บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 21 หน้า 4

“ดูซะอีรัมภา เวลาเห็นคนที่มึงรักตาย มันรู้สึกยังไง”  

งูเห่าแผ่แม่เบี้ย หม่อมเจ้าหญิงภรณีหวาดกลัวมาก ขยับจะวิ่งหนี งูเห่ากดหัวลง ฉึก! เสียงงูฉกดัง หม่อมเจ้าหญิงภรณีกระตุกอย่างแรง 

“ท่านทวด !!!!!!!!” 

หม่อมเจ้าหญิงภรณีนอนบนพื้น แขนขาหมดแรง...ภาพกรรมเก่าผุดขึ้นมาในหัวของเธอทันที  

หม่อมเจ้าหญิงภรณีพอใจเมื่อรู้ว่าเจิมเอางูเห่ามาหลายตัว 

หม่อมเจ้าหญิงภรณีเข้ามาเจอริ้วทองกอดศพนายรวยและนางรื่น 

หม่อมเจ้าหญิงภรณีพนมมือขึ้น “ชั้นขอชดใช้เวรกรรมที่เคยทำไว้กับนายรวยนางรื่น ขอให้เวรกรรมของเราไว้จบสิ้นลงเพียงเท่านี้ อย่าได้ต้องตามไปชดใช้ซึ่งกันและกันอีกเลยไม่ว่าภพชาติไหน และบุญกุศลที่ชั้นเคยสร้างมาทั้งชีวิต  ชั้นขออุทิศให้กับพวกคุณทั้งหมด”  

งูเห่าเลื้อยหายเข้าไปในพงหญ้า หม่อมเจ้าหญิงภรณีนอนทุรนทุรายอยู่บนพื้น แขนขาไม่มีแรง ตาปรือลง พยายามยื่นมือมาหาหลานรักเป็นครั้งสุดท้าย     

เกล้ามาศยื่นมือไปหาหม่อมเจ้าหญิงภรณี  “ท่านทวด !!! ปล่อยชั้นเถอะริ้วทอง ให้ชั้นช่วยท่านทวด”  

ริ้วทองยืนทำท่าเชิดหุ่นและฮัมเพลงหุ่นกระบอกอย่างอารมณ์ดี    

อินทวงศ์ขับรถมาจอดกลางถนน แล้วหันไปเห็นต้นไม้ข้างทางเหมือนที่เพิ่งขับผ่านไป “ทำไมถึงวนกลับมาที่เดิมอีกเนี่ย !” อินทวงศ์มือตบเกียร์ไปที่เกียร์ถอยหลัง รถอินทวงศ์หักหัวไปที่ป่าข้างทาง อินทวงศ์ใส่เกียร์เดินหน้า  เท้าเหยียบคันเร่ง ขับรถพุ่งไปที่ข้างแล้วก็วนกลับมาที่เดิม อินทวงศ์เดินลงจากรถ พลันได้ยินเสียงสวดมนต์จากพระปราบ จู่ๆภาพเบื้องหน้าก็เปลี่ยนไป เขามองไปรอบๆ เห็นว่าตัวเองกลับมายังเมืองที่คุ้นเคยแล้ว อินทวงศ์ยิ้มดีใจแล้วรีบขับรถออกไป 

หม่อมเจ้าหญิงภรณีคลานตะเกียกตะกาย ยื่นมือมาหาเกล้ามาศ เกล้ามาศนั่งร้องไห้และพยายามจะยื่นมือจับกับย่าทวด ริ้วทองยังร่ายรำหุ่นกระบอกอย่างมีความสุข จนกระทั่งมือของหม่อมเจ้าหญิงภรณีเกือบจะแตะกับเกล้ามาศแล้ว แต่หญิงชราก็กระตุกอย่างแรงหนึ่งครั้ง  แล้วสิ้นใจตาย 

“ท่านทวด!” เกล้ามาศร้องไห้แทบขาดใจ “พอใจเธอหรือยังริ้วทอง ถ้าเธอยังไม่พอใจ ยังอยากจะให้มีใครตายเพื่อชดใช้ให้เธอ ขอให้เป็นชั้น มาเอาชีวิตชั้นไปเลย”  

“กูเอาชีวิตมึงแน่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพราะความตายมันง่ายเกินไปสำหรับคนชั่วอย่างมึง กูต้องการจะให้มึงเจ็บช้ำจนขาดใจตาย” ริ้วทองยิ้มมีเลศนัย 

“เธอจะทำอะไร !”  

ริ้วทองหันหน้าไปด้านหนึ่ง