บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 18 หน้า 4
สวิตานอนหมดสติอยู่บนโซฟา คุณไลยส่ายยาดมไปมาที่ปลายจมูก สักพักสวิตารู้สึกตัวฟื้นขึ้นมา
“วิฟื้นแล้ว! วิเป็นยังไงบ้าง”
สวิตางง “วิเป็นอะไรไปคะ”
คุณไลยยังไม่ตอบ แต่มีสีหน้าอึดอัดหนักใจ
เหล่านักข่าวเปิดประตูเข้ามา “น้องวิฟื้นแล้ว !” นักข่าวแห่เข้าไปรุมสัมภาษณ์สวิตา “น้องวิคะ ทีมงานบอกว่าตอนที่น้องวิถ่ายแบบอยู่ น้องวิมีอาการเหมือนคนถูกผีเข้า จริงไหมคะ”
สวิตาชักสีหน้าไม่พอใจ...นึกถึงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แล้วก็จำได้
“แล้วที่มีคนเล่าว่าก่อนหน้านี้น้องวิมักจะมีอาการหวาดกลัวเหมือนถูกผีหลอก น้องวิจะรู้สึกยังไงคะถ้าถูกเม้าว่าน้องวิเป็นบ้า”
สวิตาชักสีหน้าไม่พอใจ “แม่คะ วิจะกลับ” สวิตาลุกเดินออกไปเลย
“น้องวิคะ ตอบหน่อยสิคะ !”
คุณไลยรีบลุกตามลูกสาวไป
ที่วังติณชาติ เกล้ามาศกับพริมเดินออกมาจากในเรือน
“ชั้นกลับก่อนนะ ถ้ามีอะไรก็โทรไปหาชั้นได้เลย” เกล้ามาศพยักหน้ารับศร้าๆ พริมกำลังจะเดินออกไปจากเรือน แต่อินทวงศ์เดินขึ้นมาพอดี พริมเข้าไปกระซิบอินทวงศ์ “ยัยมาศกำลังเครียด ปลอบใจมันเยอะๆ นะคะ”
อินทวงศ์จับมือเกล้ามาศขึ้นมากุมและลูบหลังมือเบาๆ “ขอให้ความเครียดที่อยู่ในตัวคุณมาศหายไป” เขายกมือขึ้นเป่าเบาๆ “โอม..เพี้ยง !” เกล้ามาศยังเศร้าอยู่ “ว้า...ยังไม่ได้ผลอีก บอกผมสิว่าผมต้องทำยังไงถึงจะช่วยคุณให้หายเครียดได้”
“ชั้นไม่ได้เครียด แต่ชั้นกลัว”
“กลัวอะไรครับ”
“พระปราบเคยบอกว่าริ้วทองจะทำให้ชั้นสูญเสียเหมือนที่ชั้นเคยทำไว้กับริ้วทอง ชั้นเคยฆ่าริ้วทอง ริ้วทองก็คงจะอยากให้ชั้นตายเหมือนกัน” เกล้ามาศเสียงสั่นจะร้องไห้
“ถ้าจะมีใครตายชดใช้ความผิดในอดีต ก็ควรจะเป็นผม เพราะผมเป็นต้นเหตุ”
“ริ้วทองรักคุณ ริ้วทองไม่มีวันยอมให้คุณเป็นอะไร”
อินทวงศ์สวนทันที “ผมก็ไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรเหมือนกัน !” อินทวงศ์มองลึกเข้าไปในดวงตาของเกล้ามาศ...สื่อความหมายผ่านสายตาให้รู้ว่า...ผมรักคุณ
เกล้ามาศมองสายตาของอินทวงศ์กลับ...ใจสะท้านสั่นไหวกับสายตานั้น อินทวงศ์ค่อยๆ เข้าไปจูบที่หน้าผากของเกล้ามาศแผ่วเบาแทนคำปลอบใจ เกล้ามาศหลับตาสัมผัสความอบอุ่นนั้นจากเขา แล้วอินทวงศ์ก็ดึงเกล้ามาศไปกอด...ลูบหลังและบอกข้างหูของหญิงสาว “ไม่ต้องกลัว...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...เราสองคนจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน”