเรือน
หม่อมเจ้าหญิงภรณีก้มหน้าจะร้อยพวงมาลัยต่อ แต่นึกขึ้นได้ “เออ ตัดใบตองมาทำกระทงใส่ขนมถวายพระด้วยนะ” แต่ประยงค์กับนุชหายไปแล้ว “ประยงค์ นุชได้ยินไหม”
บัลลพสั่งงานลูกน้องเสร็จก็เดินเข้ามาหาเกล้ามาศ อินทวงศ์ พริม “ไปพบท่านทวดกันเถอะครับ เดี๋ยวจะได้สอบปากคำท่าน”
ทั้งหมดกำลังจะออกไป แต่พบหม่อมเจ้าหญิงภรณีเดินเร็วๆ มาทางสระน้ำ..เธอสีหน้าตื่นตระหนกเพราะตกอยู่ในภวังค์ว่าได้ยินเสียงคนร้องเหมือนเมื่อครั้งสาวๆ
เกล้ามาศตกใจ “ท่านทวด ! ท่านทวดมาทำอะไรตรงนี้คะ”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีสงสัย “แล้วนั่นคนมาทำอะไรกันเยอะแยะ”
ประยงค์ พล นุชวิ่งตามหม่อมเจ้าหญิงภรณีมาและตะโกนร้องเรียก ประยงค์ดันสะดุดก้อนหินล้ม “ว้าย !!!”