บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 13 หน้า 2
“หลวงพี่พูดเหมือนรู้ว่ามีใครจะทำร้ายมาศ บอกมาศได้ไหมคะ มาศจะได้ระวังตัว”
“ทุกคนมีกรรมของตัวเอง ไม่มีใครช่วยใครได้ แต่เชื่อเถิดว่ากรรมคือสิ่งที่ยุติธรรมที่สุด กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นจะคืนสนอง ไม่ช้าก็เร็ว”
เกล้ามาศไม่สบายใจ
บ้านสวิตา ฟ้าร้อง ฟ้าแล่บ บรรยากาศเหมือนพายุฝนกำลังจะตั้งเค้า กระดาษแผ่นแรกต่อจากปกของสมุดบันทึก มีตัวหนังสือเขียนด้วยลายมือว่า "ล้อมเพชร แสงเพชร"
สวิตานั่งดูสมุดพลิกเปิดกระดาษแผ่นต่อไปด้วยความอยากรู้ กระดาษแผ่นแรกเขียนว่า "พ.ศ.2480" แต่ตรงบริเวณตัวเลข 80 มีหยดเลือดสีน้ำตาลแห้งกรังปิดทับ“เปื้อนอะไร?” สวิตาพลิกเปิดหน้าต่อไป มีรูปวาดเสก็ตซ์ด้วยดินสอเป็นรูปเครื่องประดับต่างๆ รอยเลือดจากแผ่นแรกซึมเข้ามายังหน้าต่อไป สวิตาพลิกเปิดดูไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหยุดอยู่ที่หน้าหนึ่ง ตัวหนังสือเขียนด้วยลายมือว่า "วันนี้ไปวังติณชาติ"
“วันนี้ไปวังติณชาติ” สวิตาเงยหน้าขึ้นจากสมุด “วังติณชาติของนังเกล้ามาศ” เธอก้มอ่านต่ออย่างสนใจ
“คนที่วังติณชาติมาบอกที่ร้านว่า..ท่านชายอรรถรัตน์ ติณชาติต้องการทอดพระเนตรเครื่องประดับ เป็นโชคดีของชั้นที่วันนั้นเตี่ยป่วย ชั้นจึงไปแทน”
“วังใหญ่โตหรูหราน่าอยู่ที่สุด แต่คนในวังมีจิตใจคับแคบนัก โดยเฉพาะนังหญิงรัมภาน้องสาวของท่านชายอรรถรัตน์...มันพูดจาดูถูกชั้น เพราะว่าชั้นไม่ได้มีเชื้อผู้ดีเช่นมัน ชั้นชังน้ำหน้ามันนัก ชั้นขอสาบาน ถ้ามีโอกาสเมื่อใด...คนเลือดไพร่อย่างชั้นจะทำให้ผู้ดีอย่างมันพบพานแต่ความฉิบหาย...อีรัมภา!”
สวิตาอ่านบันทึกอย่างตั้งใจ “ทวดของเราไม่ถูกกับรัมภาอย่างที่ริ้วทองบอกจริงๆ” เธอก้มหน้าอ่านต่อ “พอตกเย็นได้พบเหมยกุย ชั้นเคยพบเหมยกุยนานแล้ว เจ็ดขวบเห็นจะได้ ตอนนั้นเหมยกุยน่ารัก สดใส แต่ไม่คิดว่าเมื่อได้พบกันอีกครั้ง เหมยกุยจะอยู่ในสภาพเช่นนี้”
เตาหาบเร่ขายไข่ปิ้งตั้งอยู่กับพื้น แม่ค้าหันไปจัดแจงของที่ตะกร้าหาบอีกข้าง สายตาของใครบางคนมองมาจากที่ไกลๆ แอบมองไปที่ไข่ปิ้งบนตะแกรง เจ้าของสายตาเคลื่อนมาใกล้ แล้วยื่นมือไปหยิบไข่ปิ้ง นั่งหันหลังยองๆ เอาไข่ปิ้งร้อนๆ บิเปลือกออกแล้วเอาไข่ยัดใส่ปากอย่างหิวโหย
แม่ค้าหันมาเห็น ร้องลั่น “ขโมย !”
"เหมยกุย" หันมาอย่างตกใจ เธอเป็นสาวลูกครึ่งไทยเชื้อสายจีน แต่งตัวเชื้อสายจีน หน้าตามอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง เหมยกุยยังไม่หนีในทันที เธอคว้าไข่มาใส่เสื้อตัวเอง